İhtiyar bir taşçı, deniz kıyısında kayayı yontmaktadır. Güneş onu yakıp kavurur.
O da Tanrıya yakarır “keşke güneş olsaydım” diye.
"Ol" der Tanrı. Güneş oluverir.
Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz. Bulut olmak ister.
"Ol" der Tanrı. Bulut olur.
Rüzgâr alır götürür bulutu, oyuncağı olur rüzgârın. Rüzgâr olmak ister bu kez.
Ona da "Ol" der Tanrı.
Rüzgâr her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur. Her şey karşısında eğilir. Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar. Oradan eser, buradan eser, ama kaya bana mısın demez!
Tanrı kaya olmasına da izin verir.
Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı...
Sonra sırtında bir acı ile uyanır.
Bir ihtiyar tasçı kayayı yontmaktadır...
Amor Fati - Nietzsche
* Kaderini sev, belki seninki en iyisidir!
