Kıssadan Hisseler - Sayfa 7

Bir gencin tövbesi

Allahü teâlâ, peygamberi Musa aleyhisselâma hitap edip

Sponsorlu Bağlantılar

" (Ey Musa! Filân mahallede, bizim dostlarımızdan biri vefât etti. Git onun işini gör. Sen gitmezsen, bizim rahmetimiz onun işini görür) buyurdu.
Hazret-i Musa, emir olunduğu mahalleye gitti.
Oradakilere:
-Bu gece, burada, Allahü teâlânın dostlarından biri vefât etti mi? diye sorunca:
-Ey Allahın peygamberi! Allahü teâlânın dostlarından hiç kimse vefât etmedi. Ama, filân evde zamanını kötülüklerle geçiren fâsık bir genç öldü. Fıskının çokluğundan, hiç kimse onu defnetmeye yanaşmıyor, dediler.
Musa aleyhisselâm:
-Ben onu arıyorum, buyurdu. Gösterdiler.
Hazret-i Musa, o eve girdi. Rahmet meleklerini gördü.Ayakta durup, ellerinde rahmet tabakları olup, Allahü teâlânın rahmet ve lütfunu saçıyorlardı.Hazret-i Musa, yalvararak münacaat etti:
-Ey Rabbim! sen buyurdun ki, o''Benim dostumdur.'' İnsanlar ise fâsık olduğuna şahitlik ediyorlar. Hikmeti nedir?
Allahü teâlâ:
(Ey Musa! İnsanların onun için fâsık demeleri doğrudur. Ama, günahından haberleri var, tövbesinden haberleri yok. Benim bu kulum, seher vakti, toprağa yuvarlandı ve tövbe etti. Bizim huzurumuza sığındı. Ben ki, Allah'ım! Onun sözünü ve tövbesini kabul ettim. Ona rahmet ettim ki, bu dergâhın ümitsizlik kapısı olmadığı anlaşılsın!) buyurdu.

Beş şeyi çok iyi değerlendir !
Peygamber efendimiz s.a.v. bir sahabiye öğüt için şöyle buyurmuştur.
Beş şeyden önce, Beş şeyi çok iyi değerlendir.
1. İhtiyarlamadan önce gençliğini !
2. Hastalanmadan önce sağlığını !
3. Meşguliyetten önce boş zamanı !
4. Fakir düşmeden önce zenginliğini !
5. Ölmeden önce hayatını !

