Yalnızlığıma (Yalnızlık) - Sayfa 180

Yalnızlığımda__
Gecelerimin adı.

Sponsorlu Bağlantılar

Bitik saatler
Senin yokluğunsa bela__
Düşüncelerimin
Doludizgin çıkmazlarında
İşte! Ne oluyorsa
Bu saatlerde oluyor bana
Yalnızlık nehir gibi çağlıyor yüreğimde.
Sensizlik__
Duvarlarımda büyüyen gölge.
Zaten!
Bir sen gülmedin yüzüme
Bir de şu kahrolası gece__




Ayla Küçük

Hayat Gül Kokulu Bir Sağanak Yine


--------------------------------------------------------------------------------
gözlerimin önünde ıslak dağların kabaran yalnızlığı
ne varsa uçurumlar eşiğinde
hüzünlerle yalpalayan ne varsa
gözlerimin önünde

ve hayat gül kokulu bir sağanak yine
birşeyler anlatmak istiyor hayat
ve alıp götürmek bir şeyleri kurt sofralarına
gün batıyor
gün batıyor bukağısı paslı bir sevinç oluyor yalnızlığım

unutuyorum sevgilim suretini
durgunluğun "niçin"di unutuyorum

gün batıyor ürkek yıldızlar dolanıyor yalnızlığıma
umurumda değil ne yağmur ne ayaz
ne de kerpiç kokusu havada
unutuyorum/sabaha/kadar/ gün batıyor
sonra bir akasyayı okşuyor gözlerim
geciken sabahlara koşuyor kuşlar
gözlerimin önünde
ve hayat gül kokulu bir sağanak yine

Dün gece yine yalnızdım.
Sokağa çıktım
Ve kendime bir çiçek aldım.
Kendim almamış gibi yürüdüm sokaklarda...
Ve yalnız değilmişim gibi düşündüm...
Ama her gece gibi
Dün gece de yalnızdım.
Ve kendime bir çiçek aldım.
Bir saat geri alınmış saatler
Ben geri almadım.
Ve bir saat daha yalnız kalmadım.
Bir masaya oturdum
İki çay ısmarladım.
Ben içtim.
Sen soğuttun.
Sana söyleyeceğim her şeyi yuttum.
Çok dert etmedim
Çünkü yoktun.
Dün gece yine yalnızdım.
Rahat ağladım.
Yokluğundan gizlemedim gözyaşlarımı.
Ve lambaları hiç karartmadım.
Dün gece
Her gece gibi yalnızdım.
Sokağa çıktım
Ve kendime bir çiçek aldım.
Sen sandım
Koklamadım.

Yalnızlık Kazanı



Kâh ben sen oldum
Kâh sen ben oldun
Ama nedense
B İ Z
Olamadık hiç...

Gelgitlerin gölgesinde
Örselendi hep hayallerimiz
Olmazlara uzanıp her seferinde
Boşluğa dokundu ellerimiz

Dolunaya aldanıp her gece
Boğazın serin sularına uzandık
İnci gerdanlığın gölgesinde
Gerçek aşkı buluruz sandık

Gelip geçen gemilere yükledik
İçimizi ezen ne varsa hislerden
Martıları esir edip söyledik
Söyleyemediğimiz ne varsa sözlerden

Kırılgan mevsimlerden geçtik
Baharı yaşamadan erdik hazana
Aşkı bulmak için nelerden geçtik
Düştük yine yalnızlık denen kazana

Saadet Gökçe

BIRAKIYORUM....

NE SENİ NEDE SEVGİNİ İSTİYORUM SENDEN.
SANAOLAN ÇOCUKSU SAF SEVDAMI
SANA BAĞLI CANIMI İSTİYORUM.
SANA EN BÜYÜK CEZA;YANLIZLIĞI
BIRAKIYORUM.....

GÖZLERİMDEN AKAN YAŞALARA DEĞİL..
SANA ACIYORUM..
YÜREĞİME SAPLADIĞIN HANÇERE DEĞİL
SENSİZ GECELERDE KURDUĞUM HAYALLERE
YANIYORUM...
SANA OLAN SEVDAMDAN DEĞİL...
KADERİMDEN KAÇIYORUM...
SANA EN BÜYÜK CEZAYI YANLIZLIĞI
BIRAKIYORUM

SANA SENSİZ YAŞAYAMAM DEMİŞTİM...
YAŞIYORUM...
SENSİZ GÖZLERİM GÜLMEZ DEMİŞTİM...
GÜLÜYORUM...
SENSİZLİK NEFES ALMADAN YAŞAMAKSA,
SENSİZLİK ACI ÇEKEREK GÜLMEKSE
YAŞIYORUM GÜLÜM
SENSİZLİĞE MAHKUM OLAN BENLİĞİMLE....

Heyecandan titremek nedir bilir misin? Dizlerinin bağı çözülürcesine... Milyonlarca volt elektriğe dokunmuşcasına ölür gibi.. Sen hiç sana dokundun mu?..

Aydınların içine düşmek nedir bilir misin? Hayatın bütün renklerini birarada görebildin mi? Bir ışığın içinde boğulurcasına... Parlak, ışık dolu ama körolurcasına... Sen hiç seni gördün mü?...

Melodilerin en güzelini dinledin mi hiç? Sesler kulaklarında yankılanırcasına... Sesin yüksekliğinden hiçbir şey sağlam kalmamacasına.. Okyanusun en koyu sessizliğinde, en yoğun dalga sesleri arasında... Sen hiç seni duydun mu?..

