RABİA sıf. (ar. râbic'in dişi, râbi'a). Esk. Dördüncü.
♦ a.
1. Salisenin altmışta biri.
2. Tanzimat'tan sonra kolağası rütbesine eşit olan sivil unvan.
—Kur. tar. Tanzimat'tan (1839) sonra oluşturulan osmanlı sivil rütbelerinden yukarıdan aşağıya doğru dördüncü aşamadaki rütbe. (Bk. ansikl. böl.)
—ANSİKL Rabia yerine “rabia rütbesi" de denirdi. Salise rütbesinden küçük, hamise rütbesinden büyüktü. Subay rütbelerinden yüzbaşı rütbesinin karşılığıydı. Sonraki yıllarda devlet göreviyle olan ilgisi kaldırıldı ve yalnızca rütbe olarak verildi; ayrıca özel nişanları da sahiplerinden geri alındı (1851) Bu rütbedekiler resmi günlerde protokolde yer almamakla birlikte, kılıç takıp özel sırmalı bir elbise giyerlerdi. Bunlar için "fütüvvetlu" lakabı kullanılır, öğrenim görmeyenlerine “ağa”, görenlerine “efendi" diye hitap edilirdi. Öteki rütbelerle birlikte ikinci meşrutiyet' in ilanından (1908) sonra kaldırıldı.
Kaynak: Büyük Larousse