Gitmek mi Kolay? Yoksa Kalmak mı? - Sayfa 73

Bir deniz kıyısındaküçük bir kumsaldım...
Dalgalar okşardı kumlarımı bir anne çocuğun saçlarını okşar gibi...

Sponsorlu Bağlantılar

Her dalga gelişinde bu sefer gitmeyecek sanırdım ama hiçbir dalga kalmazdı
kumlarımın üzerinde*bir nefesten daha uzun süre...

Kimi dalgalar bana deniz kabukları getirirdi kimileri küçük küçücük ama
çok güzel taslar...Hatta deniz yıldızları bile getirenler olurdu ama
hepsi buu...
Hiçbiri kalmazdı bir nefesten daha uzun bi süre...

Kumdan kalelerim olurdu bazen...Altın sarisi kumlardan kendi canımdan yapılmış
kollarımı açmış beklerken görkemli dalgaları gelir Umarsızca yıkıp giderlerdi kalelerimi
arkalarına bile bakmadan...

Kimi büyük bi gürültüyle gelirdi köpüklerini saçarak etrafa büyük bi haşmetle;
kimiyse sessiz ve sakin karanlıkta bir fısıltı gibi...

Ben hep en gürültülüsünü en köpüklüsünü beklerken anladım ki benden ençok şeyi onlar alıp
götürüyordu...Sessiz sakin gelenlerse sanki bana dokunmaya kıyamıyorlar geldikleri gibi dönüyorlardı
masmavi evlerine...

Bazen biri gitmeden bir diğeri çıkıp geliveriyordu.iste o zaman bilemiyordum ne yapacağımı...
Birini kucaklamak isterken diğeri kayıp gidiveriyordu avuçlarımdan

Gel-gitler oluyordu bazen...Kıyılarımdan giden dalgalar dönmüyorlardı geri...Ve ben yalnız kalıyordum
uzuunn bir zaman...Ve ilk dalga vurduğunda sahile yeniden büyük bir gürültüyle içimden bir çocuğun
mutluluğu büyüyordu...

Haydi güzel dalgam*ne olur gel artik
İster fırtınalarla gel ister meltemlerle..ama ne olur gel..
Sahilde bıraktığın köpük köpük gözyaşları yetmedimi?
Bak görmüyor musun?Açtım sana kollarımı.Gel söndür yanan kumlarımı içimdeki ateşi...
Yoruldum seni beklemekden Yoruldum gel-gitlerden...

GEL-GİTME ARTIK! NAZLI TAŞDERE

Bitti!
Bitmeliydi belki..
Parçalanmış hayatlarımız bütün kalmış bir hayali kabullenemezdi. Mutluluğa kurulabilecek ütopyalar için ruhumuzda beslediğimiz tebessümler, ölüm tehlikesi olan tellerde asılı kalmıştı. Bir hayat izdüşümünde son viyadükte kaybetmiştik birbirimizi. Şimdi bulan yok bizi!

Birbirimize kayıp olmak hayatta var olma oyunumuzdu demek ki. Sen gitmeliydin. Bense; gitme demekten öteye gitmemeliydim. Öyle ya gitsem de dinlemezdin.

Kullanılmamış tüm gülücüklerini bana bağışlıyor şimdi dünya. Sense; ömründeki tüm gitmeler için "elveda"lar topluyorsun azığına. Gitme diyenleri dinlememek içinse çığlıklar yerleştiriyorsun kulaklarına. Oysa ben; azığında duran "elveda"lardan bihaber düşeyazmıştım tek heceye. Sonra düş'e yazmıştım her yolun sonunda sana düşüşlerimi. Hüzne çalan bir sonbahar vaktinde eski kitapların arasında biriktirdiğim bir yığın küflenmiş yalnızlığımla yineliyorum seni. Sonra; içimin deruni çöl gecesinden sesleniyorum sana: 'bana susacak kadar ben, konuşacak kadar sen lazım' diyorum.
Sen olmuyorsun ben "sus" kalıyorum'

Suskunluğum tahrip olup harflere dönüşüyor. Ve ben sana dair kurduğum tüm cümleleri mahya yapıp yüreğime asıyorum. İçimdeki özneliğin devam ediyor. Hayatımda bu kadar önemliyken önemsiz bir edat'a dönüşmenden korkuyorum. Bu yürek mizanseni bir monologdan oluşuyor; diyaloğu hiç olmayacak biliyorum. Ve sen sandığım tüm hayallerini içimin hayat akordu bozulmamış yanlarına saklıyorum.