Sellerin içinde kaldın mı hiç? Boğulurcasına... Tıkanırcasına... Nefessizliği iliklerine kadar hissederek... Sen hiç sana ağladın mı?

Herşeyini kaybettiğini düşündüğün oldu mu hiç? Çırılçıplak kalırcasına... Tükenircesine... Dünyada yapayalnız kalmacasına... Yaşam hakkını tüketircesine... Sen hiç seni paylaştın mı?..

Dünyanın zirvesine ulaştığını hissettin mi hiç? Herkesten ve herşeyden yukarıda olurcasına... Bulutlara bile tepeden bakarcasına... Kimsenin ama hiç kimseninin buna ulaşamayacağını ve ulaşmaya da hakkı olmadığını düşünürcesine... Sen hiç seni yaşadın mı?..

Zaferlerin en büyüğünü hissettiğin oldu mu hiç? Kulaklarında hayranlık dolu seslerle kıskançlık çığlıkları arasında finale koşarcasına... Bütün engellere rağmen... Nefes nefese... Kimsenin tahammül edemeyeceği bir hızla... Sen hiç senin tarafından sevildin mi?..

Kutup soğuğundayken terledin mi hiç? Hiçbir güneşin veremeyeceği sıcaklığı iliklerine kadar hissederek... Kor ateşlerin içine düşercesine... Sen hiç sana sarıldın mı?..

Saatlerin durduğunu, zamanın donduğunu düşündün mü hiç? Endişeden ölürcesine... Saatin tiktaklarını hızlandırmak istercesine... Zembereğinden fırlamak için kıvranan yaycasına... Sen hiç seni bekledin mi?..

Çaresizliğin en yoğununu yaşadın mı hiç? Mümkün olsa canını verebilmecesine... Ama elden bir şey gelmemesinin verdiği acıdan çıldırmacasına... Sen hiç sana üzüldün mü?..

Haklıyken bile içindekileri anlatamayıp hak verdiğin oldu mu hiç? Haykırmak isterken içindekileri, çığlık çığlığa susarcasına... Sen hiç sana kırıldın mı?..

Kelimelerin yetersiz geldiği oldu mu hiç? Kafandan bir sürü şey geçerken, bomboş kağıda bakarcasına... Elin kalemi tutmaz olurcasına... Sen hiç sana yazdın mı?..

Öldün mü sen hiç yaşarcasına? Yükseklerden düşerken bir an zirvede bulurcasına... Issız bir adaya düşmek üzereyken, kıtaların en büyüğüne ulaşırcasına... Sen hiç seni sevdin mi?..

Yine kelimeler yetersiz, yine zaman akmıyor... Ve ben bakakalıyorum boş kağıtlara... İçim bir roman yazacak kadar doluyken, dökülmüyor bunlar yine kalemin ucundan... Ve ben yine anlatamıyorum seni umutsuzcasına.. Ve.. Sana en çok ihtiyacım varken; sen hiç sensiz kaldın mı?..

Pınar ERDEM

Ne zaman ayrılık saati gelse
En vazgeçilmez yerinde yaşamın
Duysak ayak seslerini akşamın
Ve sokaklardan el ayak çekilse
Bir ürpertiyle duyarım o zaman
Seni çağıran sesi uzaklardan

Ne zaman ayrılık saati gelse
Bir gariplik çöker içime birden
Kalan tek anı gibi bir devirden
Durmadan çalınır o gamlı beste
Sanki bilir de hazin öykümüzü
Bulutlar ağlar, kararır gökyüzü

Ne zaman ayrılık saati gelse
Bir çaresizliği anlatır gibi
Birden değişir gözlerinin rengi
Mavi solar, koyulaşır yeşilse
Sarınca ruhunu eski bir hüzün
Uçar gider pembeliği yüzünün

Ne zaman ayrılık saati gelse
Uzatsan özlemle dudaklarını
Tüm ağaçlar döker yapraklarını
Ne çiçek kalır ortada, ne bahçe
Sadece uğultusu o rüzgarın
Ve bir umut kırıntısı, belki yarın

Ne zaman ayrılık saati gelse
Bir fırtına çıkmışcasına, büyük
Içimizdeki güllerin boynu bükük
Bir zaman kalakalırım öylece
Neden sonra gittiğini anlarım
İçimde güller ağlar, ben ağlarım

Alıntı

İRDAP

Seni koparıp atmak yaşantımdan
Ne zor şeymiş meğer.
Unutmak mümkün değil varlığını,
Öptüğüm dudaklarını,
Okşadığım saçlarını,
Hele gözlerini unutmak mümkün değil.

Ne çok sevmişim seni
Nasıl bağlanmışım bu kadar.
Öyle seviler
Öyle umutlar etkinki gönlüme,
Hep ayrılık,
Hep hasret
Hep gözyaşı biçtim hasat zamanında.
Mümkün değil bu acıyı unutmam.

Bir ruh nasıl bir bedende yaşıyorsa
Ben ruhumla sende yaşıyorum.
Bazen nefret duymak geliyor sana içimden
En ağır suçlamalara mahkum ediyorum seni
Sonra bir bakıyorum
Her yerin prangalı, şaşırıyorum.
Mümkün değil bu esreti unutmam

Orhan KUTLU