Ağıtlar - Sayfa 6

Yaşanası Aşk’a Ağıt

Seni ilk sıkıştırdığım yeri
Ve ilk sözlerimizi
Ve utangaç bir kuş gibi çırpınışını.

Sonra...
Gögüs kafeslerine çarpan kanat çırpışını,
Her günün dakik bir anında
Balkondan sarkan gülücüklerini
Oturduğumuz bankı, parkı, pastane ve okul kantinini
Ve mesire yerlerini
Ve hayalimdekileri...

Uzanıpta canlandırdığım o yirmi sekiz çıkışımızı
Çocukça davranışlarım karşısında sevgili bağışını
hüzünlü bir bekleyiş öncesi
Uzak,
Ve de belki de hiç olmayacak
O mutlu güne ertelediğin ‘he’ deyişini,
Anlamı saklı ansız gülüşlerimizi
Tutkulu tebessümünü
Ve seni özlüyorum...

Tattığımız o ilk
Ve tadacağımız son zorlukları
Ve o ilk mutluluklarla
Gögüs kafeslerine çarpan kanat çırpışını
Son buluşmamızı...

Ardımızdaki kıskançlık dedikodularını
Al şallar kadar temiz sevdamızı,
Buruk ayrılık duygularımızı
Dost sohbetlerinin güldüren fıkralarını
Ortak gülüşlerimizi
Kaldırdığımız ve kaldıracağımız kadehleri
Ve seni özlüyorum...

Bahtiyar Kahraman

UTANSIN

Tohum saç, bitmezse toprak utansın!
Hedefe varmayan mızrak utansın!
Hey gidi küheylân, koşmana bak sen!
Çatlarsan, doğuran kısrak utansın!
Eski çınar şimdi Noel ağacı;
Dallarda iğreti yaprak utansın!
Ustada kalırsa bu öksüz yapı,
Onu sürdürmeyen çırak utansın!
Ölümden ilerde varış dediğin,
Geride ne varsa, bırak utansın!
Ey binbir tanede solmayan tek renk,
Bayraklaşmıyorsan bayrak utansın!
N.F.K

Aşktan Yandık Diye Yalan Söylerler

Aşktan yandık diye yalan söylerler!
Oysa gerçek aşkın serinliği var...
Yakamozlar ile gönül eylerler;
Oysa ufukların derinliği var!

Dünya pazarına girmeyen bilmez;
Ruhunu satmanın bir anlığı var!
Aşkın menzilinde kılavuz olmaz!
Her ışıklı yolun karanlığı var!

Kalbinde aşk varsa, sen ondan söz et!
Servet değil, gönül yapmaktan haz et!
Gençlik sarayını özenle göz et;
Yakında onun da viranlığı var!

Şan ve şeref düşer yiğit payına,
Varlık, yokluk biçim vermez huyuna!
Aldanma cebine kanma boyuna;
İnsanın toprakta derinliği var!

Seni doğruluktan dilden eylerler
Atanın gittiği yolu paylarlar
“Aşktan yandık” diyip yalan söylerler
Oysa gerçek aşkın serinliği var!

Aşkın yollarında Yunus’tur deha,
Bedel var sevgilim bedelden daha!
İstersen varırsın Yüce Allah’a
Emek derler bir yüz görümlüğü var.

isimsiz kral

AĞIT

Göz gamın ne olduğunu bilseydi,
gökyüzü bu ayrılığı çekseydi,
padişah bu acıyı duysaydı;
göz gece demez gündüz demez ağlardı,
gökler yıldızlara, güneşle, ayla
gece demez gündüz demez ağlardı.
padişah bakardı ününe,
tacına, tahtına, tolgasına, kemerine,
gece demez gündüz demez ağlardı.

Gül bahçesi güzün geleceğini duysaydı,
uçan kuş avlanacağını bilseydi,
gerdek gecesi bu özlemi görseydi;
gül bahçesi hem güle hem dala ağlardı,
uçan kuş uçmaktan vazgeçer ağlardı,
gerdek gecesi öpüşmeye, sarılmaya ağlardı.

Zaloğlu bu zülmü görseydi,
ecel bu çığlığı duysaydı,
cellâdın yüreği olsaydı;
Zaloğlu savaşa, yiğitliğe ağlardı,
ecel bakardı kendine ağlardı,
cellât, yüreği taş olsa, ağlardı.

Kumru, başına geleceği duysaydı,
tabut, içine gireni bilseydi,
hayvanlarda bir parça akıl olsaydı;
kumru selviden ayrılır ağlardı,
tabut omuzda giderken ağlardı
öküzler, beygirler, kediler ağlardı.

Ölüm acılarını gördü tatlı can,
koyuldu işte böyle ağlamaya.
Olanlar oldu, gitti dostum benim.
şu dünya bir altüst olsa, aülasa yeri var.
öylesine topraklar altında kalmışım

Mevlana Celaleddin Rumi

Ağıtı Yaralı Kuşlar Konar Alnıma


Ağıtı yaralı kuşlar konar alnıma
Beni bir sağucu mu sanırlar
Tünedikleri ömrün kâhinidir onlar
Dökerler kanatlarını rehin bir nehrin avlusuna
Gelir bana konuk olurlar

Ağıtı yaralı kuşlar konar alnıma
Sesini sebil etmiş çeşmeler durulanır
Güvercin uykulardan bir menekşe uyanır
Zamanın aynasında salınır salkım söğüt
Göğün kırlangıcını şu ağaç tanrı sanır

Ağıtı yaralı kuşlar konar alnıma
Baharı firar etmiş bahçelerin imlası dökülür
Bir serçenin düşünü hayra yorar bir bilge
Dalında yaprak çürür
Evren küçülür

Ağıtı yaralı kuşlar konar alnıma
Tanrının üvey çocuğu mudur onlar
Bu yüzden mi şairlere dokunurlar
Göğün yorgun yüzünde düşsüz uyurlar

Ağıtı yaralı kuşlar konar alnıma
Hüznüme usul usul yağar kar...

Şubat 2001,
Enfield Island Village, Londra
Bülent Özcan

Gülüşün ve unutuluşun resmini çizdim kısa sürede
Gülüşlerde hep beyazı kullandım fırçamda
Unutuluşlarsa kapkara örttü herşeyi
Neydi gülüşleri yok eden bilmiyorum
Sormak isterdim
Mutlulukmu gülüşü var eder
Gülüşlermi mutluluğu
Ama yetmedi ..soramadım..
Şimdi mutlumu acaba ...sanmıyorum..
Oda birşeylerin farkında ama..
Yapamıyor biliyorum
Hüznün resmine başladım..başladım daa..
Hala beyaz renkler var fırçamda
Belki ..belki beyazı kullan diyecek gibi....

Ne Çıkar




Arılar çiçekten çiçeğe uçuşuyorken,
Bende bir çiçeğe konsam ne çıkar.
Kerem Aslı için tutuşuyorken,
Bende senin için yansam ne çıkar.

Bırak gönlüm çiçek açsın dallarında,
Yürürken kaybolayım yollarında,
Bir gece uyuyup ta kollarında,
Ben de yanın da uyansam ne çıkar.

Dudaklarım susuzluktan çatlarsa,
Acılarım da üst üste katlarsa,
Yüreğim bir volkan gibi patlarsa,
İçip susuzluğa kansam ne çıkar,


Beraber oturup beraber kalksak,
Aşkın ateşini beraber yaksak,
El ele tutuşup göz göze baksak,
Her şeyi öyle, bıraksam ne çıkar.


i.k