Özlem -1- [Arşiv] - Sayfa 11

şimdi yanım da olacaktın ki
Şimdi yanımda olacaktın beraber içecektik şu yarım sigaramı
beraber alacaktık sevgi kadehinden yudum yudum
sonu olmayan sözlere nokta koyup
mutluluğa parantez acacaktık
şimdi yanımda olacaktın
dalacaktım gözlerinde bitmek tükenmek bilmeyen okyanuslara
kaybolup gidecektik bu kışın ayazında
bakışlarında ısınacaktı üşüyen gönlüm
güneşe uzanıp yakana takmayı düşünürdüm
ama nafile
sönük kalacaktı şüphesiz senin yanında
şimdi yanımda olacaktın
koparıp sevgi dolu mutluluğu körpe dalından yerdik eminim ölene kadar

ÖZLEM DENİZİ



Özlem denizinin tam ortasındayız,
Ben sana susuzum, sen bana susuz.
Gözlerimizde rüyâların cengi var,
Oysa bütün geceler huysuz mu huysuz?

“Nerde kalmıştık?” Hangi resimdeyiz biz?
Mutlu sona ulaşmak bu kadar zor mu?
Vakit bitti bizden ne bir ses, ne bir iz;
Yüreğimizde yanan ateş mi, kor mu?

Aydınlıklar bize de gülümsemeli,
Güneş yakmalı, ısıtmalı, sımsıcak…
Dal dal, yaprak yaprak gölgemiz düşmeli;
Sevda gülü gönlümüzde çatlayacak!

Bin bir umudun bini bir para etmez
Halden anlamaz günlerde miyiz söyle?
Çare budur desek de çözüme yetmez,
Güle küsecek günlerde miyiz söyle?

Hayır, hayır! Bunlar gelir geçer rüyâ…
Önümüzde upuzun üç yolumuz var.
Bekliyor bizi sevgi dolu bir dünya…
Üç yolun sonunda neler var, neler var?

Üç yol da sevda köprüsünden geçiyor,
Ufuklarda soylu sevda türküleri!
Her şeye inat mı inat yükseliyor;
Çiçek çiçek açan sevda türküleri!..

Ben sana susuzum, sen bana susuz,
Özlem denizinin tam ortasındayız.
Oysa bütün gündüzler huysuz mu huysuz?
Gözlerimizde rüyâların cengi var!

ÖZLEMEK

Birden özleyiveriyorsunuz...
Çoktan unuttuğunuzu sandığınız
ya da yalnızca bir kere karşılaştığınız
ve özlemek için yeteri kadar tanımadığınız birini
bir sabah çılgınca özleyerek uyanıyorsunuz.

Rüyalarınız, içinizdeki o gizli, esrarını ele vermez büyücü,
siz çarşaflarınızın arasında,
bütün tehlikelerden uzak,
güvenle yattığınızı sandığınız bir anda,
usulca ruhunuza sokulup,
sizden habersiz oralara yığılmış cephanelikleri
birer birer ateşleyiveriyor.
İnfilaklarla sarsılarak uyanıyorsunuz.
Hayatınızda olmayan birini hayatınıza almak,
ona dokunmak,
onun sesini duymak için kıvranırken buluveriyorsunuz kendinizi...

Özlemek, o yakıcı istek,
bilinen herşeyi ve önem sırasını değiştiriveriyor.
Özlediğiniz ise çok uzaklarda...
Yanında olmasını istediğiniz halde
yanınızda olmayan bir tek kişi,
yanınıza bile yaklaşmadan,
hatta onu özlediğinizden
ve onu istediğinizden haberdar bile olmadan,
bütün hayatı,
bütün görüntüleri eritip
başka kılıklara sokuyor...

Bir hasret mektubu


Bilirim ki aşkın bahçesinden bir gül koklayan, şeyda bülbül olurmuş. Bilirim ki aşkın pınarından bir damla içen, ömrünce sarhoş gezermiş. Bilirim ki kavuşmak olmasa sevdalılar, ağlayı ağlayı kör olurmuş.

