Penisilin
Bulunan ilk antibiyotiktir.
Penisilin, 1929'da "Penicillium notatum" küfü bulaşmış bakteri kültürlerinin çoğalmadığını farkeden Alexander Fleming tarafından bulundu ve 1940'ta E.B. Chaine ile H.W. Florey tarafından tıpta kullanılabilir hâle getirildi. Penisilin, bakterilerin hücre duvarı oluşturmasını engelleyerek antibakteriyel bir faaliyet gösterir. Genellikle gram pozitif bakterilere karşı etkilidir. Tıpta belsoğukluğu, kızıl, deri iltihaplanmaları, gazlı kangren, tetanoz, frengi ve pnömoni tedavisinde kullanılır. Penisiline dayanıklı organizmalar arasında cüzama, vereme, koleraya, tifoya ve üriner sistem enfeksiyonlarına yol açanlar sayılabilir. Virüslere ve mantar enfeksiyonlarına karşı genellikle etkisizdir. Penisilin, hastaların ancak %1 ile %8'inde özellikle döküntü biçiminde alerjik tepkilere yol açar.
Çok sınırlı olsa da, penisiline aşırı duyarlı kimselerde ölüm olayları gözlenmiştir. Bunun için ilk kez penisilin tedavisi uygulanacak kimselere, derialtına enjeksiyon yoluyla "penisilin testi" yapılır. Doğal penisilinler (G,X,F ve K) kimyasal bileşimleri ve antibakteriyel etkileri bakımından kimi farklılıklar gösterir. En çok kullanılan penisilin G'dir. Sentetik olarak üretilmekle birlikte küfünün kültürlerinden üretilmesi daha ekonomiktir.
MsXLabs.org & MORPA Genel Kültür Ansiklopedisi
