Dünyaya gözlerimi açtığımda hiç yaşımdaydım.
Yok olmak ile var olmak arasında bir şey bu.
Yaşadıkça öğrendiklerim oldu, gördükçe anladıklarım, anladıkça kavradıklarım.
Adım attım, alkışladılar… Konuştum alkışladılar…
Her geçen gün masum yüreğime yapışmaya başladı havadaki toz duman.
Hayatın kötü kokusu da yerleşmeye başlayınca bedenime,
tertemiz süt kokusunu da kaybetmiştim o an.
Yıllar geçtikçe çok yaşımdaydım. Var olmaktı bu.
Bebek olmamaktı ve söylediklerimin önemli olmasıydı artık.
Yaşadıkça düşündüm, düşündükçe anlamadım, anlamadıkça kavrayamadım hayatı.
Adım atmayı neden öğrenmiştim? Kendi seçtiğim yolumdan yürümek için değil mi?
Yürüdükçe alkışlayanım yoktu artık, oysa adım attığımda ne çok sevinmişti herkes.
Beğenmedikçe konuştum, düşündükçe konuştum.
Susmayı öğrenemedim, konuşmayı daha önce öğrenmiştim çünkü…
Konuştukça alkışlayanım da yoktu artık.
Susmamı isteyenler vardı, sussam alkışlayanlar olacaktı.
Susmadım, beğenmediler.
Yanlışları söyledim. Havadaki toz duman ağır geldikçe yüreğime haykırdım durmadan.
Haykırdıkça vurdular bedenime.
Süt kokusu yoktu artık. Acı bir koku vardı üzerimde, gözlerimde biber sancısı.
Adım attım, düşündüm, konuştum. Susmak yok olmaktı…
Toplam Yorum 0
