Göktürkçe (Köktürkçe)

• “+çı”: Meslek ve uğraşma isimleri yapar. Bu ekin “c”li ve yuvarlak biçimleri yoktur: “yir+çi” (kılavuz), “yagı+çı” (savaşçı), “sıgıt+çı” (ağlayıcı)
• “+lXg”: Sahip olma bildirir: “baş+lıg” (başlı), “tiz+lig” (dizli), “at+lıg” (atlı), “ton+lug” (elbiseli)
• “+sXz”: Sahip olmama bildirir: “yol+suz”, “keçig+siz” (geçitsiz), “buŋ+suz” (kedersiz)
• “+GI”: Aitlik bildirir: “öŋre+ki” (öndeki), “buluŋda+kı” (köşedeki), “tagda+kı” (dağdaki)
• “(X)nç”: Sayılarda sıralama bildirir: “üç+ünç” (üçüncü), “tört+ünç” (dördüncü)
  

• “+lA-”: “baş+la-”, “sü+le-” (akın etmek) Bu ekin “n-, ş-, t-” fiilden fiil yapma ekleriyle genişletilmiş biçimleri de vardır: “söz+leş-”, “sü+let-”, “kan+lan-”
• “+(A)d-”: Olma bildiren fiiller yapar: “kul+ad-” (kul olmak), “küŋ+ed-” (cariye olmak)
• “+Ik-”: “iç+ik-” (içeri girmek, tâbi olmak), “taş+ık-” (dışarı çıkmak, tutsaklıktan kurtulmak)
• “+sIrA-”: “+sızlaşmak” anlamında fiiller yapar: “il+sire-” (devletsizleşmek), “urug+sırat-”

• “-(X)g”: “bil-ig” (bilgi), “öl-üg” (ölü), “tir-ig” (diri), “biti-g” (yazı)
• “-(X)m”: “öl-üm”, “ked-im” (giyim), “bat-ım”
• “-(X)ş”: “ük-üş” (çok), “teg-iş” (değme)
• “-(X)nç”: “öt-ünç” (rica), “bulga-nç” (karışıklık)

• “-d-”: Pekiştirme işlevindedir. “ko-d-” (koymak), “ı-d-” (göndermek), “to-d-” (doymak)
• “-(X)l-”: Edilgen çatı ekidir: “ad(ı)r-rıl-” (ayrılmak), “tir-il-” (dirilmek)
• “-(X)n-”: Dönüşlü çatı ekidir: “kıl-ın-”, “tut-un-”, “kubra-n-” (toplanmak), “seb-in-” (sevinmek)
• “-(X)ş-”: İşteş çatı ekidir: “kab-ış-” (kavuşmak), “ögle-ş-” (danışmak)
• “-Ur-”: Ettirgen çatı ekidir; düz biçimleri yoktur: “öl-ür-” (öldürmek), “teg-tir-” (değdirmek)
• “-tUr-”: Ettirgen çatı ekidir; düz biçimleri yoktur: “ag-tur-” (yükseltmek)
• “-(X)t-”: Ettirgen çatı ekidir; ünlü ve r ile biten fiillerin dışında da kullanılabilir: “yorı-t-” (yürütmek), “süle-t-” (akın etmek), “yagu-t-” (yaklaştırmak)
  
  
  Kaynak
  

• “+lAr”: “beg+ler”, “konçuy+lar” (hanım sultanlar), “ög+ler” (analar)
• “+An”: “og(u)l+an”, “er+en” (erler)
• “+(X)t”: “og(u)l+ıt” (oğullar), “tarkat” (tarkanlar), “yılpagu+t” (alpagular, yiğitler)
• “+gUn”: “ini+y+gün” (küçük kardeşler), “kelin+gün” (gelinler)

• “+(X)m”: “öz+üm” (kendim), “kut+um” (talihim), “kaŋ+ım” (babam), “ög+üm” (annem)
• “+(X)ŋ”: “og(u)l+uŋ”, “kan+ıŋ” (hanın), “süŋük+üŋ” (kemiğin)
• “+(s)I”: “sab+ı” (sözü), “agı+sı” (hediyesi), “yagı+sı” (düşmanı)
• “+(X)mXz”: “kaŋ+ımız” (babamız), “eçi+miz” (amcamız), “il+imiz” (devletimiz)
• “+(X)ŋXz”: “oglan+ıŋız”, “taygun+uŋuz” (oğullarınız)

