Yalnızlığıma (Yalnızlık) - Sayfa 100

Sen merhamet sen rüzgar sen tiril tiril kadın
Sen bir mahşer içinde en aziz yalnızlığı yaşadın
Sen başını çeviren cellatbaşının güne
Sen öyle ki sen diye diye seni anlıyamayız
Şehrazat ah Şehrazat Şehrazat
Sen sevgili sen can sen yarsın
Sezai Karakoç

anımsıyor musun?
bir çetemiz vardı: Vahşi Siyah Atlar
ısmarlama serserilikler yaşardık
kimseden bir şey demeden kaçıp gitmeler gibi
sokaklarda sabahlamak, parklarda yatmak
yabancıları mahalleye sokmamak gibi
Ve bir gün gideceğimiz bir Amerika vardı
herkesin bir Amerika'sı vardı o zamanlar
herkes gece istasyonlarında
kendi Amerika'sını aradı

kısık ışıklı arkadaş odaları
plağın bir yüzünü kaplayan uzun parçalar eşliğinde
kendi rüyalarımıza dalar, dağılırdık
okyanuslar, gemi yolculukları, kanayan ıslıklar
ve dunyanın bütün limanları
önümüzde sessizce uzardı

biterdi plak, disk boşa dönerdi.
düşlerimiz çarpıp geri dönen sulardı şimdi
böyle zamanlarda ilk sözü söylemekten
kaçınırdı herkes
sonra bir usulca kalkar, herkese çay koyardı
anımsıyor musun?

vahşi siyah atlardık
kentin ışıklı çöllerinde kendi izini arayan
deri ceketlerimize sığdıramadığımız düşlerimiz kadar
aşık ve düşmandık
dünya acıtırdı bizi. her şey kanatır, her şey yaralardı
sevişmek çekip çıkarmazdı bizi derinliğimizden
öfkemizi dindirmezdi hiçbir şey
geceleri uyuyamayan çocuklardık,
otobüs garlarında uzun maceralar umar
apansız yolculuklara çıkardık

uykulu kentlere girerdik gece yarıları
ıssız ağaçlar olurdu yol kenarlarında
gökyüzünde parlak yıldızlar, her yere aynı uzalıkta
sarhoş bindiğimiz otobüsün pencersinden
sanki bambaşka bir dünyaya bakardık
sonra saklayarak yüzümüzü birbirimizden
yumruklarımızı sıkar sessizce ağlardık
ışığı açık kalmış pencerelere, kepengi örtülü dükkanlara,
yaz bahçelerinden taşan çiceklere,
adını bile bilmediğimiz bu kente
neye olduğunu bile bilmediğimiz bir hasretle
uzun uzun bakardık
anımsıyor musun?

ahh o gece yolculukları
bir başka kentte, bir başka insan olmanın umutları
kaç yol arkadaşı kaldı şimdi geriye
gençliğin ilk acılarını birlikte keşfettiğimiz
kaç yol arkadaşı?
sürüyerek götürdüğümüz dargın beraberlikleri saymazsak
ne kalıyor elimizde?
ölenler,
terk edenler,
bir de telefonları, adresleri, kendileri değişenler

vahşi, siyah atlardık; yılkıya bırakıldık
içimizden kimse gidemedi Amerika'ya
kendi Amerika'sı da olmadı hiçbirimizin
yağmur aldı
rüzgar aldı
zaman aldı
o vahşi siyah atları
herşey o eski rüya da kaldı

çarpıp geri dönen düşlerimizin üstünde
çürümüş cesetleri yüzüyor şimdi vahşi siyah atların
öldukleri sahilleri kendileri de bilmiyorlar
peki sen anımsıyor musun?
Murathan Mungan

Yalnız Geldim Yine Yalnız Giderim


Gurbetlik dokunur yine bu aksam
Batmakta olan güneşle biterim
Yildizlar cogalirken gökyüzünde
Yakilan mumlar misali eririm

Yazlar kislar gelir gecer üstümden
Bir atesim ne azalir ne sönerim
Rüzgar gelip oksadikca sacimi
Ben oturur dizlerimi döverim

Ana baba gardaş yetti hasretlik
Biri biter biri baslar çekerim
Sarilacak dostumda yok yanimda
Yalniz geldim yine yalniz giderim

Seher yeli dokunmayasin bana
Bir kuru yaprak misali titrerim
Hep sen gelip oksadikça saçimi
Ben oturur dizlerimi döverim.


Mahkum

YALNIZ GECELER

Bir gece yine bekliyorum kapı ha
çaldı, ha çalacak
Yanlızım odada eşyalar katıdı
yanlızlığıma
Hepsi suskun, duvarlar sanki
üstüme geliyor
Sessiz... sessiz...

Bir kedi miyavladı bahçede, oda
sustu katıldı yanlızlığıma
Saat sanki konuştu benimle bir
diye
Eski gün bitti, yeni gün başladı,
Çekildi kendi alaemine
Sessiz... sessiz...

Perdeyi araladım dışarısı ne
kadar karanlık,
Ne kadar sessiz
Bir kaç sokak lambası var nöbette
Onlarda uyumuş gecenin
sessizliğinde
Işıkları loş loş, nöbet tutuyor
Sessiz... sessiz...

Gökyüzüne baktım, yıldızlarla
süslenmiş elbisesi
Sessizce, gündüzden hiç eser
yok,
Ne güneş çoşarcasına ışık
saçıyor, ne bulutlar oynaşıyor.
Gecenin karanlığında uyuyor tüm
alem
Sessiz... sessiz...

Bir bebek saklanmış annesine
Emiyor mutlu, gülerek o geceleri
daha çok seviyor.
Hiç ses yok annesinin kalp
atışlarından başka.
Gelecekten habersiz dünyadan
haberi yok.
Emiyor sessiz... sesssiz...

Bir delikanlı uzanmış kanepeye,
Elinde bir resim, belliki sevdiği
dalmış hayallere,
Düşünmüş geleceğini uyuya
kalmış elbisesiyle
Kanı kaynıyor deli dolu, haberi
bile yok geceden
Umutlarıyla uyuyor
Sessiz... sessiz...

Bir ihtiyar öksürdü çiğerleri
sökülürcesine.
Oturmuş yatağının yanında elinde
bastonu,
Klkmaya gücü kalmamış.
Geceler bitmiyor onun için.
Dalmış uzaklara yorgun gözleri,
Kimbilir belki gençliği geldi
aklına;
Yağız at gibi koşturduğu yılları,
Belki de diyor: "Ben geceden korkmazdım
Kırış kırış olmadan yüzler" diye
Çaresiz sığınmış yalnız gecenin
karanlığına
Ağlıyor sessiz... sessiz...

Olur mu sevdasız aşık?
Anlamaz irfansız şaşık.
Olduğumuz su bulaşık,
Yanmayınca kor olur mu?

Olur mu dağlardan yüce?
Elif ile Nun'dan hece.
Cim veElif ile İNCE,
Sarmayınca yar olur mu?
Sabit İnce