Ne tuhaf değil mi, eskiden hep beni sevecek bir karşıma çıksın diye dua ediyordum. Sen geldin! Sonra benim sevdiğimden daha çok sevsin diye dua ettim, çok sevdin…
Şimdi beni sevmen yetmiyor, sahiplen istiyorum. Neredeyim, neredesin, beni özledin mi, kaç kere düşündün söyle istiyorum.
İnsanın özünde var işte bu doymazlık hali…. Önceleri karnım aç yemek diye dua edersin, simitle peyniri bulsan sevinçten bayram edersin; ardından bir et koyar önüne biri, bunun sosu nerede diye isyan edersin.
İnsan olmanın çiğ hali bu sanırım, hep daha fazlasını istemek. Önce maaşlı bir iş, sonra maaşa zam, ardından daha çok para ve patronluk hayali isteriz. Arabamızın markası, evimizin odası, sonra yazlık, sonra bir tane daha kışlık, olmadı tekne, yetmediyse bir de uçak isteriz.
Biz hep daha çoğunu isteriz. Herkes aradığı insanın ilk özelliğini dürüstlük diye açıklar. Sonra ben bu aralar kilo mu aldım diye sorup, sevgili evet dediğinde kavga çıkarırız. Helal süt emmiş, güvenilir, dürüst adama, çalıştığı yerde çaktırmadan halletsin diye gelen parayı kabul etmediği için bağırırız.
Biz birini ararken alırken sütüne bakarız, sonra onu, zamanında bize çok çektiren sütü bozuğa çevirmeye uğraşırız.
Biz ilişkilerden ne istediğimizi tam olarak bilmeyiz ama biliyormuş gibi yaparız. Lafa gelince mangalda kül bırakmayız ama icraata gelince hiç kolumuzu kaldırmayız.
Birini çok sever, elimizde avucumuzda ne varsa veririz. Üstelik muhtemelen bu en hak etmeyendir. Ardından gelen iyi niyetli sevgiliden, daha önce verdiklerimizin bedelini isteriz.
Biz birilerinin canını acıtırız, kendimizi haklı çıkaracak bir sürü sebep sayarız. O gider başkasının canını acıtır. O da başkasını yakar, sonra o yanan da bir gün bize çarpar. Adalet böyledir, biz bilmesek de, fark etmesek de, bir yerlerde verdiğimiz acıyı, başka yerde katıyla öderiz.
O yüzden şimdi ben senden ilk istediğim şeyi istiyorum, beni sevmeni… Eğer sevginin içinde istediklerimiz yoksa; ya bitireceğiz bu ilişkiyi, ya birlikte öğreneceğiz yeniden sevebilmeyi….
Şimdi beni sevmen yetmiyor, sahiplen istiyorum. Neredeyim, neredesin, beni özledin mi, kaç kere düşündün söyle istiyorum.
İnsanın özünde var işte bu doymazlık hali…. Önceleri karnım aç yemek diye dua edersin, simitle peyniri bulsan sevinçten bayram edersin; ardından bir et koyar önüne biri, bunun sosu nerede diye isyan edersin.
İnsan olmanın çiğ hali bu sanırım, hep daha fazlasını istemek. Önce maaşlı bir iş, sonra maaşa zam, ardından daha çok para ve patronluk hayali isteriz. Arabamızın markası, evimizin odası, sonra yazlık, sonra bir tane daha kışlık, olmadı tekne, yetmediyse bir de uçak isteriz.
Biz hep daha çoğunu isteriz. Herkes aradığı insanın ilk özelliğini dürüstlük diye açıklar. Sonra ben bu aralar kilo mu aldım diye sorup, sevgili evet dediğinde kavga çıkarırız. Helal süt emmiş, güvenilir, dürüst adama, çalıştığı yerde çaktırmadan halletsin diye gelen parayı kabul etmediği için bağırırız.
Biz birini ararken alırken sütüne bakarız, sonra onu, zamanında bize çok çektiren sütü bozuğa çevirmeye uğraşırız.
Biz ilişkilerden ne istediğimizi tam olarak bilmeyiz ama biliyormuş gibi yaparız. Lafa gelince mangalda kül bırakmayız ama icraata gelince hiç kolumuzu kaldırmayız.
Birini çok sever, elimizde avucumuzda ne varsa veririz. Üstelik muhtemelen bu en hak etmeyendir. Ardından gelen iyi niyetli sevgiliden, daha önce verdiklerimizin bedelini isteriz.
Biz birilerinin canını acıtırız, kendimizi haklı çıkaracak bir sürü sebep sayarız. O gider başkasının canını acıtır. O da başkasını yakar, sonra o yanan da bir gün bize çarpar. Adalet böyledir, biz bilmesek de, fark etmesek de, bir yerlerde verdiğimiz acıyı, başka yerde katıyla öderiz.
O yüzden şimdi ben senden ilk istediğim şeyi istiyorum, beni sevmeni… Eğer sevginin içinde istediklerimiz yoksa; ya bitireceğiz bu ilişkiyi, ya birlikte öğreneceğiz yeniden sevebilmeyi….
( o kadar zor yaniii 
