Sahipsiz Mektup'lar - Sayfa 60

Sensiz



Raylarını oluşturdun hayat yolumun,
Umudumdun gözlerinde gözlerim,
Mahşerde bu kadar acı çeker miyim kim bilir?
Ellerle paylaşmadığım,
Yanına geldim!
Seni seviyorum diye her defasında söyledim,
Ağlatan hep sen oldun ağlayan hep ben.



Yüreğim aşkına sefil bir ben yoksan mutluluk ne çare,
Aşarak denizleri bir gün kapına gelsem,
Korkuyorum sebepsiz!
Umutsuzca geçen ,sensiz yıllarıma inat,
Tusak yüreğim senin hayal gözlerine.


Ayşegül Güneş

Uzun zaman oldu ayrılalı heyecanlı duygularla dolaştığım o senli tozlu sokaklardan.
Çok uzaklardayım. Kendimi arıyorum hâlâ birden buluyorum ve aniden ölüm gibi bir acı özlemlerimi ele alıyor sen aklıma geliyorsun…
Hatırlasana henüz çocuk saf ve temizdik. Sevmeyi öğreniyorduk birbirimizden. O duyguyu dillendirmeden hisedilen derin bir bakışla birbirimize akıyorduk. Hiç zorlanmadan taze bir sevgi büyütüyorduk yarınlara…Yarınlar umudumuzdu ve umutlarımız sevgimizdi.

Hatırlar mısın dünün saklı yarını? Dünden bu güne şekillenen mecburi değişimleri! Hiç unutmadım seni çok zorladım kendimi ama bir gizem saklı bende unutturmamaya yüz tutmuş bir çözlülmez gizem. Unutmak işime gelmiyor belkide çözümsüzlüğüm bundandır sanırım.Yollara vuracaktık kendimizi hayellerimiz rüya gibiydi...
Hâlâ eskisi gibi gülüyor musun? Ne çok severdim o gülücüklerini gamzelerine dokunurdum. Hayallerim büyürdü. Ben gülmezdim hayallerim gülerdi. O gülücüklerin ikimize de yeterdi.
Biliyor musun? Hep parmaklarının ucunu öpmek istemiştim ama öpemedim. İçimde küçük bir yara sevda gibi büyüdü kocaman bir yara oldu. Farkında değilsin tabii. Nereden bileceksin uzun zaman oldu ayrılalı ayrılık değiştirdi yarınlarımızı…Bu kaçıncı mektubum sana bilemezsin her defasında yırttım anlıyor musun?
Bir pazar sabayıydı. Sana geliyordum. Mevsim yazdı. Havalar sıcak ve bunalıtıcıydı. Adeta uçuyordum sana adımlarım hızlıydı. Buluşmak çabası özlemin bende ki teriydi… Düşmüştüm yolda sana koşarken dizlerim kanamıştı.Yaralarım acıyordu. Gözlerini gördüm sonra ve sonra o ince parmakların dokunmuştu yaralarıma... Sanki öpüyordun acımı acım sana akmıştı. Birden gülmeye başladık hatırladın mı? Çok gülmüştük o an durduramadık kendimizi ve birden ansızın ilk kez seni öpmüştüm. Masum bir öpücüktü. Utanmıştın. Bende utanmıştım. Hesapsız bir bakışın yüzümüze yansıması bir yaşamın acısı olacağını nereden bilebilirdik değil mi?
Çok üzülüyorum biliyor musun? Ve de çok mutsuzum! Acılarım en çokta seni düşünmeye başladığım an aklıma geliyor. Keşke ayrılmasaydım. Tozun kendisi olsaydım o sokakların.
Saçların hâlâ güzel mi? Ne kadar da parlıyorlardı güneşte hep taramak istemiştim biliyor musun? Ve tararken dokunmak-koklamak… Bir buğday darlası gibi savuruyordu rüzgar saçlarını. Serinliyordum... Mutluluktu saçlarının renginden aşkı tasarlamak. Saçlarına dokunmaktı aşk… Anlıyor musun?
Ah ah sevdamı yenileyen sen! Seni aramadım.Bulmaktı seni aramak ama aramadım sanırım korktum. Sen niye aramadın bugünümün dünden kalan hayali neden aramadın? Çok özlüyorum seni şimdi deli gibiyim…
Bu uzaklık hâlâ içimi kemiren bir hüsran. Dayanmak ne mümkün anılar üstüme üstüme geliyor. Hiç andın mı beni? Çok merak ediyorum… Acaba uzandın mı o uzun başbaşa kaldığımız kır gezilerine! Bir keresinde eşekten düşmüştük hatırladın mı? Yine gülmüştük durmak bilmeden. Ve daha çok artmıştı gülmemiz yolda geçen köylü çiftçinin bize küfür savurduğunu duyunca.
Sonra ne demişti o köylü adam bize hatırlıyor musun? Ben hayal meyal hatılıyorum. “Hadi evinize gidin yaramazlar” demişti sanırım. Biz hâlâ gülüyorduk. Ne kadar da mutluyduk değil mi? Ama şimdi her şey başka ben bir başka insanım biliyor musun? Peki sen değiştin mi? Çok merak ediyorum yüreğin eskisi gibi aydınlık mı acaba? Ben seni düşündükçe aydınlanıyorum

