Canım Acıyor...
Kapkara bulutlar başımda dönüyor, başım dönüyor. Sinirle basıyorum kaldırımlara, kaldırımlar ayaklarımın altından hızla kayıyor. Her şeyden iki tane mi var, yoksa bana mı öyle geliyor? Bu yol nereye gidiyor?
Öfkem, nefretimden büyük kimi zaman, o zaman daha çok canım acıyor. Gözlerimden yaş akmıyor ama içimde bir ateş yanıyor. Allahın belası bu şehirde hangi yolda, nereye gittiğimi bilmeden, öfkemin üzerine basarcasına yürüyorum. Yürüyorum çünkü duramıyorum. Kalbim sıkışıyor, nefes alamıyorum.
İşte kafanın yerinde olmaması böyle bir şey. Hani neyi nasıl yaptığını bilmeden yaparsın ya, işte bu öyle bir şey. Oysa yapacak ne çok şey var. Anlamlı sayılabilecek ne çok şey...
Hayatı bırakmaya çalışmaktı yaptığım, bir an için yaşadığımı unutmaktı. Allah'ım neye bu öfke? Bu defa kendimi anlamıyorum. Yağan yağmur ruhumdaki tozları çamura dönüştürüyor. Ne zaman bu kadar kirlendim? Bıktım, kendimi sorgulamaktan bıktım. Yaşamak istemediklerimi yaşamaktan bıktım. İçimdeki benin sesini duymaktan bıktım. Aklım kaçmış gibi davranmaktan bıktım. Bıktım işte anla bıktım!
Başım dönüyor yine, sanki ilk kez dönüyor, sanki dönmek istiyor. Öyle bir canım acıyor ki anlatamıyorum. Kalp atışlarım düzensiz hissedebiliyorum. Kendimi kaybetmekten, yine kaybetmekten korkuyorum. Siyaha boyanıyor ansızın gözlerim, gözüm açık da ben mi göremiyorum? Bu duyguyu biliyorum, canım çok acıyor...
Toplam Yorum 0