• İlgi Hâli Eki: Ünsüzle biten sözcüklerden sonra “+Iŋ” biçimindedir: “ben+iŋ” (benim), “biz+iŋ” (bizim) Ünlüyle biten sözcüklerden sonra “+nIŋ” biçimindedir: “Bayırku+nıŋ”
• Yükleme Hâli Eki: İyelik eki almamış isimlerden sonra “+(X)g” biçimindedir: “bodun+ug” (ulusu), “kişi+g” (kişiyi) İyelik eklerinden sonra “+(I)n” biçimindedir: “sabım+ın” (sözümü), “kanıŋ+ın” (hânını) İşaret ve şahıs zamirlerinden sonra “+nI” biçimindedir: “bu+nı”, “biz+ni”
• Yönelme Hâli Eki: Göktürkçede yönelme hâli eki “+kA” biçimindedir: “yazı+ka” (ovaya), “taluy+ka” (denize) Üçüncü şahıs iyelik ekinden sonra “+ŋa” biçimdedir: “yiri+ŋe”, “sabı+ŋa” Teklik 1. ve 2. şahıs iyelik eklerinden sonra çoğunlukla “+A” biçimindedir: “Türküm+e”, “ebiŋ+e”
• Bulunma – Çıkma Hâli Eki: Göktürkçede çıkma hâli için ayrı bir ek yoktur. “+DA” hem bulunma, hem çıkma hâlini karşılar: “teŋri+de” (gökte), “yir+de” (yerde), “yış+da” (ormandan)
• Eşitlik Hâli Eki: “+çA” biçimindedir: “gibi, göre, kadar” anlamlarını verir: “ot+ça” (ateş gibi)
• Vasıta Hâli Eki: Göktürkçede vasıta hâli eki “+(X)n”dır. “ile, olarak” anlamlarını verir: “ok+un” (ok ile), “süŋüg+ün” (mızrak ile), “er+in” (erle), “sab+ın” (sözle)
• Yön Hâli Eki: Göktürkçede iki yön eki vardır: Birincisi “-gArU” ekidir: “il-gerü” (ileriye, doğuya), “kurı-garu” (batıya), “yırı-garu” (kuzeye), “yir-gerü” (yere), “eb+gerü” (eve) İkincisi “+rA” ekidir: “iç+re” (içeri), “taş+ra” (dışarı), “öŋ+re” (öne doğru)
• Soru Eki: Köktürkçede soru için iki edat kullanılır: Birincisi “mu” edatıdır: “bar mu?” (var mı?), “kagan mu?” İkincisi “gU” edatıdır: “bar gu?”, “begler gü?”

1. Bilinen geçmiş zaman ve “-sIk” ekiyle yapılan gelecek zamanda kullanılan şahıs ekleri: “-m”, “ŋ~-g”, “-Ø”, “-mXz”, “- ŋXz ~ -gXz”, “-Ø” Bu ekler iyelik eklerinden geldiği için, iyelik ekleriyle aynıdır.
2. Geniş ve gelecek zamanlarda kullanılan şahıs ekleri: “men”, “sen”, “Ø”, “biz”, “siz”, “Ø” Bunlar da şahıs zamirlerinden geldiği için, şahıs zamirleriyle aynıdır.

• Bilinen Geçmiş Zaman: 1. ve 2. şahıslarda “-DX”; 3. şahısta “-DI” ekiyle kurulur. “l, n, r” ile biten fiil tabanlarından sonra ekin “-t”li, diğer durumlarda “-d”li biçimi kullanılır: “tidim” (dedim), “birtim” (verdim), “sakıntım” (düşündüm), “ötüntüm” (arz ettim), “içikdiŋ” (tâbi oldun)
• Öğrenilen Geçmiş Zaman: “-mIş” ekiyle kurulan öğrenilen geçmiş zamanın bengü taşlarda sadece 3. şahsına rastlanır: “timiş”(demiş), “ögleşmiş” (danışmış), “sökürmiş” (çöktürmüş)
• Geniş – Şimdiki Zaman: Göktürkçede geniş ve şimdiki zaman ayrılmamıştır. Bu kip sözün gelişine göre bazen geniş, bazen şimdiki zamanla Türkiye Türkçesine aktarılır. Olumlu geniş zaman eki “-Ar” ve “-Ur”; olumsuz geniş zaman eki “-mAz”dır. Olumlu geniş zaman eki yerine bazen “-Ir” eki de kullanılır. Ayrıca bu ekin ne zaman “-Ar” ne zaman “-Ur” olacağı da kesin bir kurala bağlı değildir: “birür men” (veririm, veriyorum), “kazganur men” (kazanırım, kazanıyorum), “bilir siz” (bilirsiniz, biliyorsunuz), “körür” (görür, görüyor), “korkur biz” (korkarız, korkuyoruz)
• Gelecek Zaman: Göktürkçede gelecek zaman iki türlü kurulur. Birincisi “-DAçI” ekiyle kurulur: “ölteçi sen” (öleceksin), “olurtaçı sen” (oturacaksın) Olumsuz çekimde bu ek “-çI” biçimindedir: “yaramaçı” (yaramayacak) Diğer eke göre daha az kullanılan ikinci çekim “-sIk” ekiyle kurulur: “ölsikiŋ” (öleceksin)
• Emir Kipi: Emir kipinde her şahıs ayrı bir ekle gösterilir. 1. Tekilde “-(A)yIn”; 2. tekilde “-Ø”; 3. tekilde “-zU(n)”; 1. çoğulda “-(A)lIm”; 2. çoğulda “-(X)ŋ”; 3. çoğulda “-zU(n)” eki kullanılır. Teklik 2. şahısta ek kullanılmaz; fiil tabanı doğrudan doğruya teklik 2. şahıs emri ifade eder: “tegeyin” (ulaşayım), “tıŋla” (dinle), “barzun” (gitsin), “kabışalım” (kavuşalım), “barıŋ” (gidin)

