Dini Şiirler / İlahiler - Sayfa 52

NEVRUZ SEMAHI

Bugün dağlar yeşillendi

Sultan nevruz sefa geldin

Cümle kuşlar hep dillendi

Sultan nevruz sefa geldin



Tacik, Çeçen hem Altaylar

Mesirede zengin baylar

Kırgız, Kıpçak cümle boylar

Sultan nevruz sefa geldin



Bugün bahar eyyamıdır

Nevruz, Türk'ün bayramıdır

Gönüllerin sultanıdır

Sultan nevruz sefa geldin



Allah deyü öten kuşlar

Dua eyler dağlar taşlar

Yeşillendi hep ağaçlar

Sultan nevruz sefa geldin



Geçti şita döndük yaza

Ali Nebi'm vurur saza

Kızanlar düştü alaza

Sultan nevruz sefa geldin

Allah adamlarından, çok büyük bir evliyâ,
Gazne'nin Çerh köyünde, teşrif etti dünyâya

İlim tahsil etmeye, Herat'a gitti ilkin,
Mısır ve Buhârâ'da bulundu tahsil için.

Çeşitli âlimlerden, okuyup en nihâyet,
Zâhirî ilimlerde, aldı mutlak icâzet.

Dönmek üzereydi ki, sonra memleketine,
Behâeddîn Buhârî'nin, tutuldu sevgisine.

Onu görmek arzusu, öyle kuvvetlendi ki,
Görünmez bir bağ ile, çekildi ona sanki.

Tehir etti dönmeyi, bir hikmet vardır diye,
Gitti büyük şevk ile, Behâeddîn Buhârî'ye.

İçeriye girince, buyurdu ki bâhusus:
"Tam dönecek zaman mı, bize geliyorsunuz?"

Dedi ki: "Ey efendim, seviyorum sizi ben,
Ve çok büyük zâtsınız, biliyorum yakînen."

Buyurdu ki: "Yanılma, olabilir teşhiste,"
Dedi ki:"Resûlullah, buyurdu ki hadîste:

"Hak teâlâ sever ve seçerse birisini,
Kulların kalbine de, düşürür sevgisini."

Behâeddîn Buhârî, tebessüm eyledi ve,
Sonra "Biz azîzânız" buyurdu kendisine.

Bu Azîzân sözünü, işitince o zâttan,
Gördüğü bir rüyâyı, hatırladı o zaman.

Şöyle ki rüyâsında, denilmişti ki ona:
"Ey Ya'kûb, sen de gidip, tâbi ol Azîzân'a."

Ona karşı sevgisi, oldu daha ziyâde,
Sonra da gitmek için, istedi müsâade.

Dedi ki: "Ey efendim, gidiyorum ve lâkin,
Çâre nedir, sizleri, çok hatırlamam için?"

Çıkarıp verdi ona mübârek takkesini,
Buyurdu: "Kullandıkça hatırlarsın hep beni."

Ellerini öperek, ayrıldı huzurundan,
Lâkin memleketine, henüz vâsıl olmadan.

O zâtın muhabbeti, set oldu gitmesine,
Yarı yoldan dönerek, huzura geldi yine.

Dedi: "Yoldan çevirdi, beni muhabbetiniz,
Lütfen kabul edin de, olayım talebeniz."

Buyurdu ki: "Bu işe, büyükler verir karar,
Bakalım ki bu gece, bize ne buyururlar?

Onlar kalb câsusudur, girerler kalbinize,
Bakıp vâkıf olurlar, sizin himmetinize.

Eğer kabul ederse, sizi büyüklerimiz,
Bu gece belli olur, biz de kabul ederiz."

Ya'kûb-i Çerhî der ki: "Çıktım başım önümde,
Böyle çetin bir gece geçirmedim ömrümde.

"Kabul edecekler mi, acep bu bîçâreyi?"
Diye düşünerekten, zor geçirdim geceyi.

O sabah namazını, kılar kılmaz beraber,
Buyurdu ki: "Ey Ya'kûb, müjde, kabul ettiler."

Böylece hizmetine girdim bu büyük zâtın,
Çıkardı zirvesine, beni her kemâlâtın

İnşallah derse yakaran inşa eder Yaradan.

Can çekişiyorum zamanın kıskacında,sancılarım bana unutturuyor kendimi
Kayboluyorum ağrılarım içinde,etime bıçak gibi saplanıyor sızılarım.
Ne gelecek hayallerim aklımda ne bitmez telaşlarım…
Bazen sadece bir baş ağrısı yenik düştüğüm,bazen bir kaç derece fazlalık;ateş…
Bu kadar yeter çok önemli planlarımı (!) alt üst etmeye
Sonrasını geç !

