Gitmek mi Kolay? Yoksa Kalmak mı? - Sayfa 56

Kimdi kalan, kimdi giden...
Giden mi sucludur herzaman!...
Ne zaman baslar ayriliklar...
Dostluklar biter ne zaman...
Her gecen gun bir parca daha
Aldi goturdu bizden...
Ayni kalmiyordu hicbir sey...
Degisiyordu hersey kendiliginden...
Artik cozulmustu ellerimiz...
Artik bolunmustu yuregimiz...
Birimiz soylemeliydi bunu...
Otekini incitmeden...
Kimdi giden, kimdi kalan...
Aslinda giden degil...
Kalandir terkeden...
Giden de bu yuzden gitmistir zaten !!!

Gelıyorum


Görmeden, doğduğum gecenin seherini
Ellerim değmeden anama,
Ve günah izi yokken dudaklarımda,
Bebeklere has bir dille ağlayarak,
SANA geliyorum SANA
Çırıl- çıplak

Köklerim siğmadı zamana;
Silktim ham meyvelerimi utandım da,
Bir garip ağaç oldum aşk uükesinde,
Kutsal duygularınla donandım yaprak yaprak
SANA geliyorum SANA
Dal- budak

Ne bir dürüm ekmek var heybemde
Ne içecek suyum kana kana...
Bir tutam umutla düştüm yollara,
Bazan yürüyerek, bazan koşarak
SANA geliyorum SANA
Yalınayak

Yollar uzadıkça yük ağırlaştı,
Ateş düştü gönlümdeki harmana
Bıraktım ağrıyı, sızıyı bir yana;
Hasretinden ipil ipil yanarak,
SANA geliyorum SANA
Bir avuç toprak

Seyrettim uzaktan benliğimi ki,
Et, kemik, kan değilmiş mana
Habibin hakkına, İsmin hakkına
Af dilemek icin ağlayarak,
SANA geliyorun SANA
Ya HAKK...
Abdurrahim Karakoç

Gelirsin Diye



Seni bekliyormuşum,
Gelirsin diye,
Yüzümü hiç ekşitmezmişim,
Başkalarından duyarmışım,
Umut edermişim sürekli,
Gülümsermişim.

Şiir gibi değil mi bana dokunuşun?
Her zaman aklıma gelen şu gibi ellerinle,
Sıcak şu gibi ellerinde bir kurşun
Yüreğime girerken
Şiir gibi değil mi yokluğun.

Şiir gibi değil mi?
Beni vuruşun
Beni vurmuşsun
Seni bekliyormuşum
Gülümsermişim.


Kaya Erbek

Yüzünün akşamında tedirgin
Ruh damıtılmış bu saatte
Damla damla imbikten geçiyor
Akşam işte o bildiğin gibi
Kızıllıktan sonra
Usul usul yaklaşıyor!
Sensizlik ufka düşmüş
Bir çiğ bu vakitte
Biraz mütebbessim, biraz hırçın
Islak ıslak tenime dokunuyor…

Birazdan ayaz çıkacak belli
İçine işliyor adamın daha
Baharın serinliği…
Bir yalnızlık, bir akşam
Gece dediğin bir sessizlik
Bir katran…

Yüzünün akşamında mahzun
Sunmaz ellerin sırrını: dargın!
Şımartılmış yıldızlar dökülür
Bu saate gözlerinden
Zülal gibi dokunur yüreğime
Kimse bilmeden
Ellerin ellerin ve gözlerin
Bu akşam bir başka mahzun
Bir başka tedirgin…

Birazdan gideceksin belli
Bu ayaz gecede
Yüreğime sarılsan,
Fecre kadar yanı başımda kalsan…

Arkanı dönüp gitmek her zaman kolaydır.Önemli olan kalmak ve savaşıp kazanmaya çalışmaktır bence.
Ama kazanmaya çalışırken değer verdiğin insan senin değerini de bilmiyorsada bırak kendi değeriyle kalsın diyebilirim...

bence de duruma göre değişir, kalmak için bi nedenin yoksa gitmek kolay olsa gerek ...

sebep çok önemli tabi ki bazen gitmek kolaydır bazen kalmak ,bazen gitmek zordur bazen kalmak, bazende her ikisi de zor gelir insana işte o zaman ne yapacağını bilemez insan işte asıl mesele burda şu var ki hak ediyorsa kalır savaşırsın haketmiyorsa arkana bile bakmamalısın ...

Sen de sevmiştin onu Naciye'ydi adı ya,
Düşüverdi gönlüme beni çekti batıya.
O küçücük yuvamız bize saray olmuştu,
On yıllık beraberlik mutlulukla dolmuştu.

İyi bir öğretmendim, mesleğimi severdim,
Ne kötü bir söz söyler, ne de bir kez döverdim.
Allah'ın kullarıyla ne küstüm ne darıldım,
Ömrümce hiç kimseyi kırmadım, hep kırıldım.

Dürüstlük ilkesinin gül yüzüne vuruldum,
Çalıştım çabaladım, ama çabuk yoruldum.
Coşkulu çağlayandım taştan taşa savruldum,
Sonlarında ömrümün bir köz gibi kavruldum.

Boyum uzun, gönlüm bol, saçlarım ak.
Hesaplarım hep düzgün alnım açık yüzüm ak.
Küçükleri hep sever büyükleri sayardım.
Sonbaharın sonunda yaprak gibi sarardım.

Toprak kendine çeker sararan her yaprağı,
Burnumda tütüverdi Trabzon'un toprağı.
Ölüm çok kısa yoldu, koşarak erdim baba,
Köyümü çok özledim, uçarak geldim baba.

20.11.1997
İrfan Ünübol