SETİ Projesi
Yasaklı
SETİ Projesi
Dünya Dışı Zeka Araştırmaları (SETI) yaklaşık 35 yıl önce başladı. Tohumu atanlar ise, Giuseppe Cocconi ile Philip Morrison’un 1959’daki, Nature dergisinde çıkan “Yıldızlar arası İletişimleri Araştırmak” konulu yazıları ile, Frank Drake ’in 1960’daki Ozmo Projesi adlı araştırmasıydı. Ancak çok sayıda SETİ meraklıları bile bu yıldızlar arası iletişim çağının renkli bir gezegenler arası radyo iletişimi dönemiyle başladığını bilmezler. Öyle bir dönem ki, şu anki doğuşu olan Seti’nin hayatta kalmasıyla ilgilenenler için paralelliklere, zıtlıklarla, hatta bazı derslerle doluydu.
Nasa SETİ Projesi Yeniden Doğdu / Phoenix’in Dönüşü
Avustralya’da kurulu Parkes radyo teleskobu Phoenix Projesi’nin ilk gözlemlerine ev sahipliği yapmaya devam ediyor. Dünya dışı bir uygarlığın sinyallerini dinleyen bir teleskop bu. Phoenix Projesi, zeki sinyaller için yaklaşık olarak 1000 yıldız sisteminin çevresini sistematik olarak iyice incelemeye yönelik bir programdır ve SETİ ENSTİTÜSÜ tarafından yürütülmektedir. Projenin temeli, 1993 sonbaharında, bütçeyi kısma çareleri arayan Amerikan Kongresi’nin baltaladığı NASA SETI ’sine dayanır. O tutkulu girişimin iki özelliği vardı; yakınlarındaki yıldız sistemleri üzerinde hassas gözlemler yapmak ve tüm gökyüzünü taramak ama daha az hassas şekilde.
Nasa programı için gözlemler yeni başlamıştı ki, kongre’nin müdahalesi araya girdi. Ama California’da bulunan ve kar amacı gözetmeyen bir araştırma kurumu olan SETI Enstitüsü, NASA’nın yürüttüğü bu girişimi sürdürmek için özel kaynaklar bulmayı başardı.Enstitüdeki bilim adamları,2000’e kadar sürmesi beklenen gözlemlere hazırlanmak için NASA’dan uzun vadeli olarak ödünç alınan donanımı yenilemek için bir yıl uğraştılar.
Phoenix Nasıl Çalışıyor?
Projenin gözlemeye yöneleceği yıldızlar arasında özellikle ekvatorun güneyine düşen 200 kadar yıldız var. Bu yıldızlar ekvatorun kuzeyine kurulu büyük radyo teleskoplar tarafından görülemediği için gözlem yeri Avustralya seçilmiştir. Teleskobun spektrum analizi tümüyle otomatikleştirilmiş.Yaklaşık her bir saniyede yüksek hızdaki dijital işlemciler bir sinyal dökümü yapıyor. Önemli miktarda radyo enerjisi toplayıp toplamadıklarını görmek için 28 milyon kanal kontrol ediliyor. Tıpkı mektup olup olmadıklarını kontrol etmek için posta kutularının taranması gibi. Bunların numarası ve içeriği yazılıyor. Ardından işlem, sonraki saniyede aynı şeyleri tekrarlıyor.
Sabit bir sinyal aynı kanalı veya posta kutusunu sürekli dolduracaktır ve böylece kendisini hem dijital işlemcilere hem de astronomlara belli edecektir. Phoenix Projesi’nin yüksek hızdaki donanımı, bu tür gezginci postayı belirlemede eşiz bir niteliğe sahip. Sinyaller saniyede 1 hertz kadar hızda dolaşmaktadır. Donanım ayrıca, dönen bir fenerin ürettiği gibi, darbeleri tanımlayabiliyor. Phoenix alıcılarını temel mimarlarından biri olan Jay Duluk,"Bu gezegen dışı varlıkların bize bir sinyal göndermelerinde kullanabileceği, enerjisi en yüksek yöntem olacaktır. Darbelenen sinyaller uçaklardaki yanıp sönen zenon lambalarına benzer. Bu ışıklara çok fazla güç yükleyebilir ve gereken ortalama güç düşük olmasına rağmen, çevresindeki şeylerden daha parlak hale getirebilirsiniz” diyor. Parkes teleskobuna yağan bilgiler içinden, iki dakikaya kadar varan tekrarlamalarla belirlenen darbeler algılanabiliyor. Uzaklardaki bir toplumdan gelecek sönük bir sinyal, Parkes tarafından hemen tanınacaktır.
Fakat böyle bir şey olacak mı? 30 yıllık şanssız SETI araştırmalarından sonra, Phoenix Projesi’nin, diğer akıllı varlıkların varlığına ait merakımızı sonunda gidereceğine inanmak için mantıklı bir sebep var mıdır ? Elbette, buna hiç kimse cevap veremez. Cevap hala ya bilinmeyen ya da spekülatif özellikteki faktörlere bağlı.
