. . .

1 Gönül bahçesiydi her gün çiçeklerine baktığım.
Bırakıp Gittin.
15 ömür geçti..
Saçının tokası da Saçının bir teli de hala duruyor...
Ama Gönül bahçesin de artık bir başkası var.
Dilerim o Senin gibi acıtmaz Yüreğimi. . . .

Çirkinmişim...
Ama çirkin olmayı, ben istememiştim.
"Sen Beni birde: Saçlarımı Taradıkdan sonra gör"
Gariptim sadece. Beni çirkin gördüğünde.. Yüzüne 1 tokat atamadım.

Pekiya Sen ne idin?

Tabiya Ben hak etmediğim bir güzelliğe kapılıp... İnanmıştım.


Belki benden başka; hiç kimse geçmişi Özlemiyordur.
Şimdiki anlardan... Mutludur (Biriyle)
Hiç Küfretmemiştim ama, haykırırcasına... Küfretmeyi iistiyorum...!!!!!!! . . .

Belki bir fısıltı gibiydi o gün.
Ne geçmiş umurumdaydı, nede tüm üzüntülerim..
Vücudumda ise, ettiğim kavgalarımdan kalan yaralar...
Ama hiç biri acıtmadı Yarin bir bakışı kadar.

Tutkuydu Aşk.. Ah aşk..
Hep yalan derlerdi ama: Yıllarca sürdü acısı.
Biri üzerine basıp giderken; Diğeri divaneye dönüştü.
Bu nasıl bir Yalandı.

Anlaması zor değildi duyguları..
15 Yıl önceki İstanbul'a düşen kartanesi
You Understand . . .

Binbir çiçekle bezenmiş, çocuksu olmayan.
Ne yıldızların, nede gezegenleri sayısının yetişemeyeceği.
Belki cennet,in; belki bir gülümsemedeki içtenliğin tebessümü olan.
Bir gönül bahçesiydi İnşaa ettiğim. Tüm kalemlerimle..
Kilidi yokdu bahçenin, belkide sahibi zaten çoktan biliyordu nasıl girileceğini.
Yaktı kuruttu çiçeklerimi, kırdı tüm kalemlerimi...
Ben bir meczup divane, Ya Rabb Sen ise; hakimler hakimi.
Kırgınım Yarattığın dünya ya, ama kimin . . .