Benim silahım beynim. Hayat önümde yeniden düzenleyeceğim.
Kalemi nereye saplayacağımı bilemeden kontrolsüz savuruyorum. Nereyi kesip kanatacağı belli değil. Tanrıya çarpıyor kalem defalarca, tanrı bile durduramıyor kalemi. Kulağıma yaz diye fısıldıyor, yazarak var et hayallerini. İntikamını yazarak al… Durmamı isteyeceğini sanıyordum. Şimdi söyle bana Cennetimin bekçisi, bu beni çağırdığın cehennemin kapısı değil mi?
Söyle bana cennetimin bekçisi, şimdi kim kimin efendisi.
Yazarak öldürdüm tanrıyı. O eksikliği kendimle tamamladım. Tanrı ben oldum. Ben tanrı oldum… Denizi kana buladım, bulutları ise et parçalarına. Yağmur yerine şarap yağıyor gökten. İnsanlar çaresiz sarhoş oluyorlar. Öyle sarhoş oluyorlar ki bayılıp kalıyorlar. Dünya duruyor, insanlar sarhoş, insanların günahları yüzlerine yansımış. Dünya benim elimde. Tanrı benim. Tanrıyı öldürüp içimde tanrı oldum. Kalem benim silahım, nereye doğrultsam yok ediyorum. Topraktan ağaç yerine insan cesetleri çıkıp, büyüyor. Çiçek olarak ceninler yeşeriyor.
Şimdi sen cennet bekçisi cehennemin en ücra köşesinde beni çağırdığın yerde cehennem bekçisi ile yanıyorsun. Söyle şimdi cennetimin bekçisi kim kimin efendisi.
Kalemi savuruyor beynim. Göç eden martılara takılıyor değişim için. Martılar leş yiyen akbabalara dönüşüyor bir bir, büyüyen kurukafa ağaçlarının himayesinde… Kan denizinde insan parçaları yüzüyor…
Tanrı durduramıyor beni, öldürdüm tanrıyı. Tanrı bizi anlıyor, dayatmanın ne olduğunu, zor olanakları şimdi kavrıyor. Geri dönüşü yok. Öldürdüm onu… Tanrı kâğıtta bana sesleniyor “sil yazdıklarını, benden alma intikamını”. Yazıyorum buna cevabımı ”senin kontrolün, korkun yok artık. Kontrol, güç bende”. Susturuyorum, sesini alıyorum yazdıklarımdan. Sesi gelmiyor tanrının. İyice güçlenip devam ediyorum, tanrı içimde, bedenimde gezen kanımda…
Tanrı görünmez değil artık, tanrı gizlenmiyor. Görün işte tanrınızı, tanrı benim… Kontrolü bende gücün, ölümün... Cehennemdekileri cennete gönderiyorum, günahsızlar diye görünen cennettekilerse cehennemde yanıyor. Günahkârlar denilen canlılar duyun beni İşte sizin gerçek ödülünüz cennet. Korkusuzluğun ödülünü yaşıyorsunuz cennette. Günahsızlar sizde korkularınızın bedelini yanarak ödeyeceksiniz.
Kadınlar erkek, erkekler kadın oluyor. Yaşlılar genç, gençler yaşlıya dönüyor. Dünya tersine dönüyor. . Et yiyen hayvanlar ot yiyen hayvanlarla değişiyor. Tatmadıklarını tattırıyorum onlara. Güç bu işte, gerçekte bu. Olmayanı oldurabilmektir büyüklük. Bu benim büyüklüğüm, bu benim tanrılığımın büyüklüğü
Sevişmeler artık günah değil, sevişmeler artık farz. Cinayette artık bir farz. Hak etmeyeni öldürün bu size emrim. Benim tanrılığım bu, ben büyüklüğümü böyle yapıyorum. Size gerçekten yaşamayı, korkusuzluğu öğretiyorum. Secde etmeyin bana, sizden tek istediğim gerçekten yaşamanız. Siyasi denenlerden ötürü idam etmeyin insanları. Onlar ödüllendirilmeyi hak ediyorlar. Çünkü onlar düşünüyor ve irdeliyorlar. Korkusuzca konuşuyorlar. Onlar ödüllendirilmeli. Benim onlara ödülüm özgürlükleri.
Kalemi isteyerek savuruyorum bu defa. Kana buluyorum her yeri yine. Şarap yağmurunu durduruyorum, gökyüzüne kan kırmızısı bir güneş doğuyor. Kuvvetli bir rüzgâr esiyor, kulağa melodiler doluyor. Bu melodi ise Yann Tiersen’den sur le fil. Tepede Koyu renkte güneş, kulağa rüzgârla dolan keman. Karşıda yeni bir dünya. O dünya benim eserim, işte benim tanrılığım bu.
Gör şimdi ölü tanrı, kim kimin efendisi. Kim güçlü, kim aciz. Tanrı benim, Ben tanrıyım. Egemenliğin sona erdi. Benim varlığım devam edecek bundan böyle…
Söyle bana cennetimin bekçisi, şimdi kim kimin efendisi…
Tanrı benim
Ben tanrıyım
Eskisi yok, her şey yeni
Tanrı bile
Dilara Yiğit*
Tanrı Yok,Tanrı Ölü.
Toplam Yorum 0