Kaynak: The Planetary Report / Haziran 1995
Sponsorlu Bağlantılar
Nasa SETİ Projesi Yeniden Doğdu / Phoenix’in Dönüşü
Avustralya’da kurulu Parkes radyo teleskobu Phoenix Projesi’nin ilk gözlemlerine ev sahipliği yapmaya devam ediyor. Dünya dışı bir uygarlığın sinyallerini dinleyen bir teleskop bu. Phoenix Projesi, zeki sinyaller için yaklaşık olarak 1000 yıldız sisteminin çevresini sistematik olarak iyice incelemeye yönelik bir programdır ve SETİ ENSTİTÜSÜ tarafından yürütülmektedir. Projenin temeli, 1993 sonbaharında, bütçeyi kısma çareleri arayan Amerikan Kongresi’nin baltaladığı NASA SETI ’sine dayanır. O tutkulu girişimin iki özelliği vardı; yakınlarındaki yıldız sistemleri üzerinde hassas gözlemler yapmak ve tüm gökyüzünü taramak ama daha az hassas şekilde.
Nasa programı için gözlemler yeni başlamıştı ki, kongre’nin müdahalesi araya girdi. Ama California’da bulunan ve kar amacı gözetmeyen bir araştırma kurumu olan SETI Enstitüsü, NASA’nın yürüttüğü bu girişimi sürdürmek için özel kaynaklar bulmayı başardı.Enstitüdeki bilim adamları,2000’e kadar sürmesi beklenen gözlemlere hazırlanmak için NASA’dan uzun vadeli olarak ödünç alınan donanımı yenilemek için bir yıl uğraştılar.
Phoenix Nasıl Çalışıyor?
Projenin gözlemeye yöneleceği yıldızlar arasında özellikle ekvatorun güneyine düşen 200 kadar yıldız var. Bu yıldızlar ekvatorun kuzeyine kurulu büyük radyo teleskoplar tarafından görülemediği için gözlem yeri Avustralya seçilmiştir. Teleskobun spektrum analizi tümüyle otomatikleştirilmiş.Yaklaşık her bir saniyede yüksek hızdaki dijital işlemciler bir sinyal dökümü yapıyor. Önemli miktarda radyo enerjisi toplayıp toplamadıklarını görmek için 28 milyon kanal kontrol ediliyor. Tıpkı mektup olup olmadıklarını kontrol etmek için posta kutularının taranması gibi. Bunların numarası ve içeriği yazılıyor. Ardından işlem, sonraki saniyede aynı şeyleri tekrarlıyor.
Sabit bir sinyal aynı kanalı veya posta kutusunu sürekli dolduracaktır ve böylece kendisini hem dijital işlemcilere hem de astronomlara belli edecektir. Phoenix Projesi’nin yüksek hızdaki donanımı, bu tür gezginci postayı belirlemede eşiz bir niteliğe sahip. Sinyaller saniyede 1 hertz kadar hızda dolaşmaktadır. Donanım ayrıca, dönen bir fenerin ürettiği gibi, darbeleri tanımlayabiliyor. Phoenix alıcılarını temel mimarlarından biri olan Jay Duluk,"Bu gezegen dışı varlıkların bize bir sinyal göndermelerinde kullanabileceği, enerjisi en yüksek yöntem olacaktır. Darbelenen sinyaller uçaklardaki yanıp sönen zenon lambalarına benzer. Bu ışıklara çok fazla güç yükleyebilir ve gereken ortalama güç düşük olmasına rağmen, çevresindeki şeylerden daha parlak hale getirebilirsiniz” diyor. Parkes teleskobuna yağan bilgiler içinden, iki dakikaya kadar varan tekrarlamalarla belirlenen darbeler algılanabiliyor. Uzaklardaki bir toplumdan gelecek sönük bir sinyal, Parkes tarafından hemen tanınacaktır.
Fakat böyle bir şey olacak mı? 30 yıllık şanssız SETI araştırmalarından sonra, Phoenix Projesi’nin, diğer akıllı varlıkların varlığına ait merakımızı sonunda gidereceğine inanmak için mantıklı bir sebep var mıdır ? Elbette, buna hiç kimse cevap veremez. Cevap hala ya bilinmeyen ya da spekülatif özellikteki faktörlere bağlı.
* Çevresinde gezegenlerin döndüğü kaç yıldız var?Bu sorulara cevap veren güvenilir bir kaynak bulmak pek mümkün olmayabilir. Fakat Avustralya’da araştırmalarını sürdüren 20 bilim adamı ve mühendis şu gerçeği kesin olarak belirtiyorlar. ‘Eğer aramazsak evrende yerimizi bulmak mümkün değildir. Denemeliyiz.’En yakın yıldızları sistemli araştırmasıyla, çok geniş frekansıyla, dolaşan ve darbelenen sinyalleri tanımlama yeteneğiyle ve benzeri görülmemiş hassasiyetiyle, Phoenix Projesi, şimdiye kadar başlatılmış en yoğun incelemelerden biridir.
* Bu gezegenlerde hayatın ortaya çıkma oranı nedir?
* Teknolojik toplumlar ne kadar süreklidir?
Kaynak: The Planetary Report / Haziran 1995
Son düzenleyen nötrino; 24 Eylül 2015 20:46
