Yıkılmışlığımın enkazı altında nefes almaya çalıştığım sırada geri döndü ve gözlerindeki yaşları saklamaya çalışarak <meğer ne çok beklemişsin dönmemi.> dedi. Arkamı dönüp yürümeye başlarken ona son sözümü söyledim: <Gittiğine inansam. dönmeni beklerdim...>
İstanbul hala yağmur ağlıyordu!
_Kahraman Tazeoğlu/ Başka'dan kesit_
