Bazen… Olmadık bir anda… Hiç umulmadık zamanda… Çok sevdiğin, çok değer verdiğin, çok umrunda olan bir insanın, aslında hiç de umrunda olmadığını fark edersin… Üzülürsün.
Üzüldüm, kırıldım ben. Her yönelişim, her serzenişim boş bir duvarla iletişim kurmaktan farksızmış meğer. Kabullenemedim ki…
Kabullenemedim çünkü ben hiç gerçeği görmek istemedim. Gerçek, tam da önümde kapak gibi dururken ben görmedim, ben çevirdim başımı… Bir inkardı, bir isyandı belki de…
Keşke beni bu kadar üzmeseydin dedim içimden, keşke beni anlasaydın dedim, beni düşündüğünü bir an olsun hissettirseydin bana. Olmadı ki… Ben en büyük hatayı, hep sana inanmakla yaptım, sana kanmakla…
Sevgimdendi ama… Görmeyişim, herkes sana karşı dururken yanında oluşum, hep seni savunuşum, her çirkinliğinden bir güzellik çıkarışım. Sen benim canımdın, canım.
Kırıldım… Hem de ne kırıldım… Kırılmamak için bile oyaladım kendimi, kırılmamak için zorladım. Güzelliklere baktım, ikimizin ve güzel olan her ne varsa baktım işte onlara. Olmadı bu defa, beceremedim kendimi tekrar kandırmayı.
Ben sana geç kalmış tüm kırgınlıklarımı da yanına koyup, kocaman kırıldım. Kırgınım bu defa, çok sahici bir kırgınlık bu…
Kırılan kalp hiç eskisi gibi olur mu…
Olmaz…
Olmaz ama kalp kırılsa da sevmeye devam eder…
Toplam Yorum 0