Alıntı

Ne çok denedim seni bulmayıne çok aradım seni bir bilsen... Sanma ki
çabuk pes ettimseni bulabilmek için ben bir ömrü tükettim...
Sesim mi çıkmıyordu mu sessiz harf vardı gözlerimin içinde.
Yazılmamış bir şarkı mı beklediğin adı konmamış bir şiir mi seni bana
getirecek olan..
Ah sevdiğim... Kendimce yazabildiğim tüm cümleleri dizebileceğim en özenli
şekliyle dizdim de kaç kere yine bulamadım seni...
Eksik bir şeyler var diye düşünüyorum bazen. Kendi bildiğimce bulamıyorum ki
seni..
Çizdiğim noktalar azaldıkça sana daha çok yakınlaşacağımı düşünürken
noktaları mı sildim yoksa diye korkuyorum..
Bir özlem ki içimden bir parça olmuş öyle bir sen ki orada duran hüzün
olmuş yüreğimi tutuşturan ateş olmuşhttp
kor olmuş..
Sen ki belki çok uzak diyarlarda olan Ey Sevgili! İnancım olmuş ışığım
olmuş yolum olmuş güneşimay ışığında hayalim olmuş..
Bir yazı yok ki seni düşünmeden sen ki can sevdiğim sırdaşım
olmuş omzum olmuş kahkaham olmuşgözümden akan damla damla yaş olmuş..
Bir hayal yok ki sensiz kurduğum denizim olmuş kumsalım olmuş en güzel
dansı... başıma taç yaptığım yıldızım olmuş..
Sen sanıp sanıp yanıldığımı anladığım anlarda yüzümdeki çizgim olmuş çatık
kaşlarım olmuş öfkem korkaklığım içime akan gözyaşım olmuş..
Öyle çok yorulmuşum ki seni bir başkası sanmaktan dünyamı kapattığım
kabuğum olmuş sesim sessizliğim olmuş şiirim yazım olmuş..
Hani öyle zordur ki içindeki tohumlar yeşerdikçe ümitlere hayallere
dönüştükçe hiç olmadığını anlamak bir hüzünse o an içimi saran belki en
yakınımda belki de senden çok uzaklarda seni yaşamaktır hüznümle adını aynı
satıra yazdıran..
Oysa bir yerlerde olmadığını anlayalı çok oldu. Şu deli yüreğim ne uslandı ne vazgeçti coşkusundan kanat takıp seni aradı da aşkın oldu semalara
adını yazdıran..
"Sen" Gökyüzüsün.. "Ben" Kelebek..

Ateşler Söner Yüreğim Sende Kalır (Sahipsiz Mektuplar)
Şimdi sensiz suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım. Biliyor musun ben hiç bu kadar uzun susmadım. Şimdi kibrit’in ucuyum. Hangi sevdalı yakar beni, hangi hain kırar bilmiyorum. Şimdi susuyorum. Yaralı bir martı ayaklarımın dibine düşüyor ve ben ona ağlıyorum. Sensizdim, kimsesizdim. Ben hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim kendimi. Sahile yabancı, denize dargın dolaştım bir uçtan bir uca. Deniz kabuklarıda bulamadım toplayacak. Deniz almıştı tüm getirdiklerini. Bir beni alamadı oysa. Her martı bir deniz, her nota bir şarkı ve her mezar bir ölü bulurda oysa, bir ben bulamadım seni. Karadeniz sahili döverek alıyordu hıncını. Keşke deniz olsam, sana ulaşsam, sarsam seni ama kızmadan, üzmeden seni.