SELÂM’IN BÜYÜSÜ

Yıl 1945; İkinci Dünya Savaşı’nın bittiği sene..Ruslarla Almanların kanlı savaşı bitmiş, artık her ülke kendi içine ve işine çekilmişi. Her iki taraf da büyük zayiat vermiş, esirler alınmış, esirler verilmişti. Mağlup olmasına rağmen Alman imparatorluğu da az çok esir almış; sıra bu esirlere ne yapılacağına gelmişti. Nihai karar, hepsinin öldürülmesi şeklinde çıkmıştı.
Bu esirler içerisinde Azerbaycan’lı çiçeği burnunda genç Yusuf da vardı. Esirlerin öldürülmesine sıra gelmişti. Alman askerleri, esirleri bir bir alıyor, esrarengiz bir karanlığa doğru götürüyordu. Gidiş o gidişti, giden artık dönmeyecekti. Sonunda sıra Yusuf’a gelmişti, sonucu biliyordu, kurtuluş yoktu, ümidini kesmişti. Alman askerleri Yusufu infaz komutanı H.George’un yanına getirmişlerdi ki Yusuf komutana gayr-i ihtiyarı “selâmün aleyküm” deyiverdi.
Komutan şaşırmıştı, bir şey anlamamıştı. Tercüman getirtti ve Yusuf’un aynı sözü tekrarlamasını emretti. Yusuf daha da korkmuştu ama aynı sözü tekrar etmekten başka çaresi yoktu: “Selâmün aleyküm” dedi tekrar. Mütercim bu cümlenin, müslümanlar arasında bir selamlaşma olduğunu; bu ifadelerle onların karşılaştıklarında birbirlerine emniyet, huzur, güven ve esenlik dileğinde bulunduklarını söyledi. Hıristiyan olan komutan Yusuf’un müslüman olduğunu anlamakta gecikmedi. O, esirler içerisinde bir müslümanın da bulunabileceğini
tahmin etmemişti.
Komutanın birden kafası karıştı, gönlü yumuşadı, ne yapacağına karar veremedi, büyülenmiş gibi oldu. Yusuf’u da öldürmeli miydi? Zihni bulandı, acil karar vermek istemiyordu, Yusuf’un esirler kampına geri götürülmesini emretti. Onun hakkındaki hükmünü sonra verecekti.
Komutan hıristiyandı, dinsiz değildi. Dinsizlerin öldürülmesine hiç acımıyordu. Yusuf müslümandı, bir dine inanıyordu. Yusuf alışkanlık haline getirdiği bir güzel adeti burada da yerine getirmişti, dininin kendine tavsiye ettiği “Tanıdığına, tanımadığına selam ver” nebevî öğüdünü burada da uygulamıştı. Doğru mu yapmıştı yanlış mı bilmiyordu, ama işler birden değişmişti. Kurtuluş ümidi yoktu, ama en azından ölüm infazı gecikmiş olacaktı.
Yusuf selam vermişti, neticede bir adı da “Selâm” olan Yüce Mevla’nın adını anmıştı. Selam: Selamete ulaştıran demektir. Yusuf şimdilik selamete ulaşmıştı. “İyi ki selam vermişim” dedi, birden sevindi, coştu. Belki bu selam onun kurtuluşuna vesile olacaktı. Dua etti, yalvardı, yakardı. Esir kampında tutuluyordu. Ne kadar tutulacaktı, sonuç ne olacaktı bilmiyordu.
Yusuf bir yolunu bulup kamptan kaçmayı başardı, yakalanmadı, ama çekmediği zorluklar kalmadı; hayati tehlikeler atlattı, kaç gece ıssız dağlarda aç susuz kaldı, Allah’ın yardımı ile aylar sonra memleketine ulaştı. Kendisini bir kahraman gibi karşıladılar. Annesi, babası, akrabaları, arkadaşları velhasıl herkes göz yaşlarıyla karşıladı onu, bağrına bastı. Ne zorluklar çekmemişti ki!
Memleketine döneceğine hiç ama hiç ihtimal vermiyordu. Herkes bu olayın nasıl gerçekleştiğini, nasıl kurtulduğunu merak ediyor, durmadan soruyorlardı. Yusuf olayı tüm teferruatıyla anlattı, anlattıkça ağladı ve herkesi ağlattı.
Yusuf artık söz vermişti, dinini iyi öğrenecekti. Bulunduğu yerde dini öğretecek kimse yoktu, ama o azmetmişti. Neticede öğrendi ve köyüne imam oldu. Artık kendisi dini öğretiyordu. Herkese anlatıyordu. Hele oğullarına dinini çok güzel öğretmişti. Cıvıl cıvıl iki genç delikanlı yetiştirmişti. Oğulları dinini, vatanını, milletini çok seviyorlardı, öyle görmüşler, öyle yetişmişlerdi.
Nihayet Ermenistan, Karabağ bölgesine saldırıya geçti. Evet, Yusuf Efendi’ye tekrar görev düşmüştü, o canını kurtarmış, Allah da kendisine iki genç evlat nasip etmişti. Evlatlarını çağırdı ve vatanı savunmanın ne demek olduğunu anlattı. Sonra da her iki ciğerparesini gönüllü olarak cepheye sürdü. Evlatlarını çok seviyordu, onların ayağına diken batmasına bile tahammülü yoktu. Ama dava büyüktü. Sahipsiz bırakılamazdı.
Evet uzun lafa gerek yok, Yusuf Efendi’nin iki oğlu da şehid olmuştu, Allah makamlarını cennet eylesin (Ruhları için birer Fatiha okuyalım.) Yusuf Efendi hayattaydı; yıl 1992. Şimdi yaşıyor mu bilmiyorum. Hayatta tahmin etmediğimiz ne sürprizler bekliyor bizi bilmiyoruz. Ama çok küçük dahi olsa İslâmî hassasiyetlere dikkat etmenin ne kadar önemli olduğu bir kez daha ortaya çıkıyor. Velhasıl selâm deyip geçmemek lazım!..

