NORM a. (fr. norme, lat. norma, gönye, kural’dan).
1. Her türlü yargının üstü kapalı olarak ya da açıkça dayandığı kural, ilke, kriter; model: Bir toplumun kabul ettiği normlara göre davranmak.
2. Bir toplumsal grubun kendisi için ilke edindiği ve grup üyelerinin eylemlerini yönlendiren davranış kurallarının tümü.
—Ceb. DÜZGÜ'nün eşanlamlısı.
—Huk. Varsayımsal norm ya da temel norm, Kelsen tarafından, tüm hukuk düzeninin temelinde yer aldığı ve bu düzenin geçerliliğinin mantıksal kaynağını oluşturduğu varsayılan kural.
—Ölçbil. Norm sayılar, standartlara uyulması amacıyla, üreticilere, ürettikleri ürünlerin ayırtedici büyüklüklerinin (uzunluk, hız, güç, direnç vb.) değerlerini aralarında seçmeleri için önerilen, geometrik bir dizi oluşturacak biçimde sıraya konmuş sayılar. (Bk. ansikl. böl.)
—Petrogr. Bir kayacın kuramsal mineral bileşimi. (Bir kayacın kimyasal çözümlemesinden yola çıkarak hesaplanır. Magma kayaçları için en çok kullanılan norm, yaratıcılarının adından [Clark, iddings, Pearson ve VVashington] dolayı CİPW normu olarak adlandırılır.)
—Ruhbil. Ayarlayıcı.
—Teknol. STANDART’ın eşanlamlısı.
Kaynak: Büyük Larousse