Anladımki her sevda çeken gülmüyormuş. Gülerken, ağlamayı unuturmuş insan. Yağmurun her yüzüme vuruşunda sen aktın damla damla. Gül güneşe aşık doğarmış. Ayla oynaşsa da güneş. Ama gül yıldızlara kanmayıp güneşi asla unutmazmış. Unutulmadın bilesin. Zira ben unutmayı bilmemki hiç.

Sesini duymak özlemimi arttırıyor bilesin. Yemin ederim bu sensiz geçen her saniyeyi vuracağım. Sensiz geceleri çarmığa gereceğim. Seni özledim, seni çok özledim biliyor musun yürek sünnetçisi. Bazı akşamlar sırf buraya küfür etmek, içimdeki atamadığım kini haykırmak için gelirim. Oysa çok sırrım var bu sahilde, bir dile gelse sonum olur her şey. Bir de gecelerde çok sırlarım var. Martılara anlattıklarımı kimseler bilmez, sen bile bilmezsin. Sahil bitti, cebimdeki sigaramda öyle. Ama sen her daim bendesin.

Dilime doladığım şarkı “ gülü susuz bırakmam “ diyordu. Göz yaşlarım yağmura karışıyordu. Gökyüzüne yaptığım resim kayboluyor, nefesim tükeniyordu artık. Adını yazıp da denize saldığım kağıt sandallar kıyıya vurmaya başladı bir bir. Her kıyıya vuran sandalda yüreğimden bir serçeyi azat ediyorum biliyor musun. Ama sen korkma, sen hep orada kalacaksın. Ömür dediğin ne ki zaten bir tutam mutluluk. Kah ağlaya kah-i güle geçiyor zaman, nefesler tükeniyor. Ben tükeniyorum…

Şimdi sensizliğin kol gezdiği sahildeyim. Suskunluğun tam ortasında yani. Bu kadar uzun sürmemişti suskunluğum, hasrete olan kinim hiç bu kadar bilenmemişti. Anladımki yaşayabildiğin biriyle değil, onsuz yaşayamayacağın biri olmalıymış hayatında insanın.
Ellerini aradım, yaslanıp ağlayabileceğim bir omuz. Ama ellerin benden bu kadar uzaktaysa benim ne suçum var.

“Ayrılık bu kadar komaz sanırdım.
Bir nefes kadar yakın,
Ama yıldızlar kadar uzakmışsın meğer.
Ötelere gidersem,
Biliyorum öksüz kalır bu sahil,
Bu martılar beni arar.
Ateşler söner yüreğim sende kalır…”

Seni ilk gördüğümde güneş vardı, kimbilir belki bir güneş doğar, ben sönerim. Belki arkamda bitmemiş bir şiir, yarım sevda ve gözü yaşlı martılar bırakırım. Ben bu yarımlarla yaşadım yıllarca ama bu yarımlarla ölmek istemiyorum…

Şimdi hüznün başladığı, yarınların umut olduğu yalnızlığınla geziyorum bu dost sahilde. Onca özlemlerimin içinde bir sen kalıyorsun unutmadığım. Balıkçı kayıkları bile çekilmiş kıyılara, yalnızlığımı onlara anlatıyorum. Biliyorum onlarda sevdası olan denizi özlüyorlar. Benim özlemime denk yani. Ama onlar benden şanslıydı yinede. Elinden tutuyorlardı sevdalarının, öpüyorlardı yakamoz dudaklarını denizin. Titreyerek söylediğim şarkılar hasrete dairdi. Bir mülteci gibiyim şimdi vatandan uzak, bir köleyim hürriyete aç. Oysa düşlerim sanaydı, sanaydı her kayan yıldızdan dilediklerim.

