Gönüller hayale sukut salmişsa ...
Ardindan yarim kalan varsa ...
Hicran baharlarlari solmuşsa ...
Sonbahar derya hüznüne dalmışsa...
Gönül kiyisi uçurumsa ...
Neylesin nefessiz kalmış gölgeler ...neylesin iki damla kuruyan göz yaşı . . . .

Her yanım savaş VE acı.
Her yerde duyulan haykırışlar .
Heryer sisli.
Caddeler sokaklar ...
Çocuk feryatları ...
Kaybedilen hayatlar...
Kederlerin beni ezip ezip susması ne garip !!!
Oysa , ruhu hasta insanlar siyah gölgelerde yaşar
* * * * * * * * * * * * * * * * *
Yaşayan ölüler mezarlıgın güllerinde bitmez ...
Bir sonbahar akşamı gibi yaprak yaprak dökülür şafaga .
Gün ışıgı anlamsızdır . . .

İlk bakıştı gözlerine vuruldugum
İlk çocuk gibi sevinişlerim
İlk dünyaların benim oldugu
İlk bir bütünü yaşadıgım
İlk kalbimin kilidini açışım
İlk dünyayı karşıma alışım
İlk sende kayboluşum
İlk inandıgım
İlk güvendigim
İlk umuda yelkenler açışım
İlk bedenlerde köreldigim
İlk nefesimin kesilişi
İlk uykularımı bölüşüm ... İlk kalbimi verişim ...
SENDİN DÜNYALARI FEDA EDİŞİM
SENDİN İÇİMİ PARÇALAYAN . . .

Gönlüm vir virane .
mevsimler dolunay.
günlerden gün siyahı
Zaman gölgeler grisi.
Hayat koca bir sızı.
* * * * * * *
Yalanlar sessiz sinsi.
Bu kent harebe bu gönül közsüz bu gönül darmaduman.
Ahı var sözlerin bedenlerde.
Lekenmiş ruhlarda ve aynaların körlügünde.
Belirsizlik kadehlere bile anlatamayacagın düşlerde.
Acıı kabine sızmış yüreklerde Ve hayatın son fügürlerinde oynayan çocuk düşlerinde... . . .

içiyorum ama sarhoş olamıyorum kadehler çare vermiyor derdime derman yok. dipsizligin içinde kalan bir meçhul insanım yaşamak çok acıtıyor bee anlamsızca sürüklüyor beni savuruyor ordan oraya bazen dogru bildigin yollar canından ediyor seni vazgeçmek çekip gitmek bıçak gibi saplanıyor kalbinin tam oratasına kimse gideni anlamaz suçlar bilezler ki gitmek canından can alıyor bilmezler ki gitmek kalandan daha çok acıtıyor yüregi anlamazlar da ... gitmek... sevdiklerinden gitmek sevdiginden gitmek . . .