• Hikâye: “bolmış erti” (olmuştu), “tegmiş erti” (değmişti), “kelürür ertim” (getirdim), “bayur ertimiz” (bağlıyorduk), “kaltaçı ertigiz” (kalacaktınız)
• Rivayet: “yorıyur ermiş” (yürüyormuş), “yagutur ermiş” (yaklaştırırmış), “olurur ermiş” (oturuyormuş), “yorıtmaz ermiş” (yürütmezmiş)
  
  
  
  Kaynak

• “-mIş”: “kalmışı” (kalmış olanı), “konmış tiyin” (konmuş diye), “tutmış yir” (tuttuğu yer)
• “-dUk”: “barduk yir” (gidilmiş yer), “birtük üçün” (verdiği için), “yarlıkaduk” (buyurduğu)
• “-(X)gmA“: “uduzugma (sevk eden)“, “keligme” (gelen), “körügme” (tâbi olan)
• “-(X)r ~ -Ar”: “körür köz” (gören göz), “bilir bilig” (bilen akıl)
• “-mAz”: “bilig bilmez kişi” (bilgi bilmez kişi), “körmez teg” (görmez gibi)
• “-sIk”: “udısıkım” (uyuyasım), “olursıkım” (oturasım), “tutsıkıŋın” (tutacağını)
• “-DaçI”: “kelteçimiz” (gelecek olanımız), “ölteçi bodun” (ölecek ulus)

• “-A”: “aşa” (aşarak), “keçe” (geçerek), “süre” (sürerek), “bintüre” (bindirerek)
• “-(y)U”: “yiyü” (yiyerek), “tutunu” (tutunarak), “yabulu” (yuvarlanarak), “ölü” (ölerek)
• “-(X)p”: “kodup” (koyup), “eşidip” (işitip), “olurup” (oturup), “sülep” (asker sevk edip)
• “-(X)pAn”: “olurupan” (oturup), “kelipen” (gelip), “sülepen” (asker sevk edip)
• “-mAtI(n)”: “udımatı” (uyumadan), “olurmatı” (oturmadan), “sakınmatı” (düşünmeden)
• “-yIn”: “bulmayın” (bulmayıp), “tiyin” (diye)
• “-sAr”: Göktürkçede şart kipi henüz oluşmamıştır. “-sAr” eki şahıslara bağlanmadan kullanılan bir zarf-fiil ekidir. “bir todsar” (bir doysan), “ol yirgerü barsar” (o yere varsan)
• “-gAlI”: “kılıngalı” (kılınalı), “olurgalı” (oturalı), “ölgeli” (ölmek için)
• “-DUkdA”: “kılıntukda” (kılındığında, yaratıldığı zaman), “olurtukda” (oturduğu zaman)

1. “İsim + yardımcı fiil”: Geçişsiz fiiller için “bol-”; geçişli fiiller için “kıl-” yardımcı fiili kullanılır. “kul bol-” (kul olmak), “küŋ bol-” (cariye olmak), “baz kıl-” (tâbi kılmak)
2. “Fiil + zarf fiil eki + tasvir fiili”:- “Fiil + -A~-I/-U + bir-”: Kesinlik bildirir. “Ver-” tasvir fiili Türkiye Türkçesinde tezlik bildirir. Göktürkçede tezlik değil, kesinlik bildirir: “Tuta birmiş” (tutmuştur), “alı birmiş” (almış)