Sonra gitarımın tellerine satıyorum acılarımı. Acıya bulanan tellerime vurdukça parçalıyorum parmaklarımı.

Geceler titrek elerime bulaşıyor her sabah. Giden "ay"a satır uçlarında kalmış, bir satırdan diğerine düşememiş hasretlerimi teslim ediyorum. Gelen "güneş"e yüzü hüzne bakan şarkılar besteliyorum. Bir çığlıktan uyanıp diğer bir çığlığa gözlerimi yumuyorum. Ve sen sandığım bütün hayallerini içimin hayat akordu bozulmamış yanlarımda saklıyorum.

Doğru yolundan şaşıyorum nefes almanın. Bir yerde veresiye olmayan ölümler çıkıyor karşıma, bir hüznümle bir damla gözyaşıma alıyorum hepsini. Birini ölüyorum. Sonra bir nefes daha alıyorum can sıkıcı bir senfoni tadında. Sonra ikinciyi ölüyorum. Ölmeyi bile beceremiyorum.

Ruhumun dallarında yedi veren acıyla günler eskitiyorum. Dünlerime tuz basıyorum yanına yarınları hapsederek. Ne seni bulabiliyorum bu zifiri karanlıkta ne de kendimi. Tüm sevgim kulağına fısıldanmış bir masaldı belki. İçimde kapan kıyamete, ensemde vurulan düşmana ve avuçlarımda biriken nefretime inat yudumlamalıydım hislerimi. Sana adanmış; ama benden ötesi olmamış fırtınalı bir yolculuktu bu. Haniydi mutlu olamama değecek yâr?

Yokluğuna var olmayı denedim durdum. "ünlem" dedin korktum, "virgül" dedin konuştum, "nokta" dedin sustum, "ayraç" dedin ve kayboldun. İsmimi isminden ayıran işareti sen buldun. Bense; yine yokluğunda var olmayı denedim durum. Kırılmak üzere olan bir kalemle, kızıldan siyaha çalan bir günde sana şiirler kurdum. Bir hayat izdüşümünde, son viyadükte birbirimizi kaybetmişliğimizi, bulunmazlığımızı hayat denilen iki çığlık arası bir nefesten ibaret olan oyunun acı sahnesi saydım. İçimi bu denli yakmaya sen yanlarımdan başladım!

Şimdi hangi rakamı versem sonucu sen çıkar? Hangi seni versem sonunda mutluluk yüzüme bakar? Yok, bu işlem ancak eşitsizliğe yol açar.

İsmin baştan sona ağlamaklı bir ömre bedel!Kayıpsın bana, benli her şeye, belki de en başta kendine! Kayıbız birbirimize. İçimin derinlerinden; koca okyanusları aşıp gelmiş, tüm harfleri hayata devirip kalbime ansızın düşüvermiş bir "mim" oldun. Öyle bir "mim" ki; "elif" i silmiş, "be" yi yutmuş, "te" yi unutmuş, "se" yi uyutmuş! Kendini bir tek "mim" de bulmuş. Şimdi yüreğimdeki "mim" in göz kapaklarıma düşüyor. İntiharına ramak kalan tümceler yakıyor beni. Ben ki kaç nefesimi asmıştım idam sehpasında. Son dileği hep sendi nefeslerimin. Ve ben, son dileği gerçekleşmemiş hayata prangalı bir mahkûm.

Gökten yıldızlar yağıyor üstüme. Birini tutsam diğeri kaçıyor. Payımıza düşenlerden payıma düşenleri alıyorum.

Yoksun ! Yok oluyorum!

Yalnızlığımı demliyorum sensizlikte. Sesimin yamaçlarına ağıtlar yaslanıyor. Yoksun desem de hep varsın bende. Kalemden ve kelamdan çıkan sözler sana. Yeteri kadar yaktın bendeki 'od'u. Hadi git harf harf tümcemden, kalma satırlarımda. Kayıplığımız tüm cümlelerimi süpürüp gitsin. Bende 'ben'den başka 'sen' olmasın. 'Lâl'liği armağan edeyim kalemime. Hadi git harf harf... Kalma bende!

Sen de böyle cayardın demek ki çıktığın yoldan. Oysa aynı giyotin altında, aynı ritimde soluklayacaktık ölümü. Aynı başlangıca uyanıp aynı sona göz yumacaktık. Şimdi ise;

Yok(oluyor)sun! Yok(oluyor)um! Yok(oluyor)uz!

