Sessizliğin içinde sessiz yaşıyorum yine bugece
Eylemler düzenliyor yüreğime pankart açmış karanlık
Nağmertlik kitabı yazarı galip gelmiş yalnızlık
İsmini bile anmak istemiyorum artık ayrılık.
Sevdiğim denizdir yürek denen yelkenlimin yüzdüğü
Esen yeldir nefesi yelkenlerimin dolduğu
Vurur dalgalarını bedenimin esir olduğu
İlmik ilmik deşer yüreğimi sensizliğin geceleri
Yukardaki sema dört yanım bir fiil her tarafım
Okuduğum şarkı, türkü ve şiirde nakaratım
Raks ediyorum hayaliyle sessiz gecede
Umuda yöneliyorum yazdığım her hecede
Memleketim Ankaradan biricik sevdiğime.
Gözleri gönlümü çaldıktan beri,
O nazlı prenses, ben kör serseri.
Dikenden ayırdım bütün gülleri,
Yükleyip gönderdim, gülüm yetmedi.
İpek saçlarına verdiği biçim,
Adını yazmakta, bendeki suçun.
Elimi uzattım, okşamak için,
Sevgiden kırılmış, kolum yetmedi.
Kendime söz vermiş, sevmem demiştim.
Kirpikleri battı, yaramı deştim.
Sevda sözlüğünü ezberlemiştim,
Ona anlatmaya dilim yetmedi.
Cennetin müjdesi, gelir sesinden,
Büyüler yayılır, hoş nefesinden,
Kahırla ayrıldım, gül bahçesinden,
Kaybolup gitmeye çölüm yetmedi.
Hancısı olmuşum, gittiği hanın.
Şaşkın hayranıyım, yapan ustanın.
İlahi bestedir, gönlümü onun,
Sazı yaptım ama telim yetmedi.
Ayrılık çilesi fazladır cana,
Bu ne haldir diye, sordum şeytana.
Dedi ki, az bile, müstehak sana,
Daha gönderirdim, zulüm yetmedi.
Son düzenleyen arwen; 24 Ekim 2006 02:41
Sebep: Mesajlar Otomatik Olarak Birleştirildi