Kıvranırken,ellerimi sıkıca bağlamışım kendime.
Elim uzanmıyor sevdiklerimin ellerine,onların ellerinde tutunamıyor.
Kendime anlatıyorum dertlerimi.Yalnız kendim anlıyorum kendimi.

Ruhumda el çekmiş bel bağladıklarından.
Şimdiden devriliyor gibi “sarsılmaz” fikirleri
Boşuna yük etmişim aklıma bu zifirleri
Yeni yeni anlıyorum neden bu denli inlediğimi:

Baş ucunda beklerken hastalığın,farkettim de bir kaç şeyi:
Sahi! Nerdeler hayallerim ? Nereye kaçtılar sicim gibi ?
Hele o ! O rutin işlerim. Hani olmazsa olmazlarımdandı.
İtiraf etsin hadi , gitti , gitti işte hepsi !
Umutlarım bile mi ? Ah evet ! Onlar yiteli çok olmuştu zaten.

Ve nihayet yalnızım işte !
Şimdi ne altında ezildiğim o bitmez telaşlarım
Ne kendisi gelmeden yorulduğum “gelecek hayallerim” yanımda.
Sadece ben varım hayatta.
Pek de yalnızlık değil aslında,”yalınlaşmak” denir buna.
Ve kendime geliyorum yakınlaştıkça aslıma.

Benimle olduğunu zannettiklerim…
Benden izin almadılar ki hayatıma girerken,izin alarak çıksınlar…
İzin alarak sahiplenmedim ki izin vererek bırakayım.
Kıtlıktan çıkmış ırgat gibi saldırırken tarlaya
Düşünmeliydim,bunların bir sahibi olacaktı aslında.
Gelip el koyacaktı tarlasına.Ki ben kim olduğumu hatırlayayım.
Ve böylece tarladan çıkıp kalakalınca ortada
Aslıma dönüp kendime geldim haddimi bildim.
Her olayın merkezi sandığım ,başrol oynadığıma kandığımdan beri
İşsiz güçsüz bir ırgattan pek de farklı değilmişim meğer.
Gözümde büyütüp kendimi işe yarar bildiğim ben
O ahmak adamın yaptığını yapmışım yıllarca.
Hani gemiye binmiş yüküyle de yol boyunca sırtından indirmemiş..
Benim yaptıklarım da o kadar ahmakçaymış aslında.
Dert edindiklerim,yük bildiklerim bırakıversem kendi hallerine gideceklermiş.
Sahiplenmeseymiş onları,sadece “emanet bırakıldıklarını” hatırlasaymışım.
Bu kadar yükün altında ezilmeyecekmişim.

Aciz olan benim,
Bir kollayanım olacaktı elbet kendimi dev sanmasaydım.
Emanet ağır yük! Değil ki sahiplik…
Bu yüzden ezildim işte,bir düzine cahillik
Kaldıracağım kadar verildi bana.
Daha fazlasına karışarak kendime eziyet eden benim.

Bunca şeyi anlayınca,”inşaallah”,
Çoktan dilimin en zarif duası oldu bile.
Yeniden kabul edilmenin beklentisiyle “inşallah” derken içten içe
Ne sunulan tarlalara baktım ne de başka bir şeye.

Zaten iyisinden bir tevekkül borçluyum rabbime

“inşaallah” dedikten sonra başlayan işe
Ruhum uyanıverdi,hani o yıllardır durmadan kıvranan
Sen de yeter ki onu an ,çünkü
İnşallah derse yakaran inşa eder Yaradan.

Çocuğun Duası

Allahım sevdim seni,
Sende sev koru beni.
Sağlık ve afiyet ver,
Yarattın büyüttün beni.

Anam babam kardeşim,
Sevdiklerim milletim.
Hep inandık bağlandık,
Rabb’imizsin sen bizim.

Kötülere uydurma,
Yanlış işler yaptırma.
Hayat boyu ışık tut,
Doğru yoldan saptırma.

Bizi yoktan var ettin,
Yedirdin ve içirdin.
Aç ve açık bırakma,
Kulunuz biz senin.

Bu Çağrı Sanadır

Bir damla SU gönder bana
Eğer gönderebilirsen
Ana sütü gibi tertemiz olsun
Bir damlası Karadeniz
Bir damlası Akdeniz olsun

Bir avuç TOPRAK gönder bana
Edirne koksun, Ağrı koksun
Her zerresi burcu burcu
Türkiye koksun
Anadolu’dan çağrı koksun

Bir dilim EKMEK gönder bana
Yiyince lezzetini hissedeyim
Bereketini hissedeyim
Köy köy, tarla tarla
Memleketimi hissedeyim

Bir demet ÇİÇEK gönder bana
Renkleri;
Sarı, kırmızı, beyaz ve mavi olsun
Râyihâsı, estetiği
semâvi olsun

