Ceyhun Atuf Kansu

DÜNYANIN

BÜTÜN ÇİÇEKLERİ

Sponsorlu Bağlantılar

"Bana çiçek getirin, dünyanın bütün
çiçeklerini buraya getirin!"
Köy öğretmeni Şefik Sınığ'ın son sözleri.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçekleri getirin buraya
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya
Son bir ders vereceğim onlara
Son şarkımı söyleyeceğim
Getirin getirin... ve sonra öleceğim.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum
Kaderleri bana benzeyen
Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları
Geniş ovalarda kaybolur kokuları...
Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri
Hepinizi hepinizi istiyorum, gelin görün beni
Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini
Bacımın suladığı fesleğenleri
Köy çiçeklerinin hepsini, hepsini
Avluların pembe entarili hatmisini
Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın.
Aman Isparta güllerini de unutmayın
Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum.
Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum.
Ben köy öğretmeniyim, bir bahçıvanım
Ben bir bahçe suluyordum, gönlümden
Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden
Ne güller fışkırır çilelerimden
Kandır, hayattır, emektir, benim güllerim
Korkmadım, korkmuyorum ölümden
Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Baharda Polatlı kırlarında açan
Güz geldi mi Kopdağına göçen
Yörükler yaylasında Toroslarda eğleşen.
Muş ovasından, Ağrı eteğinden
Gücenmesin bütün yurt bahçelerinden
Çiçek getirin, çiçek getirin, örtün beni
Eğin türkülerinin içine gömün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
En güzellerini saymadım çiçeklerin
Çocukları, öğrencilerimi istiyorum.
Yalnız ve çileli hayatımın çiçeklerini
Köy okullarında açan, gizli ve sessiz
O bakımsız, ama kokusu eşsiz çiçek.
Kimse bilmeyecek, seni beni kimse bilmeyecek
Seni beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Ben mezarsız yaşamayı diliyorum
Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum.
Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın
Tarümar olmasın istiyorum, perişan olmasın
Beni bilse bilse çiçekler bilir, dostlarım
Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim
Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Okulun duvarı çöktü altında kaldım
Ama ben dünya üstündeyim, toprakta
Yaz kış bir şey söyleyen sonsuz toprakta
Çile çektim, yalnız kaldım, ama yaşadım
Yurdumun çiçeklenmesi için daima, yaşadım
Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.
Şimdi sustum, örtün beni, yatırın buraya
Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.

Ceyhun Atuf Kansu(1919-1978)

Haziran Ağaçları
Haziran ağaçlarının oralarda
Çocukların derisi yanmakta
Güneşli şapkalar altında

Orada ceviz ağaçları altında
Serin uykusunu yaprakların
Biri toprak üstünde uyumakta

Orada üvezler altında şimdi
Fransız devrimini okumakta
Gül koklayarak bir liseli kız

Orada vişne ağaçları altında
Gölgeler nakışlarını işlemekte
Kadınsı vakitlerin sepetine

Orada zerdali ağacı altında
Küçük zerdaliler düşmekte
Peygamber çiçekleri arasına

İğde ağaçları altında, dere boylarında
Kaplumbağalar toslaşmakta sevinçle
Tırtıllar ince ince yemekte yaprakları
Çocuklar erikleri taşlamakta
Erik ağaçları altında

Orada elma ağaçları altında
Seviler büyümekte gizli öpüşlerle
Ve ölüm yeşil yapraklarla adım adım
Yol almakta, güz mezarlığında
Soyunmuş kavaklar altında

Ceyhun Atuf Kansu
(1919 İstanbul-1978 Ankara)
şair, yazar.

İlköğrenimini Necatibey İlkokulu'nda, ortaöğrenimini Ankara Gazi Lisesi'nde tamamladı (1938). İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi'ni bitirdikten sonra (1944) çocuk hastalıkları uzmanlık stajını yaptı. Turhal Şeker Fabrikası'nda (1948-1959), Ankara'da Şeker Fabrikaları Genel Müdürlüğü'nde çocuk hekimi olarak ve uzun bir süre de Etimesgut Şeker Fabrikası'nda çalıştı. 1938-1945 yıllarında İnkılapçı Gençlik, Yücel, Ülkü, Millet, İstanbul dergilerinde yazan Ceyhun, hece ölçüsüne bağlı halk şiirini özümseme eğilimi ağır basan bir deneyim döneminin doğal sürecini yaşadı.

Daha sonra yine aynı kaynağa, bu kez halkçılık ve ulusçuluk ülküsü kazanarak gitti. Varlık (1950-1978), Yön (1963-1966), Ataç (1962-1963), Papirüs (1966-1969), Türk Dili (1952-1978), Yansıma (1974) dergilerinde yayımlanan şiirleriyle toplumcu gerçekçi anlayışın ince, başarılı örneklerini verdi. Yapıtları: "Bir Çocuk Bahçesinde" (1941), "Bağbozumu Sofrası" (Şiirler, 1944), "Çocuklar Gemisi" (şiirler, 1946), "Yanık Hava" (şiirler, 1951), "Haziran Defteri" (şiirler, 1955), "Yurdumdan" (şiirler, 1960), "Devrimcinin Takvimi" (makale ve denemeler, 1962), "Ya Bağımsızlık Ya Ölüm" (1964), "Köy Öğretmenine Mektuplar" (TDK 1965 Deneme Ödülü), "Bağımsızlık Gülü" (şiirler, 1965), "Atatürkçü Olmak" (denemeler, 1966), "Atatürk ve Kurtuluş Savaşı" (radyo konuşmaları, 1969), "Sakarya Meydan Savaşı" (şiirler, Behçet Kemal Çağlar Ödülü, 1970), "Buğday, Kadın, Gül ve Gökyüzü" (şiirler, 1970), "Halk Önderi Atatürk" (1972), "Cumhuriyet Ağacı" (denemeler, 1973), "Tüm Şiirleri" (1978).