Ruhum titrer üşürüm mavi akşamlarda
Bir soluk beklerim Sarılmak isterim sana
Sığınmak isterim senin o güzel gözlerine
Bilirim yetinmeye çalışacağım
olmayacağını bile bile
Ben herşeyden çok
seni beklerim bencilliğimle
Ayaz gecelerde yıldız olurum gecene
Belki göz kırparsın gizlice
Ben yine senden uzak bilinmezlerde
Ben herşeyden . . .
Az'ın özü var ise idealdır. Leb demeden leblebiyi anlarlar. az konuşurlar ama öz konuşurlar. gerektiği yerde laflarını da esirgemezler. Mantikli insanlardir. Konusmadan once hemen bir mantik calistirirlar ve karsisindaki ilgilendirmeyen seyleri anlatmazlar. Hal boyle olunca bos bos ama cok konusmamis olurlar. "neden konuşmuyorsun" sorusundan nefret ederler. Bilinçli bir seçim olduğu sürece takdir ettiğim, saygı . . .
“Şimdi” Bu hiddet benim! Kimse sahiplenmesin!
Bütün suçlar ‘yine’ benim!
Kimse, nezaketini araya verip, suçtan pay çıkarmasın kendine!
Nesnelerinin, kelimelerinin, zamanının, sevginin ziyanlığına yanma!
Hasarı tespit et yeter!
Bedelini, ruhumu ekleyip ödeyeceğim!
Giderken, ‘üstüm kalsın’ diyebileceğim!
Meğer sen, nasıl da yetermişsin kendine!