Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 551

Aşkı Aşkınla Tanıdım

Sponsorlu Bağlantılar

Özlemek nedir bilmezdim camların arkasından seni ararken öğrendim
Aşk acısı çekmezdim seni gördüğümden beri kurtulamadım
Şiiri sevmezdim sana yazarken sevdim
İçimdeki ateşi söndürmüştüm sen alevlendirdin

Gözlerden kalbe giden yoldan hiç geçmemiştim senle geçtim
Ben yanmamıştım hiç böyle ama sen beni ateşlere attın
Seni görebilmek için körlüğü hiç saydım
Aynalara düşmanken sana bakıp kendimi sevdim

Ben sana kalbimi verdim sen hançeri soktun
Ne kadar o kalbi delik deşik etsende aşkım
Ne yazık ki o yine senin için çarpmaya devam edecek
İster üzerine sensizlik yağsın ister karşılık bulamasın.

Yinede O Aşkın Gücüyle Atacak.


Ahmet Duman

Ne zaman elime bir kibrit alsam
Yine İstanbul'u yakmak geçiyor aklımdan
Bu sensiz sokakları, bu evleri
Bu plajları bu denizleri
Sensiz kaldığım bu şehri tüm yakasım geliyor
Yine alev alev bir istanbul düşünüyorum
Ve çaresiz yaktığım bütün sigaraların
Dumanlarında seni görüyorum.

Delicesine sarhoş olmak istiyorum
İçkiler seni hatırlatıyor yine
Kırıyorum birbiri ardınca kadehleri
Artık hiç bir şey kâr etmez biliyorum
Ne dost, ne içki, ne aşk, ne kadın
Gözlerimde yıllardır eşsiz olan
DEĞİŞMEYEN BİR SEN VARSIN......

EYLUL SONU




Günler kısaldı. Kanlica'nin ihtiyarları
Bir bir hatırlamakta geçen sonbaharlari.

Yalniz bu semti sevmek için ömrümüz kısa...
Yazlar yavaşca bitmese, günler kısalmasa...

İçtik bu nadir içki'yi yıllarca kanmadık...
Bor böyle zevke tek bir ömür yetmiyor, yazık!

Ölmek kaderde var, bize urkuntu vermiyor;
Lakin vatandan ayrılışın ıstırabı zor.

Hiç dönmemek ölüm gecesinden bu sahile,
Bitmez bir özleyiştir, ölümden biter bile
Yahya Kemal Beyatlı

Yalnızlığım...



Hasret...
Kelimeler bu kadar basit olmamalı
Ve güller bu kadar çabuk solmamalı bahçelerde...
Dostlarımla paylaşamam yalnızlığımı
Sadece bana ait bu yalnızlık...
Upuzundur...
Geceyle paylaşır,
duvarlarla konuşur anlaşırım...
Duvarda bile iz yapar söylediklerim...
ama sevdiğimin yüreğine söz geçiremem işte
Geçiremeyeceğim de bu gidişle...
Anlattım...
Böyle işte...
Bülbül ötmez benim bağlarımda...
Gece uçan yarasadır yanı başımda
Ve bir de gönlümdür ki uçan, uçar da konamaz bir yerlere
Konacak bir yeri yoktur çünki...
Kalmamıştır...
Farkı yoktur yarasadan...
Anlamıştır...
Geceleri tatlı rüyaların ortasındayken, sen uyurken yatağında
O sana şiirler yazmaktadır,
Ama sen olmazsın farkında...
Bir çift göz bırakırsın ardında
Ağlayan...
Ve sızlayan bir yürek...
Belki bilerek ve belki de bilmeyerek...
Biliyorum...
Yazmakla geçecek tüm günlerim
Ellerim hep yine boşluğu tutacak ellerin yerine...
Her geçen gün bunun kanıtı...
Yokluğun en büyük delil idamıma...
Ama bak ölemedim
Kendimi gömemedim bir türlü
Geceyi bir toprak gibi farz edersen eğer...
Gece örttü beni...
Onun arkasına sığındım sensiz gecelerimde
Hem vefasız da değildi o...
Sen gibi...
Bilemem belki de ben gibi...
Gözlerim kapansa da yazıyor bak ellerim
Dün de yazmıştım...
Bugün de yazdım...
Ve belli ki yarın da yazacağım...
Ya sen gelene kadar
Ya ben ölene kadar...
Ölsem de yazdıklarım kalacak arkamda
Ben dokunamadım ya ellerine
Sayfalarım dokunacak...
Ben bakamadım o gözlerine
Kelimelerim bakacak...
Ben konuşamadım bir türlü seninle,
Cümlelerim konuşacak...

İçimde Mazi Ağlar



Onsuzluktur sabahlarımın adı, günlerim zehir olur,
Gecelerim ise hep; yalnızca zifiri bir karanlık,
Yalnızca anılarımda onun adı kalır,
Onsuzlukta, şimdi ümitlerim artık hep bir anlık...

Gözyaşlarımda zehirdir , akar onsuzluk,
İçimdeyse; bir başına kalmış mazim ağlar,
Bir boşluğa dökülen; acıdan nehirdir onsuzluk,
Tükenmişliğimin boşluklarında durmadan çağlar...

Dostum, yaşarken ölmek işte buna derler,
Toprağa girmeden çürümektir onsuzluk,
Ayrılığı yaşamayanlar, nerden bilirler,
Bir boşlukta şaşkınca, yürümektir onsuzluk...

Her şeyim Sen Oldun

Kapkara bulutların ardından sızan
Güneş gibi girdin hayatıma,
Buz kesmiş yüreğime doğdun,
Güneşim sen oldun.

