Rafizilik
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Rafizilik, Şia'nın 21 kolundan birisidir. Lügatte; Rafizi kelimesi "terk eden, ayrılan, bırakan kimse" manalarına gelir. Rafizilerin en önemli özelliği, birinci halife Ebubekir ve ikinci halife Ömer'i sevmemeleridir. Râfızîler, tarihte her zaman, dördüncü halife Ali ve Peygamber'in amcası Abbas'ın torunlarının birinin etrafında toplanıp çeşitli fırkalara ayrıldılar. İmam Zeynel Abidin vefat edince, birçoğu imamın oğlu Zeyd'in etrafında toplandı. Emevi Devleti'nin Irak valisi olan Sakifli Yusuf oğlu el-Haccac ile harp etmeye giderken bir kısmı Zeyd'den ayrıldı. Ayrılanlar, Zeyd'e; "Ebu Kuhafe oğlu Ebu Bekir'e ve Hattab oğlu Ömer'e düşman ol!" demişti. Bunun üzerine Zeyd; "Büyük dedem olan Resulullah'ın sevdiği kimselere düşmanlık edemem." dedi. Bunun üzerine Zeyd'i terk etmek için bahane bulmuş oldular. Zeyd bunlara "Rafaztumunî! (Beni terk edin!)" dedi. Bunun üzerine onu terk ettiler ve terk edenler anlamında Rafiziler olarak bilindiler. Rafiziler, Peygamber'den sonra hilafetin 12 İmamın hakkı olduğunu savunan gruplardandır. Bu gruplar daha çok heteredoks gruplar olarak karşıt gruplara olarak sayılmışlardır.
