Geç kalacağız birbirimize.
Sen evleneceksin, çocukların olacak.
Çok geç kalacağız.
Sonbirkez sarılamadan tokalaşıp ayrı hayatlara doğru yol alacağız.
İki yabancı gibi.
El gibi.
Buz gibi.
İçimiz titreyecek.
Bugün iyiyiz , sen çelişkide ben uzakta.
Yarın öleceğiz.
Anlıyor musun ?
Yarınlar yok.
Çok geç kalacağız.. . . .

Kimsenin ömrü diğerine bağlanamaz, bağlanmamalıdır! Başka bir hayat üstüne hayat kurulur mu? Yaratana isyan değil midir bu?
Ne demek yaşayamam, yaşarsın, hepimiz yaşarız, hep yaşadık! Be terk ederse der birileri, öldürürüm kendimi! Öldür o zaman, senin varlığının şartı o adam veya kadınsa, sende de hayatın hakkında daha iyi düşünce yoksa, durma tabii! İki ağlarız arkandan, iyi insandı deriz.
Sonra senin uğruna ölmek istediğin başka koyunlarda uyur, aşık olur, evlenir, çocuğu olur, seni . . .

Ömür denilen radyoda sensizlik adlı parça çalıyor her gece
Rabbimin hatrı var . Sustuk ve eşlik ediyoruz işte.
En çok sevdiğimiz Şarkıyı, daha sonuna gelmeden başa sarıp dinliyoruz tekrar tekrar.
Seni sevmek.. Tamda böyle birşey
Sen oturdun yanıma ve hiç duymadığım bir Şarkıyı fısıldadın kulağıma
Dudağından dudağıma bir nota bıraktın ve gittin
Can Kesiğim.. Ben o Şarkıyı çok sevdim
Asma yüzünü. Kıyamamlarda teselli etmiyor bak
İkinci El dokunuşlarda . . .

Bir zamanlar, bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış:
Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm diğerleri, Aşk dahil.
Bir gün, adanın batmakta olduğu, duygulara haber verilmiş. Bunun üzerine hepsi adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar.Aşk, adada en sona kalan duygu olmuş çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş.Ada neredeyse battığı zaman, Aşk yardım istemeye karar vermiş. Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde, geçmekteymiş.Aşk, "Zenginlik, beni de yanına . . .

. . .