Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 748

SENİ SON GÖRÜŞÜM
Seni son görüşüm
Bir eylül, bir yanlız sonbahar
Ne senin ne benim bildiğim birşehir
Seni son görüşüm
Yine aynı gözler, aynı bakış
Yıllar sonra, asırlar geçmiş gibi
İlk elimi sıkışın
Seni son görüşüm
Yine bir eylül iki sarı yaprak parçası
Soğuk bir eylül ayın kaçıydı bilmem
Saat kaçtı hangi öğleden sonra
Kaç yaşındaydık ve seni son görüşüm
Hangi sene hangi öğleden sonra bilmen
Sorma kaçtı saat ayın kaçıydı
Ne vardı sırtımda sorma
Avuçlarımda ne vardı okuma sakın
Bir eylül, bir yalnız sonbahar de unut
Seni son görüşüm
Saat elimi bıraktığın o saniye
Yıllardan ayrılık mevsim bahar
Puslu bir akşam üstü, üstünde bir
Orman kokusu bir yeşil yaprak
Avucumda bir papatya dalında sevda
Seni niye terkettiğimi
Sakın sorma!!

BEYAZ SAYFALAR
iç yangınları her zamankinden alevli,
yeni beyaz sayfalar söndürmüyor kızıl karanlığı.
her bir gece satıyor beni eskicilere, artık gecelerde kalleş.
eskilerin ışıltılı vitrininde dolaşarak yoruluyorum her ölümde.
artık her sabah eski günlerin sarhoşluğuyla uyanıyorum,
meğer ne varsa eskilerde varmış, yeni günler yalan söylüyor.
bilinmeyenin tasması beni hep geleceğin karanlığına sürüklüyor.
karanlığı yaracak ışığım yok, köpek olmak çokmu iyi sanki.
gel artık kır şu tasmayı, bitir içimdeki çatışmalarımı.
gelecekten korkmazdım bu kadar sen olsaydın yanımda,
bu kadar sarhoş kalkmazdım sen yatsaydın yanımda.
gel artık, insin bütün gökyüzü aşağıya,
yıldızlar ay güneş hiç bir şey kalmasın
yeter ki bitsin bu derin yalnızlık, sessizlik, sensizlik.

Ergeç bu bekleyişin bir sonu gelecek
Yıllarca sonra
Öldüğüm gün bile gelsen
Butun bu bekleyişimi ve olduğumu unutup
Çocuklar gibi sevineceğim
Kalkıp sarılacağım ellerine
Uzun uzun ağlıyacağım.


ikigözüm seneler geciyor...
gönül ektiqini biciyor..
bir selam lûtfet..
bu ne cok hasret..
gel barısalim artik...

Evinden kitaplarından uzakta mısın
Aradabir telefon et kendine
Kendine mektuplar yaz yanıt beklemeden
Kartlar gönder kendine her gittiğin uzaklardan
Sevgilim diye başlayıp öperim diye biten
Senin senden başka kimin var ki arasın

inince trenden yada uçaktan yalnızlığın
Sevinçle karşıla yalnızlığını garlarda havaalanlarında
Ayrılışlarda da sarılıp öpüş yalnızlığınla
Uğurla kendikendini dönüşsüz yolculuklara
Bekle kendini uzak yolculuklardan dönersin diye
Senin senden başka kimin var ki beklesin

içki masasında bir başına mısın
Kendinleysen yetmelisin kendine
çoğaltıp yalnızlığını konuş biçok kendinle
Kaldır içki bardağını kendi şerefine
Ağlaşarak gülüşerek tartışarak kendinle
Senin senden başka kimin var ki bulasın

Düşmanların saldırılarından yuvarlandıkça yerlere
Tutup kendi saçlarından kaldır kendini
Seni sana bildirecek kimsen yok başka kendinden
ölünce senin bile haberin olmayacak öldüğünden
Haber ver kendine ki öldüğünü bilesin
Kimin var ki senin sana öldüğünü söylesin

Kendikendinin hem konuğu hem evsahibisin
Zamanın varken ağırla kendini sarılıp öperek
Biliyorsun nasıl olsa yakın o gelecek
Kimileri yaa öyle mii ne zaman vahvah diyecek
Daha şimdiden sev kendini sev kendini sev
Kimin var ki seni senden başka sevecek

Bu yaşıma geldim içimde bir çocuk hala
Sevgiler bekliyor sürekli senden.
İnsanın bir yanı nedense hep eksik
Ve o eksiği tamamlayayım derken,
Var olan aşınıyor zamanla.




Anamın bıraktığı yerden sarıl bana.




Anıların kar topluyor inceden,
Bir yorgan gibi geçmişimin üstüne.
Ama yine de unutuş değil bu,
Sızlatıyor sensizliği tersine.
Senin kim olduğunu bile bilmezken.



Sevgiden caydığım yerde darıl bana

Mayıs Büyüsü


Kentin dölyatağından bir öğle sonu
mor kelebeklerle doğan siyah apansız
abanoz işlemeli geceydik. İkimiz.
Beklerdik. Nasil olsa bir mayıs büyüsüyle
açılırdı bu şiirin defteri. Her buluşmamız
aşardı sevinçlerin ipine
öpüslerle ayrılığın canını.
Sevişirken
durmadan vedalaşırdık gece yatısına
gider gibi evine gitmeden önce.

Hep şaskın otururduk ikimiz de
kapı aralığında, apansız bir geleceğin.
Ve ben yontulmamış bir akılla düşünürdüm:
Babasını tutmuş bastıran
gözleri kıpkırmızı bir zenci - içimdeki -
Neden diz çökerek salınır durur
bir güvercinle bir kara arasında?
Tapınırdım türkü tanrısına: Mayıs, ne olur,
okşa artık ışığının sağnaklarıyla
yanan gözlerimi ve yeniden
başlasın düşleri bir çılgınlığın.
Nerdeyse silecek dilin keçesi
yazgı tahtasından bu şiirleri.
Dalardım usulca bir kaç kulaçta
ürperen denizine teninin ve mayıs
yüzünün bahçelerinden geçerdi.
Derdim ki hep, bir büyü yapmalıyım: Mayıs ne olur,
bizi bir aydınlığa götüren
yıldızlarla dolu şiir bitmeden önce
kapansın kapıları bir an gecenin.
Kimsecikler kalmasın içerde mor kelebekler
ve ikimizden başka.