Bir diyarın Karanlıklar Prensi varmış... İçi kapkara, zifiri karanlıkmış; geçmişte yaptıklarıyla acılıymış... Nice duyguları katletmiş, nice canlar yakmış, sevmiş-sevilmiş, yanmış. Boş bir anında, kendi emriyle kendini zindana attırmış.
Bir de o diyarda Kaos Prensesi yaşarmış, aydınlığa özlem yüklü... Hiç kimseye güvenmezmiş; her saniyesi yıkım, geçmişi kıyametler doluymuş... Zamanında öyle kırbaçlar yemiş ki, kendine izler bırakmış unutmamak için...
Prens ve Prenses, bir gece tanışmışlar bir yerlerde...
Prens kendisi çıksa da çıkarmamış yüreğini zindanından o gece... Prenses sezmiş içindeki karanlığı, onun Karanlıklar Prensi olduğunu daha bilmeden... Bir el atsa çıkarır sanmış onu karanlıklarından, ama kendi kaoslarına da bulaştırmadan...
Prens ise geçmişteki acıları hatırlamış prensese bakınca, elinde kılıcı nice saldırıları varmış kaos akşamlarında... Anlatmak istemiş, fakat prensesin güvensizliği engellemiş... İlk gecelerinde prens zindanına çekilmiş, prensesse hafızasında yanlış yer vermiş prense...
Zaman geçmiş, yine karşılaşmışlar ilk tanıştıkları o yerde...
Masal bu ya prens zindan kaçamaklarındaymış, prenses ise durgun kaos sonrası aydınlıklarında...
İşte o gün birbirlerini çeken zıtlıklarında ortaklık görmüşler. Prens sahte ışıklarıyla gelmiş her buluşmalarına, prenses kaoslarını kilitlemiş prensin ziyaretlerinde... Mutluymuşlar ortada geçmiş yokken, gözleri değmiş, sözlerle okşamışlar birbirlerini...
Prenses melek kadar güzel, Prens ulaşılmayacak kadar güçlü...
Sonra birbirlerine geçmişten bahsetmeleri gerekmiş!
Tabi hayat bu ya biri karanlıklar, diğeri kaoslarla yaşarmış... İkisinin karışımı akıl almaz derecede zararlıymış!
Prenses umursamamış; Prens ise gururluymuş, "Savaşırım..." diye hazırmış...
Prensin sarsılmaz, ışık sızdırmaz, hep sakin bir karanlığı varmış...
Gün gelmiş prenses bilmeden aydınlık bir kaos yollamış prensin karanlığına!
Prens huzursuz olmuş bir süre, aydınlığa dokunmamış!
Son gecelerinde anlamışlar birbirlerini sevdiklerini!
Prenses kaoslarıyla anlaşmazlığa düşmüş... Korkmuş prense yeni kaoslar yollamaktan... Çünkü göremiyormuş prensin içini karanlıktan, Prens anlatmadan bilemiyormuş!
Zaman geçmiş prensesin aydınlık kaosları kararmış, prens üzülmüş ışık bulamamış aydınlatmak için... Sonra aydınlık karanlığa dayanamayıp ölmüş, kaos görünmez olmuş karanlıkta...
İstese de gitmeyi prenses, prens veda etmemiş ona...
Çünkü masal daha bitmemiş...
* Onaramadığı yanları vardır insanların...
keşke bitse... 
))