Biliyor musun, iki gözüm; bugün ayın kaçı? Hangi mevsimdeyiz? Bahar mı, kış mı, sonbahar mı, yaz mı; inan farkında değilim. Sıla ne yana düşer, gurbet ne yanda? Nerdeyim, nasılım? Bilmiyorum.

Derdim, kederim ne ? Biliyor musun yanıtını?... Neşemi, sevimcimi, yaşama gücümü yitirdim. O coşkulu, mutlu, umutlu günlerimi ne de çok özlüyorum. Öylesine bir özlem ki bu; ne sen sor, ne ben söyleyeyim. Sevdiklerim, özlediklerim ve bana dost olanların her biri başka bir yerde; hiç birine kavuşamıyorum.

Dalları fırtınada kopmuş bir ağaç gibiyiz iki gözüm. Her dalımız bir sınır boyunda, her yaprağımız bir ülkeye savrulmuş. Bir yanımız vizeli, bir yanımız kaçak. Çocukluğumu, ilk gençliğimi, geçmişimi, memleketimi velhasıl eskiye ait herşeyimi nasıl özlüyorum biliyor musun? Özümü özlüyorum, özümü.....Kendim olabilmeyi, sözümde durmak için verdiğim çabayı, kendime dürüst olmak için kendimle olan mücadelemi, özümle barışık yaşamayı özlüyorum. En iyi sen bilirsin, bir huyumu terk etmek için sarf ettiğim gayreti. Doğaya, insanlara, hayvanlara, çocuklara olan sevgimi, tutkumu ve yüreğimdeki ateşi, dimağımdaki tadı da en iyi sen bilirsin.

Zaman geçiyor, hayat geçiyor, ömrümde akşam çanları çalmaya başladı bile. İnsanın mutlulukları, heyecanları, hayatı, yaşadıkları geride kalıyor iki gözüm. Bizim gibileri yıllar geçtikçe daha bir duygusallaşıyor. Toplumların gittikçe bencilleştiği, duyarsızlaştığı dünyamızda olup bitenler beni hüzünlendiriyor. Acaba bu durumun bilincinde ve farkında olan çevremizde kaç insan var ? Binbir düşünce üşüşüyor beynime. Anılarla, özlemlerle boğuşmak beni yıpratıyor. İç acısıyla dolu, yaralı, bin yerinden vurgun yemiş bir gönülle acılara karşı umarsız olmaya çalışıyorum ama olmuyor. Belki bir gün son bulacak ufuklarda solar hüznümüz. Hala bir şeyler bekleyerek bulutsu bir sise gömülüyor her şey.

Şimdi ise, gülmek-ağlamak arası monoton bir hayatın girdabında kaldım. Üzerime ölü toprağı serpilmiş gibi. Silkinip çıkamıyorum. Gün ışığına, suya hasret bitkiler gibi tatsız ve tuzsuzum. İşte şimdi böyle bir insan oldum iki gözüm. Gayesiz ve huysuz . Evden sokağa her çıkışımda, penceremden dışarı her bakışımda, karabasan gibi çöken sis ve karanlık dokunuyor bana. Oysa ışık umut, umutsa hayat demektir. Ben mi o ışığı yitirdim, yoksa o ışık mı beni; bilmiyorum.

Nedense hep geçmişe bir özlem duygusu büyüyor içimde... İşte böyle iki gözüm. Hangi gündeyiz? Bugün ayın kaçı? Hangi mevsimdeyiz ? Bilmiyorum. Bilsem de, benim için artık hiç bir önemi yok..........

Uzun yıllar önce sevdamı yüreğime yükleyip geldiğim bu yabancı ülkede, koynunda volkanları taşıyan bir dağ gibi sustum. Suskunluğumu delicesine haykırmak isterken, içime ağuları akıttım ve öylece sustum. Kara bir diken gibi yuttum ve içime yığılıp öğlece kalakaldım. İçimdeki yangını, yüreğimdeki yarayı, gözlerimdeki damlayı sorma. Hasretlere dayayıp başımı, hüzünle geçip giden günlere, gecelere döndüm sırtımı iki gözüm. Yorgun, yetim ve yaralı. Gönlümün duvarına kocaman bir sevda resmi çizdim, bir de ateş yaktım ocağıma dağ gibi.Ki, okyanuslar söndüremez.