Tüm notaları yarım bıraktık kulaklarımızda. Yarım sözler, yarım şarkılar, yarım şiirler. Başlığı sana teslim edilmiş olan bir yazı bendeki, sonunu ayrılığın imzaladığı. Şimdi hangi yaşam içine sığdırabilir ki beni, sensiz? Sensiz askıda kalmaz mı soluklar?

Kara kalemimden damlayan kara, senmişsin meğer. Ben hep seni çizmek için uğraşmışım yıllarca ve o çizemediğim hem de silmeye kıyamadığım eksik yüz seninkiymiş. Ben senle sevdim aslında beyazıma sadece siyahı çizmeyi. Tüm renklerimi kayıplığımızda demli bir çay gibi yuttum.

Yüzümde git gide derinleşen hüzün çizgileriyleydi kavgam. Her savaşta yenik düşmüşlüğüm onlaraydı. Tüm gülücüklerim sende asılı kaldı. Ceplerime doldurduğum hasretle yürüyorum şimdi yolları. Ayağım iflah olmaz yalnızlıklara takılıyor. Bizi bulmak adına kendimden vazgeçtim sanırken, dönüp baktığımda ardımda kalan ben değil hayat oluyor. Acı mayasıyla yoğrulmuş dünler, çalıntı yarınlar ve tam yüreğinden kurşunlanan bir ömrün portresi kara kalem satırlar..

Günün gecesine çeyrek var. Kalemiminse; günaydınlığına "bir" var. Tüm satırlarım hala uyanmamışken, hadi git harf harf tümcemden.

Pimi çekilmiş bir başkaldırıda yıkıldı umuttan yaptığım kaleler. Ateşten bir gömlek giydim; yıldızlar yağdı üstüme. Duvarıma astığım saniyeler düşüyor ellerime. Özgürlük beyaz güvercinlerin bile payına düşmüyor şimdilerde. Yazıyorum. Her mısra bir ölüme teslim bundan böyle..Az gittim, uz gittim.. masallarına kanmayacak kadar yürüdüm hayat yolunda. Harabe kentleri buldu hep duraklarım. Darağacına astım feryatlarımı. Neye hüküm giymişse zaman, geçit vermiyor anılara. Kurduğum tüm teselli cümlelerini gözyaşlarıma sunuyorum. Düşlerim çınlıyor. Söylesene bana sevmek hangi düşten artakalan bir ıstırap? Bir çift ağıtla gidebilir miyim yarınlara? Adım adım içine yürümeye çalıştığım sevda neden açmadı ki mührünü bana?



Şimdi gün için gece, kalem için sabah. Hala gerçeğimde yok; ama satırlarımda gizli ismin. Sana yol almaktan yorulmuş son nidamı savuruyorum göğsüme... TÜRKAN DEMİR

uysal kasırgalara yaktığım
türkülerden beni azad edin
kapanmış yaraları depreştirmemi hoş görün
tabiblerin yaşamaz dediklerini
kara bulutlarda saklayışımı da
şanlı suları zafer fermanlarını yakışımıda

olacaksa af'sız kalacak tek şeyim
bir gün bu dağlarda kaybolacak hüznüm.
Adem Özbay

bence bizi biz yapan seçimlerimizdir önümüze 2 seçenek koyulmuşsa bunun dışına çıkabilmeli insan farklı olmak amacıyla değil kendini elindeki şartlara bağlı hissetmemek için ne gitmeli nede kalmalı gitse bile yanında olduğunu hissetirmeli gibi bişey

senin için hangisi faydalıysa o canım ya
gerek yok duyguya o zaman
karasızda kalmazsın

ne yani karışık içim die bunalcammı war sa karar oda duyguyu iteleyerek bulunur

Gitmemeliydin
Yüzüm dayalı kalmamalıydı pencerede
Yokluğun bir başka yağmur
yağdırmamalıydı yanaklarıma
Kırık bir cam parçasıyken bedenim
Birakıp gitmemeliydin yabancı ummanlara
Direnirken gözlerim gözlerinde
Yanmamalıydı sol yanımda duran deniz
Ayrılık dememeliydim adına
Senden baskaşı yokken
gözlerimin aynasında
Bükülürken gövdem sevdana
üşümemeliydim
bir türkünün yakarışlarında
Gitmemeliydin hüküm
giydirip suskunluklara NEDİM GÖL