Günümüzde insanlar kediye köpeğe bile alışık değiller.
Lağım faresi görünce kaçar, öldürmeye çalışırlar fakat iş hamsterlara gelince insanoğlunun bebeğini sever gibi sever çoğu.
Bu tamamen alışkanlık ile ilgili bir şey, ne kadar içimize alırsak onları; sokağımıza kabul edersek, seversek, bir iletişim veya anlayış kurulursa aşılabilecek bir durum bu.
Fil neden cüssesine rağmen ufacık fareden korkar? Ulaşamaz çünkü, nasıl zarar verebilir? Hiçbir hayvan zarar vermez gerçi. Ama kendini düşün:
Dokunamazsın, çünkü dokunmaya alışık değilsin. İnsanlar da zarar vermeye alışık değiller hayvanlar gibi. Bu sebeple korktuğumuzla kalırız çoğu zaman. Korkulunca da öldürülebilir.
Ben de doğal karşılayamam bir yiyecekten kurt çıktığı zaman. Çünkü o benim ağzıma girebilirdi, bunun yarattığı bir heyecan, reaksiyon var.
Solucan mesela, hayvanı sen böldükçe, kendisi çoğalıyor, başa çıkamıyorsun ve bu korkutucu.
Ama aslında gerçekten korkulacak bir şey yok bu kadar. Çünkü evrende her şey bir uyumun altında kendince ilerliyor asırlardır.
Sivrisinek kanını emiyor senin, emmesin diye öldüremezsin, çünkü senin kanınla üreteceği yumurtaya protein sağlıyor.
Dediğim gibi; alışkanlık. Topraktan uzaklaşıp her yeri betonlayıp yerin en az 8. katına kadar çıktık binalarla. Yerler parke, duvarlar pürüzsüz. İnsan bu kadar uzak kalınca tabii ki alışık olmadığı bir şeyden cahilce korkar.
Dünya üzerinde bulunan son Kızılderili kabilesinin, bizim belgeselci insanlarımızı görünce duydukları korku ve tedirginliği düşün. Alışılmamışlıktan ileri gelen bir "yadırgama".
İnsanlar böceklerden neden iğrenir?