Bir tutam SEVDA gönder bana
Veysel Garani’nin, Yunus Emre’nin
Sevdasından olsun
Mevlâna’nın Mevlâ’sından olsun
Sevdâların hasından olsun

Bir RÜYA gönder bana
Yürürken, otururken
Güneşi, Ayı seyredeyim
Aradan kalksın tüm duvarlar
Mâverâyı seyredeyim

Özlemek mi istiyorsun

Seni yaratana kavuşturacak zamanı özle
Seni Harem-i şerife götüren toprağın kokusunu özle
Medine-i muharremin yeşil kubbesini özle
Eğer özlemek istiyorsan
Asr-ı Saadet’in nurlu yolunu özle
Hz. Peygamberin nur cemalini, gül kokusunu özle
Sıdık-ekberin dostluğunu özle
Ömer-i Faruğun yiğitliğini özle, adaletini özle
Hz. Osman’ın hayâsını özle
Hz. Ali’nin âlim aşkını özle
Eğer özlemek istersen
Hz. Bilal’in Davudî sesindeki ezanı özle
Hz. Peygamberin miracını özle...
Eğer özlemek istiyorsan
Hz. Hatice’nin vefasını özle
Ashabı kram’ın muazzam kardeşliğini özle
Anam babam sana feda olsun ya rasulAllah
diyen dilleri özle
Mushab’ın malını mülkünü kenara itip
imana koşmasını özle
Bir yılanın yıllar sonrada olsa
bir sevgiliye olan hasretini gidermesini özle
Hz. Ebubekir’in dikenli cübbesini özle
Nebi nin kütüğünün hüngür hüngür ağladığını özle
Hz. Aişe’nin iffetini özle
Hz. Ali’nin cesaretini özle
Ashabın gece döktüğü gözyaşını özle
Aşere-i mübeşşereyi özle
Hz Nebi’nin geçtiği topraklardan geçebilmeyi özle
O mübarek ele değen bardağı özle
Özlemek mi istiyorsan
O zaman olup da şimdi olamayan milyonlarca şeyi
özlemeyi bilmeyi özle
Nebinin Nübüvvet mührünü özle
O’nun ayağındaki çarık olabilmeyi özle
Ashabın samimiyetini özle
H.z peygamberin verdiği ibretlik cevapları özle
Hıradaki geceyi özle
Uhud’un üzerindeki yükü kaldırmayıp sallanmasını özle
Üveys-i karani’nin hırka-i şerifini aldıktan sonraki sevmemi özle
Hz. Peygamber-i zişar nın Allahu ekber deyip namaza duruşunu özle
Hz. Nebinin Karnına bağlandığı iki taştan biri olabilmeyi özle
Bedir deki nusretullah ın heceli etiğini özle
Tarifteki Hz peygambere gerilen çelik duvarın amacını özle
Kabe’nin Allah, Allah sesleriyle yankılandığı günü özle
Hz. Eyyüb’ün yüreğindeki temizliği özle
Hz. Esma’nın kuşağını özle
Sırf Öptüğü için Hecerül esvedini öpebilmeyi özle
Medinelilerin biatlarını özle
O mübarek parmakların ayı ikiye bölmesini özle
Peygamber hürmetine yağmurların bahşedildiğini özle
Özlemek mi istiyorsun
yaradana layık bir kul,
Hz. Peygambere ümmet olabilmeyi özle...

Ya Râb...

Ya Râb bana öyle bir dert ver ki dermanı tek olan
Beni öyle bir insan yap ki adın anıldığında gözü dolan

Ya Râb beni bir yola koy ki ucunda Sen olan
Beni öyle bir insan yap ki durmadan o yolda koşan

Ya Râb kalbimde öyle bir gül açın ki dikeni battıkça acıtan
Beni öyle bir insan yap ki bu acıdan ders alan

Ya Râb bana öyle bir hayat ver ki yalnızca gül kokan
Beni öyle bir insan yap ki gül kokusuyla sarhoş olan

Ya Râb bana öyle bir ateş ver ki zalimi cayır cayır yakan
Beni öyle bir insan yap ki mum gibi etrafa ışık yayan

Ya Râb bana öyle bir göz ver ki yalnızca doğruya bakan
Beni öyle bir insan yap ki yanlış yoldan kaçan

Ya Râb bana öyle bir el ver ki harama uzanmayan
Beni öyle bir insan yapki yalnızca helal kazanan

Ya Râb bana öyle bir dil ver ki sürekli adını anan
Beni öyle bir insan yap ki adını anmaktan yorulmayan

Ya Râb bize öyle bir can ver ki yalnız ALLAH diye atan
Bizi öyle bir millet yap ki Senin yolunda canından cayan