Bu Mesaja Puan Verin

Bu Mesaja Puan Verin

• Çok İyi
• İyi
• Orta
• Kötü
• Berbat

Bu günlüğe zaten puan verdiniz

ŞİPŞAK

_MMia_ 19 Ocak 2012 01:03

---

Şu yarışma programı bitsin yatmaya gidicem Hafize.
Uykum geldi gelmedi arası;birkaç sayfa kitap okuyup girerim uykunun koynuna....Eskiden bir gecede bir kitap devirmişliğim vardı..Şimdilerde kitaplar beni deviriyor.İki sayfa ondan ,üç sayfa bundan gözler kısılıyor,başucu lambası kapatılıyor sonraaa rüyalar ülkesine bir iki...
Yarışmalar iyide arada bel altı geyikler hiç hoş olmuyor.İnsanlarmı tuhaflaştı,espri anlayışımı bayağılaştı anlayabilmiş değilim.Eskinin masumiyeti kalmadı artık.Herşey ulu orta,herkes raydan çıkmış neredeyse.Bir pişkinliktir almış yürümüş.Yüzü kızaran,utanan insan kalmamış.Kadınların zarifliği,naifliği tarih olmuş...
Hatırlarmısınız eskiden "konuşma" diye bir olgu vardı.
"Konuşma" teklif ederlerdi oğlanlar kızlara.Konuştuğum çocuk,konuştuğum kız,konuşurken görmüşler...Ulu orta herkesle konuşulmadığından olsa gerek konuşma flörtün tarifiydi.Masumiyet çağı. Sonra "çıkma" başladı;ardından "takılma"modası.
Tv den reklam cıngılı..Şip şak değişir herşey.Evet yaa !!Herşey şipşak artık.Zaman şipşak geçiyor,aşklar şipşak başlıyor,şipşak bitiyor...
Bu hız korkutur oldu beni..
Neyse ben uyumaya gideyim ufaktan;laf lafı,laf sigara paketini daha fazla açmadan..Bu arada sigarayı bir hayli azalttım yıl başından bu yana.Gündüzleri neredeyse hiç içmiyorum geceleri 2 bilemedin 3 tane.yakında bırakmayı umuyorum hepten.Eh işte şipşakçı olamayınca olamıyorsun sigarayı bırakmada bile..
Oo gene mevzu değişti ..Biraz daha oyalanırsam sabahçı olucam iyisimi uyku gelmiş bedene ne mutlu kalkıp gidene diyip şipşak bir final yapayım İyi geceler Hafize,iyi geceler herkes

Bu Kategoride: Varsayılan

Gösterim 5304  Yorum 2  

Yorumlar

1. 

   İlk aşkım bir siluetti... Çocuk sayılırdım. Aşk, üst raftaki kitaplarda bahsedilen duygunun adıydı henüz... Sinemada per­deden koltuklara doğru ışık ışık yayılan bir elektrikti... Ar­sız, mahcup ve ca­zip... alabildiğine melankolik, bir o kadar platonikti.
   Böylesine uzak, öylesine yakınken aşk, bir gün o silu­eti gördüm.
   Karşı blokun en üst katının küçük penceresinde, ka­loriferin üzerine zarifçe tünemiş uzun saçlı bir kız­dı.
   Akşam oldu mu, odasının zayıf ışığı­nı arkasına alır, ya­nağını pencereye dayar ve saatlerce kıpırdamadan öylece du­rurdu.
   Yüzünü seçemezdim. Belli belirsiz bir ka­raltıydı uzaktan... Ama aklımda güzelliğe dair ne varsa o biçimli profiline sığdırmış bir ka­raltıydı. Bir gece yarısı karşı pencereye konu­vermiş ve sonra da uzun geceler boyunca sa­dece müzikle paylaştığım yalnızlığıma ortak olmuştu.
   Belalı sınav arifelerinin, kahredici yalnızlık gecelerinin, şehvetli ergenlik düşlerinin gö­nüllü başkadınıydı. O gece kütüphanemden çektiğim kitabın verdiği ilhama göre kâh müşfik bir anne eliydi, kâh vahşi bir dilber dudağı... Gönlümce şekil verebildiğim ça­murdan bir tanrıçaydı adeta... öylesine itaat­kardı...
   Odamın ışığı sönmeden uykuya çekilmezdi. Yattığında, karşı pencerede gördüğü adamı düşündüğüne kalıbımı basardım.
   Artık akşamları iple çekiyor, hava karardı mı siluetimle başbaşa kalabilmek için odama kapanıyor ve çalışma masama kurulup pren­sesimi bekliyordum.
   Ona bağlanmıştım. Varlığı, yıldız yıldız odama, ruhuma akıyordu. Pencerede olmadı­ğı geceler tuhaf bir yalnızlık duygusu eziyor­du yüreğimi... Gelip yerini alıverince içim ür­periyor, yanaklarıma kan yürüyordu.
   Onu ufkuma alıp, kulağımı müziğe vererek kaç gece geçirdim, bilmiyorum.
   Bir siluete aşık olmuştum.
   