Aşkınla erittin beni,
Yatağıma sığamadım,
Coşkun bir sele döndüm,
Engelleri yıkıp koştum kollarına,
Yorgun bir bahar sabahıydı karıştım sularına,
Irmağım sen oldun.

Meğer ne kadarda hasretmişim sıcaklığına,
Namusumla tuttum ellerini,
Kirli suları değdirmedim avuçlarıma.

Yalnızlığı seçmiştim ben,
Issız ve tozlu yollarda tek başıma yürümeyi
Sevmiştim,
Çekip aldın beni yolumdan,
Hayatın paylaştıkça özel olabileceğini
Öğrettin bana.

Kimseler kirletmesin diye seni,
Yüreğimin en kuytu köşesine sakladım,
Her şeyim sen oldun...

Sercan Akay

Yaşlandık...



Yürüyorum...
Yol mu uzun, yoksa kısa mı ayaklarım...
Düşünceler belirsiz
Yürüyorum... Belki de anlamsızca, manasızca...

Yolda ansızın düşen ben olmayayım dünkü adam gibi?
Ne farkım var ki ondan...
Belki birkaç nefes daha fazla, birkaç adım
Ve sonra... Son söz, gençliğime doyamadım...

O derin kuyu,
Ben de düşmeyecek miyim herkes gibi...
İki metre mi? Nasıl dururum ben orada?
Sığamazken dünyada...

Ölüm, benim tek bekleyenim
Ben yürüdükçe o koşar
O koştukça ben yürürüm...
Buluşacağız bir zaman...

Yürüdüğümün farkında değilken
Gönlüm nerelerde koşuyor nasıl anlarım?
Dostlarım, canlarım...

Rüzgâr okşar, saçlarımı
Bilmiyordum ellerinin bu kadar sıcak olduğunu...
Rüzgâr...
Senin gibi de değilim,
Savrulamıyor, savuramıyorum...
Seviyorum ama biliyorsun söyleyemiyorum
Sevdiğimin bile farkında değilmişim
Çiçeğim ama biliyorum gül değilmişim...

Karanlık koyu...
Üç insan boyu...
İçimde yanmayı bekleyen bir ışık
Olamaz! yüzüm ne kadar da kırışık...
Dünya...
Olmamalısın bu kadar karışık...

Aynı yol...
Farksız...
Taksi yine aynı yerde...
Duraktaki insanlar da aynı ama
Değiller on sene öncesi gibi
Ağaran saçları mı?
Kırışan yanakları mı?
Eğilen dudakları mı? Çözemiyorum...
Yok, yok on sene önceki ben ben değilim şimdi...
Omzum çökmüş genç değilim ben şimdi...
Ben, ben değilim şimdi...

ZAMAN YOK !

Biliyorum kızgınsın. Kırgınsın.
Söylemek istemediğin sözler dilinin ucunda.
Hani biraz tutmayıp bıraksan kendini, hepsini yüzüme vuracaksın.
Zor duruyorsun. Kibarlığından. Ya da doğru kelimeleri arıyorsun hâlâ...
Yok... Boşuna arama.
Sevginin arkasında bıraktığın her hece kaybolmuş sayılır...
Derin bir kuyuda onlar şimdi; ulaşılmaz, karanlık, dipsiz...
Bırak orda kalsınlar. Onlar çirkin. Dokunsan elini, dilini yakarlar.
Canını acıtırlar. Benim de...
Yüzünden, gözlerinden, dudaklarının titremesinden, bilmediğin bir
melodiyi ıslığa dökme çabandan anlıyorum işte, kızgınsın...
Senin olmayanları bırak, bana kendi kelimelerinle ulaş...
Haydi söyle!
Bağır, çağır, yüzüme haykır ama kızgınlığını yüreğinde saklama ne olur...
Gözlerini kaçırma benden. Büyütme... Her şeyi hemen şimdi söyle.
Affedeceksen şimdi affet beni...
Zaman yok.

Doğru değil bu kadar uzak olman. Kendini uzaklara vurman...
Zaman yetmezmiş gibi, bir de araya mesafeler koyman...
Yollar, duraklar doğru değil... Bilesin. Boşuna bu kaçışın...
Alıp kendini başka yerlere götürmen yeterli değil. Ben buradayım.
Tam burada. Hiç değişmedi yerim. Bildiğin yerdeyim. Bildiğin gibi...
Doğru değil bizi parçalaman. Kabul et bunu.
İçin böyle istemiyor, farket, anla...
Dokunacaksan şimdi dokun bana...
Zaman yok.

Ben de bekleyebilirim kır çiçeklerinin,
ıslak çimenler arasından boy atmasını...
Ben de bekleyebilirim ılık lodosların coşturduğu bulanık denizin,
küçük sandalları sahilde bir o yana, bir bu yana yatırmasını, ben de...
Evet, ben de önce şiirler söyleyebilirim sana,
sonra küçük çekingen notlar gönderebilirim.
Doğru kelimelerin peşinde,
ben de küçük adımlarla dolaşabilirim, ben de...
Evet ben de bulduğum ilk aydınlık günde yanına gelip,
ilk serin geceyi bekleyebilirim sevdiğimi anlatmak için...
Ben de yüreğimi nadasa bırakıp bir süre,
bir başıma labirentlerinde dolaşabilirim hayatın, ben de...
Ama bunu yapmıyorum görüyorsun.
Önce sevdiğimi bilmen gerekiyor diye düşünüyorum.
Yaşam bunun ardından geliyor. Adımlarım böyle daha sağlam.
Buna inanıyorum, bunu yaşıyorum...
Hadi sen de yap bunu.
Seveceksen şimdi sev beni...
Zaman yok!