Bir Batı ülkesinde, birkaç Anadolulu genç, doktora çalışması yapıyorlardı. Bir Asya ülkesinden gelmiş ve köken itibarıyla pagan bir toplumun fertleri olan üç arkadaş da aynı üniversitede doktora çalışması yapmakta idiler.
Ama bunlar felsefe okuyup ilmî ve fennî araştırmaların içine girince kendi pagan anlayışlarını tamamen bırakmışlardı. Müslüman öğrencilerle tanışınca da merakla durmadan dinî sorular soruyorlardı. Bizimkiler dinî bir okulda okumamışlardı; ama Külliyât’ı iyi mütâlaa etmişlerdi. İnkârcı felsefeden gelen bütün itirazların cevabını Kur’an-ı Kerim’in bu tefsirinde bulmuşlardı. Bu sebeple arkadaşlarının yaratılışla ilgili sorularının cevabı için 23. Lem’a olan Tabiat Risalesi’ne müracaat etmişlerdi. Orada yaratılış ile ilgili dört ihtimal ve yol gösteriliyor. Bunlardan önce sebeplerin üzerinde duruluyor. Temsillerle mesele akla yaklaştırılıyor ve bu akılsız, şuursuz sebeplerin asla yaratıcı olamayacakları gösteriliyordu. Sonra da eşyanın kendi kendine bu düzeni kuramayacağı ve canlıları asla meydana getiremeyeceği izah ediliyordu. Üçüncü ihtimal olarak tabiat konusu ele alınıyor, onun da bu hârika nizamı ve canlıları yaratamayacağı anlatılıyordu. Böylece ilim, kudret ve hikmet sahibi ezelî ve ebedi bir Zat’ın yani Allah’ın her şeyi yarattığı gerçeği kendiliğinden ortaya çıkıyordu. Öldükten sonra dirilme meselesi ise Onuncu Söz olan Haşir Risalesi’nde yine aklî ve mantıkî delillerle anlatılıyordu. Meleklerin varlığı hakkında Yirmi Dokuzuncu Söz, ilmî delillerle meseleyi akla ve mantığa yaklaştıran temsillerle gerçekleri güzel bir şekilde ortaya koyuyordu.
Bunlar üzerinde sohbetler devam ederken bir tanesi Müslüman olmaya karar verdi. Memleketine gidince de annesine artık Müslüman olduğunu söyledi. Bir yanlış tepki beklerken onun yumuşak bir tavırla “Bak sana bir şey anlatayım...” dediğine şahit oldu ve kulağını ona verdi. Şöyle diyordu:
“Oğlum uzun zaman benim çocuğum olmamıştı. Pek çok doktora başvurduk bir netice alamadık. Bu sefer kendi tapınaklarımızda dualar ettim, olmadı. Ümidimi artık kesmiştim. Bizim fakir bir Müslüman komşumuz vardı. O kadına gittim. Derdimi anlattım, üzüntümü belirttim. Bana ‘Sen hiç Müslümanların mescitlerine gittin mi?’ diye sordu. Ben de ‘Hayır’ deyince, ‘Sen evine git baştan aşağıya iyice bir yıkan da gel.’ dedi. Ben de dediğini yaptım. Beni alıp bir mescide götürdü. ‘Ben namaz kılacağım, sen de benim yaptıklarımı yap. Sonra Allah’a dua ederiz.’ dedi. Namaz kıldıktan sonra beraber Allah’a dua ettik... Bir sene sonra sen doğdun. İlk konuştuğun kelime de ‘Allah’ sözü oldu. Ben ‘Oğlum, anne, de!’ diyordum. Ama sen hep ‘Allah’ diyordun... Tabii sonraları unuttun. Ama şimdi Müslüman olduğunu söylüyorsun. Sen zaten doğduğunda Müslüman imişsin ki, ilk sözün Allah olmuş.” Bir müddet sonra ikinci arkadaşları da İslamiyet’i kabul etti. Üçüncü arkadaşları “Belki kabirde Müslüman olurum!” diyordu. Ama Müslüman arkadaşlarının cana yakın samimi davranışlarına hayran olup arkadaşlarına katıldı. Sonra da gözyaşlarıyla “Ne büyük bir nimet ve lütuf içinde bulunuyorum, yeni fark ediyorum!” dedi...

