aşk ve kin

çağa bindiklerinde vakit epey geç olmuştu. Selim’in omuzuna başını koyarak uyudu kaldı genç kız..
Uçakta olsa arası epey vardı Maraş’la Antalya’nın. Gecenin bir yarısıydı Maraş’a indiklerinde.
Elbet kuruydu havası Antalya’ya göre buralarının, biraz dahada sıcak fakat sonbahar serinliği gece kendini gösteriyordu hele iyice geç saatlerde epey serindi çöl iklimine yakın yerlerdi buraları gündüz kuru kavurucu bir sıcak geceyse tam tersi..
Hava alanının çıkışında taksi aranırlarken mahmur gözlerle çevresine melül mahzun bakınan Neslihan’ın elini kavradı taksi beklerlerken..
’’Yooo Selim dedi elini çekerek Maraş’a geldik, ben bu riski göze alamam’’.
Şaşkınlıkla ’’Neyi’? dedi Selim.
’’Her an amcamın adamları karşımıza çıkabilir’’ Selim’in gözlerine dikti gözlerini gözü ve dili birbirlerine eşlik ederken ’’Sana bir şey yapmalarından korkuyorum’’ ’’Fazla abartmıyormusun Neslihan’’ ’’Hıh yaa öylemi? tabi onu tanımadığın için böyle düşünmekte haklısın. Amcamın gözü dönünce neler yapabileceğini nereden bileceksin’’...
Ardından çocukluğu geldi aklına babası ölmeden dede yadigarı o iki katlı ahşap evde amcasıyla ikisinin son konuşmalarını.
Zişanı unutmuştu ’’Biz amcanla biraz konuşacağız odana çık’’ diye emri vaki yapan babasından korkarak kırık kollu bez bebek orada bunalır onu arar sanarak..
Salona tam Zişanı almaya girerken amcasının babasına bağıran sesi giremedi küçük ayakları katıldı kaldı.
Oysa o gün annesi düğüne gittiği işte o gün babalı kızlı oturacak ’’Çiğ köfte kararız bide ayran’’ diye yanağını okşayan ılık şefkatli avuçlarının sıcaklığı hala yanaklarında kokusunu alacaktı babacığının o bahaneyle doya, doya..
Ablak değilidi babasının suratı amcasına inat. Değirmi yüzlü yiğit kara kaşlı burma bıyıklı sevgili babası.
Zehir olmuştu günleri o gün, amcası evlerine gelince.
Salonun kapısının kenarına sinmişti Neslihan kuş gibi çarpan yüreğiyle hiç ses etmeden..
’’Yedirmem diyordu, babamdan kalan onca malı sana yedirmem’’ ’’Ama abi biliyorsun malları paylaştık ,sen kendine düşeni orada burada kumar masalarında tükettin’’ ’’Gözünlemi gördün ulan’’ diye bağırırken amcası Neslihan ağlıyordu korkarak yavaş, yavaş.
Kahverengi aşı boyalı o tahta kapının kanatlı geniş arkalığına saklı..
Babasının sönük sakin sesi hala kulaklarında ’’Abi’’ diyordu ’’İstanbul’daki dostuna aldığın evle iki mahalle doyar’’ ’’Sanane be sanane’’ ’’Tamam’’ dedi babacığı ’’O zaman ben sana hakkımı neden yedireyim? ’’Vereceksin o iki konağın birinide vereceksin’’ diyordu hala Berdan Amca’sı ..
’’Niye’’ dedi babası ’’Onuda kumar masalarında tüketesin diyemi’’ ’’Görüşürüz’’ dediydi babasına oda bet sesiyle tam kapıdan çıkarken..
İçeri girip yer minderinin köşesine sıkışmış bebeğini aldığında, babası ardından kapıdan girince ’’Ne oldu baba’’? dedi çocuk yüreği bir şeyler hissederek..
’’Hiç kızım diye çökmüş kalmıştı dağ gibi adam kahırla koltuğa. Elleriyle kafasını kavrayıp öyle kalırken, o gün ne çiğ köfte yaptılar ne konuştular..
İki kimsesiz gibi yan yana oturup analarını beklerken baba kız..
Çocuk yüreğiyle o gün bu gün nefret etmişti amcasından..
Bir kaç gün sonra hakkını vermediği gerekçesiyle babasını öldüren işçi karakolda onca sıkıştırılmasına rağmen ’’Ben vurdum’’ demişti. ’’Emeğimin karşılığnı vermedi vurdum’’. Oysa babası daha fıstık ağaçtan toplanmadan parasını verirdi işçilerin öyle Allahtan korkardı hatta çiftlikte çalışan ailelerinde öyle..
Beyninde bir şimşek çaktı ilk defa ölür gibi oldu birden ’’Yoksa’’? dedi kendi kendine ’’Yo hayır olamaz onu yapamaz, babamı kardeşini mal için öldürtemez’’ taksiye bindiklerinde ancak bir kaç kilometre gittiklerinden sonra kendine geldi.
Selim ’’Ne o Neslihan? daldığın yerlerden seni ayırmak istemedim ama sizin eve yaklaşıyoruz sanırım’’.
Taksicinin hafifçe açtığı radyodan çalan neşeli bir Maraş Türküsü (Bakır kaplar kalaylandı, uyuyan bahtım uyandı, ana beni eversene, ah ana beni eversene).
’’Sokak başında ineyim’’ dedi Neslihan, ’’Selim sende bir an önce gitte şimdi Mavuş Hala seni tanımaz manımazda gece vakti dışarda kalma’’...