İnsanlar, var olalı beri kabullenmiş sevdayı. Herkes kendi sevdasının Mecnunu; kendi hasretinin delisi olmuş. Kendi hikayesini, kendi sevdasını en büyük sanmış ve saymış; büyütmüş yüreğinde dağ dağ. Sabır sabır beyninin gergefine işlemiş. Benim sevdam da benim için dünyanın en büyük, en kutsal sevdası....

Ben ki, sevdanın çöllerinde ayrılıkların en büyük hasretini çektim Leyla ‘mın. Ferhat oldum dağları deldim. Kerem oldum yaktım kendimi. Pir Sultan oldum asıldım, Nesimi oldum yüzüldüm. Kavuşmak için gönlümü yollara düşürdüm. Horlandım, ezildim, hakaretlere, işkencelere maruz kaldım.

Yüreğimdeki yangını, gözlerimdeki hicranı sorma iki gözüm. Acılarımı kimsesizliğime yükleyip, uzayıp giden yollara düştüm. Yorgun, yetim ve yaralı. Aşık oldum, yaktım kendimi. İçimde bin yangınla çıktım yola. Sevgilime şiirler yazmak, şarkılar bestelemek, türküler yakmak en büyük ibadetimdi. Kavuşmak ise en inanılmaz hayalim.

Bilirim ki aşkın bahçesinden bir gül koklayan, şeyda bülbül olurmuş. Bilirim ki aşkın pınarından bir damla içen, ömrünce sarhoş gezermiş. Bilirim ki kavuşmak olmasa sevdalılar, ağlayı ağlayı kör olurmuş.

Aşk olmasa iki gözüm, içimde biriktirdiğim bu yangın olmasa, dolmasa iliklerime aşkın hasreti, bu yangın yüreğimi sarmasa, avuçlarımı yakmasa bu ateş, akar mı damarlarımdaki kan! Bir gün kavuşmak hayali olmasa, nasıl dayanılır bu yaşama, bu kimsesizliğe, bu gurbete, bu hasrete iki gözüm, nasıl?

sorma
ben kimim, adım ne, nereden geldim
kim açtı bu kahrolası çukuru yüreğimde
kimi sevdim, kime özlemim
kaç yıl sevda doldu iliklerime
kaç yıl eksildim.

tut ki, bir pınarım suyu kesik
akamadım nazlı nehirlere tut ki
susturulmuş binlerce türkü
bastırılmış binlerce acıyım
baştanbaşa aşk ve ateş

tut ki, incinmiş bir gülüşüm
gecikmiş bir düş
bir ateşin çemberinde
yarım kalmış sevinçler kanayan

tut ki, kar altında sevincim
bütün mevsimlere küsmüşüm

kanadı kırık bir serçeyim tut ki
dağlarda koparılmış kınalı bir çiçek

ateşin zulmünü gördüm
suyun ihanetini
baştanbaşa aşk
baştanbaşa hasret
susturulmuş
milyonlarca türküyüm

bir sarı çiçek
bir sarmaşık belki
çözer dilini yüreğimin

ihanetlerin kilitlediği

Kalbim Titriyor



Sensizlik bensizlik bir ömür sürer,
Gözlerim seni delice ister gezer,
Kalbim duraksız titrer gezer,
Sensizlik bir ömre bedel,

Kalbim titriyor şimdileri,
Yaşa aşkı sende geceleri,
Bedenim kimliksizleşir,
Sensizliğin terk edişleri,

Sensizlik bana bir ömre bedel,
Sensizlik yakar beni sevdiceğim,
Kalbim titrer duraksız gecede,
Gelsen de söyle bu aşk nerede.

