Şimdi hiç bilmediğim bir şehre gitmeliyim, hiç tanımadığım yüzler düşmeli gözlerime ve hepsine sıcak bir merhaba demeliyim. Yeniden başlamalıyım, hayatımın orta yerinde yeni bir sayfa açmalıyım.
Aklımı başka düşlere, gönlümü başka kalplere yar etmeliyim ama anılardan kurtulmak kolay mı? İnsan belleğini çıkarıp atamıyorsa, gitmelerin bir anlamı var mı?
Sessizliğim düşüyor bazen odaya, parçalanıyor, kimse duymuyor ama ben çok utanıyorum. Sesimin çığlıklarla yankılanan suskunluğunu görüyorum, parmak izim gibi kirletiyor duvarları. O yüzden gitmek istiyorum bazen ve hiçbir gidiş çözüm olmuyor kalp acılarına biliyorum.
Benimki aşktan değil üstelik, kendimden kaçıyorken en çok ve en çok kendime kızıyorken, başka bir şehirde, yeniden bir hayata başlasam, ne olacak?
Kaçtıklarım kalkıp gelirse peşimden, hayatım gibi yeni doğacak anılarımı da kirletirlerse; yani yeni bir şehre, yeni bir sayfaya başlamışken, o şehri de kirletirsek, gitmenin anlamı kalır mı?
Yine de gitmeliyim aslında, tebdilimekanda ferahlık vardır. Bazen kalmak gitmekten daha zor geliyor veya tam tersi… Karışıyor aklım, ruhum ve aşk ne kadar kolay ele geçiriyor bizi…
Her duygunun adına da aşk demek adetten olmuş, hepsi aşk mı hissettiklerimizin? Nice yanılgıların altına imza atmadık mı aşk diye?
Her şey kötü görünüyor insanın gözüne bazen. Oysa yağmur yağıyor ne güzel ve tam sevdiğim gibi soğudu hava. Şimdi bir battaniye, bir bardak kahve ve yar ile sohbettir gereken ama bana gitmek düşüyor galiba…
Ben gideyim en iyisi, şimdi üstelik, vazgeçmeden senden, bu yataktan, sıcak kollarından kalkıp gideyim; yoksa çok üşütecek beni bu soğuk hayalin….
Gitmeliyim bu şehirden sevgili
Toplam Yorum 0
