Ars Antiqua

Ars Antiqua

, batı çoksesli okulunun ilk dönemi. Eski müzik sanatı, daha doğrusu "eski yöntem", 1300 dolaylarında sona erdi. "Eskiler", ölçülü notalamadan yararlanmaya başlamışlar, ama kısaya, modem/er’inkinin üçte biri kadar süre vermişlerdi. Ars antiqua'nın ayırıcı özellikleri şunlardır:

1. kilise müziğinde kullanılan dört köşe notalamaya, belli göreli değerler verilmesi;
2. lambos, trokhaios gibi ölçülere benzer küçük ritim birimleri olan ve her, müzik cümlesinin uymak zorunda olduğu modolar'ın sistemli bir biçimde uygulanması;
3. uzun nota üç kısa, bir kısa ise üç yarı-kısa değerinde olmak üzere, hemen hemen yalnız üçlü ölçülerin kullanilması. Uygulanan beste biçimleri ise şunlardı: en basit biçiminden (discarj- tus) en karmaşık biçimine (çiçekli orga num ya da vokalizler) değin, 2 ya da 3, daha seyrek olarak da 4 sesli organum: bir süre sonra,değişik sesler için, — Latince ya da daha çok Fransızca yazılmış— değişik metinlerin kullanılmasıyla belirginleşen ve özü açısından dindışı bir tür olan motel, dinsel esinti çoksesli conductum; dindışı rondo. Ars antı qua dönemindeki yapıtların yaratıcıları genellikle belli değildir. Bilinen başarılı besteciler Leonin, Perotın, Pıerre de la Crqix, Adam de la Halle, okulun kuramcılarıysa, Jean de Garlande, Francon, VValter Odington ve Jean de Grouchy’dir.