MABUT a. (ar ‘ibâdet1 ten mafbüd). Tapınılan varlık’; Allah, Tanrı. (Bk. ansikl. böl.)
—Esk. Mabud-ı hakiki, tapınılması gereken gerçek ilah; Tanrı. || Mabud-ı la-yezal, ölümsüz ilah; Tanrı. || Mabudün bi-l-hak, yanılmadan, kuşkuya düşmeden tapılacak ilah; Tanrı.
—ANSİKL. İslam inancında, Allah'tan başka mabut yoktur. Bu nedenleO’ndan başkasını mabut tanıyanlar müşrik ve kâfir sayılırlar Kuran'da tüm insanlara Allah'tan başka tann tanımamaları buyrulur Kuran’ın ilk suresi olan ve müslümanların beş vakit namazın her rekâtında okudukları Fatiha suresinde “Allah’ım! Yalnız sana ibadet eder yalnız senden yardım dileriz” denilir. Kuran'da mabudun değişmez, bilinçli, gören, duyan ve kullarını koruyup kollayan bir varlık olması gerektiği ve Allah’tan başkasının bu nitelikleri taşımadığı belirtilir Örneğin İbrahim peygamber babasını, bu nitelikleri taşımayan putlara taptığı için eleştirir ve onu şeytana tapmakla suçlar (XIX, 42-44).
Kaynak: Büyük Larousse