RİNT sıf. ve a, (fars. rind). Esk.
1. Dünya zevklerini hoş gören, dünyaya önem vermeyen, kalender.
2. Rintmeşreb - MEŞREP
—Ed. Divan şiirinde örnek insan, olgun kişi. (Karşt. ZAHİT.) [Bk. ansikl böl.)
—Tasav. Görünüşe önem vermeyen, Tanrı ile insan arasında içten bir bağlantı bulunduğuna inanan sufi. (Bk. ansikl. böl.)
—ANSİKL. Ed. Divan şairi dünyaya bir rindin gözleriyle bakar. Bu şiirde anlatılanlara göre rint, dünyanın geçici olduğunu bilir, bu yüzden dünyanın dertleriyle zevklerini bir tutar. Mala mülke değer vermez. Hoşgörülüdür. Onu olgunlaştıran, iç dünyasının değerlerine ulaştıran ise mey ve meyhanedir. Rint, toplumun katı kuralları gibi dinin şekilde kalan kurallarına da aldırış etmez. Bu yönüyle kaba sofunun, zahidin karşısında yer alır. Fuzuli Rind ıj zahit adlı farsça mensur yapıtında zahit bir baba ile rint oğlu arasındaki tartışmaları konu edinerek bu karşıtlığı dile getirmiştir.
—Tasav. Rintler, insanın konuşan, dile gelen bir Tanrı niteliğinde olduğuna inanırlar. Rintlik, daha çok melamilik, bektaşilik, mev- levilik gibi tarikatlarda özellikle önem kazanmıştır. Sünni tarikatlarda ise rintliğe pek rastlanmaz. Rintler dünyanın zevklerine değil, yalnızca boş iş saydıkları çabalara ve yaşam biçimlerine sırt çevirdiklerini öne sürerler. Ana kuralları, Tanrı’nın dışındaki tüm hevesleri ortadan kaldırmaktır, ibadetten çok, Tanrfya yakınlaşmak için irfan dedikleri gönül bilgisine önem verirler.
Kaynak: Büyük Larousse