Cennet kokularini duyuyorum

Uhud savaşı bittikten sonra Peygamber Efendimiz Zeyd b. Sâbit'i, savaş meydanındaki yaralılar arasında Sa'd b. Rebî Hazretlerini aramaya göndererek buyurdular ki:
"Şayet onu bulursan, selâmımı söyle ve kendisini, nasıl hissettiğini sor."
Savaş meydanını dolaşan Zeyd b. Sâbit bu zatı, yaralılar arasında bulduğunda, son nefesini vermek ve şehadet şerbetini içmek üzereydi. Hemen yanına yaklaşıp dedi ki:
"Ey Sa'd! Resûl–i Ekrem'in sana selâmları var. Kendini nasıl hissettiğini soruyor."
O yaralı hâliyle son nefesini vermekte olan Sa'd b. Rebî Hazretleri Resûlullah'ın selâmını duyunca tebessüm ederek şöyle cevap verdi:
"Sen de, Peygamber Efendimize benim selâmımı arz et! Kendimi nasıl hissettiğime gelince, Ben şu anda cennet kokularını duyuyorum. Medineli Müslümanlara da söyle ki, tek kişi kalsalar bile; Peygamber Efendimizi müdafaada ve ona hizmette kusur etmesinler. Yoksa özürleri, kabûl olunmaz."
Bunları söyledikten sonra ruhunu teslim etti. Birkaç yıl sonra Zeyd b. Sâbit işte bu büyük şehidin kız kardeşiyle evlenecekti.
Medinelilerin okuryazarları pek azdı. Peygamberimiz Bedir'de esir edilen Kureyş müşriklerinden, malî durumu kurtulmalık akçesi ödemeye elverişli bulunmayan her birisinin ensar çocuklarından on çocuğa iyice okuma yazma öğrettiği takdirde serbest bırakacaklarını açıklamıştı. Zeyd b. Sâbit de o zaman okuma yazma öğrenmiş olan ensâr çocuklarındandı

ŞEYTANI DİZE GETİREN TÖVBE-İSTİĞFARLAR

Bir sabah meşhur sahabelerden birisinin şiddetle kapısını vurup uykudan uyanması sağlanır. Güneşin doğmasına az kalmıştır. Sahabe, “sen kimsin? Bu saatte benden ne istiyorsun?” diye sorar. Kapıyı vuran, “ben inanmayacaksın ama şeytanım, senin güneş doğmadan önce sabah namazını kılmanı istiyorum. Hemen acele et!...” der.
Sahabe, “sen hep şer peşinde koşarsın, niçin böyle bir hayra sebeb olmak istiyorsun?” diye sorunca:
-“Evet doğru…ama hatırlayacaksın geçen, seni bir defa seni meşgul ettim, gaflete boğdum ve sabah namazına kalkmanı engelledim. Fakat sen öyle bir pişmanlık gösterdin, öyle bir tevbe istiğfar ettin ki, sabah gafletinle beraber daha pek çok günahlarını da affettirdin. Bu işten ben zararlı çıktım. Onun için şimdi kurnazlık yapıp, bir daha öyle bir dua ve yalvarmayla tövbe etmemen için sana iyilik yapıyormuşum gibi davrandım. Fakat sen acele et, yeni geç kalıp başıma iş açacaksın,” diye cevap verir.

Kusur kardeşinin karnındadır

Ebû Saîd–i Hudrî rivayet ettiği bir hadis–i şerifte şöyle buyurmuştur:
"Birtakım yöneticiler türeyecek, onların etrafını birtakım adamlar saracak. Bunlar zulüm edecekler, yalan söyleyecekler. Bunların yanına giren, onların yalanlarına inanan, onlara zulümlerinde yardım eden, benden değildir, ben de ondan değilim. Bunlara karışmayın, bunların yalanlarına inanmayın. Bunların zulümlerine yardım etmeyen kimse, benden, ben de ondanım. "(1)
Ebû Saîd el–Hudrî Hazretleri şöyle bir olay anlatır:
"Peygamber Efendimize bir kimse geldi ve:
"Kardeşimin karnında rahatsızlığı var, ne yapayım?" diye sordu. Peygamber
Efendimiz de ona:
"Bal şerbeti içir!" buyurdu. Soran kimse gidip, kardeşine bal şerbeti içirdi. Ertesi gün geri gelip, "Kardeşine bal şerbeti içirdiğini, ama rahatsızlığının arttığını" söyledi. Peygamber Efendimiz yine buyurdu ki:
"Git ve ona bal şerbeti içirmeye devam et!" dedi. O kimse gitti ve ertesi gün tekrar gelip, "Kardeşine bal şerbeti içirdiğini ve rahatsızlığının daha da arttığını" söyleyince, bu defa Peygamber Efendimiz o kimseye şöyle buyurdu:
"Allahu Teâlâ'nın kelâmında yanlışlık olamaz. Kusur kardeşinin karnındadır. Git ve ona bal şerbeti içir!"
O kimse yine gidip kardeşine bal şerbetini içirince, kardeşi iyi oldu.
1– Ahmed b. Hanbel, "Müsned", III, 6–24