Hep bekleriz;
Yemek yerken bir an önce doymayı mesela,
Ya da gideceğimiz yere bir an önce varmayı,
Âşıkken bir an önce kavuşmayı,
Evlendiğimizde çocuk sahibi olmayı,
Çocuğumuz olduğunda bir an önce büyümesini,
Hafta başlarken bir an önce bitmesini,
Çalışırken bir an önce emekli olmayı.
Oysa beklerken bitirdiğimiz hayatın kendisidir aslında.
Oysa hayatın kendisi bir yoldur aslında.
Nedense bunu unuturuz.
Her yol biter.
O da bitecek.
Önemli olan varacağımız yer değil
Yol esnasında neler hissettiğimizdir…
Toplam Yorum 6
