Yanan hissler misali vurgun yedim gölgelerden
dünya nevri dönmüş kalabalıklar arasından süzülüyor
ahir zaman geldi geçiyor
kimi dertli kimi tasalı kimide yorgun...
lekeler çogaldıkça masumluga
karanlıklar çöküyor ruhsuzluklara
duman altı umutlar geriliyor
hayat zamanın katili
insanların celladı oluyor kimi zaman farklı şeyler ama
hep aynı biçimlere koyulmuş şekiller canlanıyor... . . .

Uzaklardan bir haykırışmı duyuyorum yoksa
Bu benim ruhumun sesimi
Bilmiyorum...
İçimdeki sızıntıarın nereye akıp gittiginden hiç haberim yok
Milyonlarca ses kafamın içini kemiriyor
Ne söyediklerini bilmiyorum
Nede anlattıklarını...
Bir ugutu gibi sanki duymuyorum
Duyumsayamıyorum...
Öylece süzülüyorum
Hayatın süzgeçinden...
Bilinmezlige Dogru... . . .

Dipsiz bir kuyu misali daldım hayata
Ruhum bedenime hapsolmuş kaçmak istedi
Kapılar hançer saplar gibi kapandı umuda
Umutsuz gülümsedi
Karanlık çöktü aydınlıga
Vuslat yakın ...
Ayrılık yakın... . . .

Sözcükler aglıyor ses seda yok
Kör olmuş hapsolmuş bedenlerin içinde...
Aglıyor aynalar dökülen yapraklara
Mevsim yine hazan
Dökülmüş ruhlar intihar eden kelimeler
Uçsuz bucaksız uçurumlar
Umut olmayan gözle ve her biri aydınlıgı kararmış
Mevsimler... . . .

Gökyüzü bütün güzelliklerini yitirdi son baharda...
Hayat sislerini her demde vurdu...
Can kalmadı bedende...
Yürek kalmadı hislerde...
Duygular lekelenmiş kentlerde ...
Karanlık sessizlige bürünmmüş yaşamda... . . .