Özlemimizi Beklerken

Hani bekleyişlerimiz,özlemlerimiz vardır.Hani sabahlamalarımız vardır.uykusuz kalmalarımız,kan çanağı olmuş gözlerimiz,sigara üstüne sigara,fincan fincan kahveler…
Bazen de gelmeyeceğini bile bile gözlerimizi onun yollarını bekleme kölesi yapmalarımız vardır.hani bir umut ışığı yaksa gönlümüzde,her şeyimizi vermeye uğruna feda etmeye hazırdırız.hani hiç olmadık,hiç duymadık heyecanlarla beklemelerimiz vardır baharı.geceyi gündüze,kışı yaza,rüzgarı dala kavuşturan rabbimiz özlemimizi ve sevdalımızı bize kavuşturacak bize geri verecek diye bekleriz her baharın gelişini.baharda gonca gonca açan gülleri bir başka bekleriz.zannederiz ki o goncadan onun yüzü çıkacak onun kokusu yayılacaktır.
Özlemimizi beklerken geceye sevdalı deliler gibiyizdir.ayla yıldızlarla konuşmalarımız karanlığa haykırışımız vardır.sanki o karanlığın ardında beliren aydınlıkta bekler bizi özlemini çektiğimiz.onun içindir ki boş boş sözler savurup dalıp gideriz o yokluğa,o karanlığa,o aydınlığa….
Günler ayları aylar yılları koparır takvim yapraklarından.ama sevdalımız,özlemimiz bir kez olsun çalmamıştır kapımız ve bir kez olsun ortak olmamıştır sabahlamalarımıza.
Halbuki kapının bir tık sesine neler vermeyizdir ki.ne yapsak ne etsek boştur artık gidenler geri gelmez derler.
Ama inadına bekleriz,inadına ayaktayızdır güneşle birlikte ve inadına umutlarımızın suyunu verip umudumuzu yeşertiriz her baharın sabahında.
Bu gün olmazsa yarın,yarın olmazsa mahşerde deyip bekleriz günlerce,aylarca…özlemle beklediğimiz özlemimizi.

Seni Düşününce



Özleminle yanıp tutuşuyorum
Bu ayrılık gitgide çekilmez oldu
Rüyalarımda hep seni görüyorum
Bir adım ötedesin
Ama ben yetişemiyorum

Yüreğimde yanan bir kor
Gözyaşlarım üzerine damlıyor
Bu kadar zor olacağını bilmezdim senden ayrı kalmanın
Sanki hiçbir anlamı yok yaşamanın

Seni düşününce garip bir heyecan içimde
Çocuksu bir sevinç yüreğimde
Seni düşününce birkaç damla yaş gözümde
Dayanılmaz bir acı kalbimde
Seni düşününce tuhaf bir hüsran bende
Bedenimi dirhem dirhem eritircesine
Rüzgarlar eser, yağmurlar yağar
Ayrılıklar susar, hiç konuşmaz seni düşününce

Bir zamanlar söylemeye utandığım sözleri şimdi bağırarak söylüyorum
Bilmiyorum duyuyor musun?
Seni deliler gibi seviyorum
Aşkımın diğer adı özlem diyorum

Hüzünlü bir şarkının ardından dökülen gözyaşımdasın
Yudum yudum içtiğim sudasın
Ölüm gibi aklımdasın
Damarlarımdaki kanımsın
Yaşamam için tek sebebim, hayatımın anlamısın

Seni düşününce garip korku içimde
Sanki ölümün nefesi ensemde
Seni düşününce birkaç güzel hatıra gözümün önünde
Zamansız bir gülümseme yüzümde
Seni düşününce gecem de gündüzüm de seninle
Dolaşırım her yeri hayalinle birlikte
Bulutlar açılır, aradan güneş doğar
Anılar coşar, hiç durmaz seni düşününce

Yağmurun ardından doğan güneş gibisin
Ayrılığı unutturan anılar gibisin
Sen yokken hiç susmaz ve hiç durmaz kalbim
Ama artık sadece hayallerimdesin
Kurmadan başıma yıkılan düşlerimsin

Seni düşünüyorum, seni çok özledim...