   

   * * *

   
   Sonra bir gün telefon çaldı.
   Açtım... "Karşı penceredeki kız"dı.
   Yıkıldım.
   Bu ses onun olamazdı. O, bu ismi taşıya­mazdı; böyle konuşamazdı. Düşlerimi süsleyen kadının cümleleri değildi bunlar...
   Hayaller ne kadar kırılganmış meğer...
   Kapatmak istedim, beceremedim.
   Konuşma uzadıkça, aylardır uzun geceler boyunca binbir emekle yaptığım o muhteşem heykel, deprem yemişçesine çatırdamaya baş­ladı. Ahizeyi kapatıp pencereye koşsam kur­tarabilirdim sanki... Bunun kötü bir şaka ol­duğuna kendimi inandırabilirdim. Düşlerim­den yonttuğum siluetimi, gerçekliğin çirkin kollarından çekip alabilirdim.
   Olmadı.
   Bir insanın başına gelebilecek en kötü şeyi yaşadığımı sanıyordum. Meğer daha beteri sıradaymış:
   Tanıştık.
   Ve söndü "geceyarılarıma doğan güneş"...
   "Bayan hayalkırıklığı" ile bir ay birlikte ol­duk. O ay, ikimize de zehir oldu.
   Onunla birlikte siluetimi de kaybettim.
   Aşk, ete kemiğe bürününce, düşler küstü. Sona erdi, gecelerimin can şenliği...
   
   

   * * *

   
   "Telefondaki kız"ı uzun yıllar sonra bir oto­büs durağında gördüm. Kucağında bebeği vardı. Uzaktan selamlaştık.
   Onu çoktan unuttuğumu farkettim. Siluet ise hiç çıkmamıştı aklımdan.
   Çünkü aşk, üst raftaki kitaplardan inme­mişti henüz... ve ben, karşı camdaki siluetin o kıza ait olduğuna hiçbir zaman inanmamış­tım.
   Aslında marazi bir aşktı hayalim...
   ...o yüzden de bir hayal oldu ilk aşkım...
   CAN DÜNDAR
   
   
   Hoşuma gitti paylaşmak istedim..Bu arada günlükleriniz çok güzel

    

   Ziyaretçi 19 Ocak 2012 09:44
2. 

   Alıntı

   powerman16 adlı kullanıcıdan alıntı

   ..........Onu çoktan unuttuğumu farkettim. Siluet ise hiç çıkmamıştı aklımdan.
   Çünkü aşk, üst raftaki kitaplardan inme­mişti henüz... ve ben, karşı camdaki siluetin o kıza ait olduğuna hiçbir zaman inanmamış­tım.
   Aslında marazi bir aşktı hayalim...
   ...o yüzden de bir hayal oldu ilk aşkım...
   CAN DÜNDAR
   
   
   Hoşuma gitti paylaşmak istedim..Bu arada günlükleriniz çok güzel

   Bu denli derin anlamlı,güzel yazılara ;başarılı programlara imzasını atan Can Dündar ın nasıl olupda "Mustafa"gibi bir filmi yapmış olmasına hala şaşarım.( Neyse konu bu değil )
   Hangi gerçeklik hayallerdeki güzelliğin yerini tutabilirki zaten....
   Paylaşımınız için teşekkür ederim. Günlüklerim hakkındaki yorumunuza daha çok teşekkür ederim.

    

   _MMia_ 19 Ocak 2012 23:22