Zamanla nasıl değişiyor insan.. Hangi resmime baksam ben değilim sanki. Bir şeyler var değişen, beni değiştiren bir şeyler var. Ama değişmeyen bir çok şey var. Gözlerimin daldığı yerde sen varsın hala. Artık göz yaşlarım bendini yıktı, hovarda yağmura uydu yine. Uzak kentlerin soğuk sokaklarında geziniyor gözlerim.

Dudaklarım yalancı buseleri özledi. Anladımki ne haz senden ayrı, ne de bir tat senden öte buralarda. Demek ki sensiz günler sonsuzluk demekmiş. Sararan yapraklar dökülüyor sensizlik ve bende onlarla gidiyorum. Hayatın tüm güzelliklerinden vazgeçip sessiz sedasız ölüme gitmek istiyordum ama sensizliğin ölüm olduğunu unutmuşum affet.

“Haydi şimdi kalk yanımdan.
Bak eli oraklı göründü uzaktan.
Seni de almasın benimle.
Şiirlerimi, yazılarımı sen yaşatmalısın.
Sevda gülleri hep sana açar
Ve unutma bu Şiirbaz senin için yanar.
Sevdama, şiirlerime, martılara ve denize iyi davran…
Unutmaki onlarda bir tutam ben varım…..
Ve hep de ben olacağım”………………

Ruhunuzu canlı tutmaya yetecek kadar mutluluk diliyorum sizlere.

Dost kalın ve hep böyle kalın………………….

Az önce başladı isminle karışık yağmur..

Az ışıklandırılmış sokaklardan taşıp, az sevilmiş yüreğimin penceresi olan gözlerimde birikti sonra.

Buğusuna adını yazmak istedim, gitmedi elim…

Gitmedi elim, bulutların ardına gizlenmiş yıldızların; bizden çalıp gittiği umutları resmetmek için kalemime.

Az önce başladı işte.

“Göstere göstere yağar mı yağmur, çakar mı gün ortası şimşek” dememe fırsat vermeden, yarım bırakılmış bir dua gibi döküldü göğün dudaklarından; gözlerini bırakarak yanı başıma.

Gözlerin…

Işığın varlığından utanmasına sebep, güneşin doğarken hicap duymasına vesile; gece karası gözlerin.

Gözlerin…

Tavana sabitlenmiş bakışlarımın tek dert ortağı, görmekten usanmadığım düşlerimin tek sebebi, aldığım her nefesin “iyi ki varsın” ı gözlerin…

Az önceydi başlayışı, hızlandı şimdi biraz.

Kim bilir hangi tomurcuğa yeni bir aşk lütfedecek bir yağmurun, koca bir şehre çöken kasvetiyle ıslanıyor varoşlar.

Islanıyor küçücük elleri ilkbaharın..Üşüyor düşlerim sessiz sedasız…

Oysa, ne çok severdim yağmuru sen yanımdayken.

Islanmak ama hep ıslanmak üzere kurgulanırdı baharın yaramaz çocukluğu.

Ama şimdi, ya çok fazla duyuyorum “November Rain”i, ya yaşlanıyorum gerçekten.

Bende anısı olmayan sokaklarında geziyorum bu şehrin, olmuyor; olamıyor.

Attığım her adımda, düşen bir damlanın hüznüyle ıslanıyorum yeniden.

Bulutlar geçiyor üzerimden gece renginde; ıslaklığını yanı başıma bırakarak.

Aslında hiç hakkım yok, biliyorum.

Sana ihale edilmiş sitemlerim de, benden uzaklaşmış benliğime kavuşma gayretim de; yalnızlığıma anlattığım hoş bir anı sadece.

Ve yalan külliyen. En az varlığın kadar…

Üstelik, sana her seslenme çabamda; ördüğüm birkaç sıra duvarı da kendi hayallerimi de yıkarak yok ettim seninle birlikte.

Şimdi, düşen her damlanın ağırlığıyla ezilerek ve bir zamanlar o yağmurun nelere sebep olduğunu hatırlayarak; yeni ölmüş bir sevdanın toprağına düşüyorum sessizce..

Suskunluğum ikrarım, yağmur tek günahımdır..

Az önce başladı seninle karışık yağmur ve dineceği yok gibi…