Şiir Nehri -2- [Arşiv] - Sayfa 308

BİRGÜN YAPTIKLARINA PİŞMAN OLACAKSIN
BELKİ O GÜN BENİ ARAYACAKSIN
HER AN HER YERDE BENİ SORACAK
FAKAT BENİ ASLA BULAMAYACAKSIN
X X X X
O AN KENDİNDEN UTANACAKSIN
ÇÜNKÜ BENİM ÖLDÜĞÜMÜ DUYACAKSIN
BİR VEFASIZ KURBANI OLDU DEDİKLERİNDE
O VEFASIZIN SEN OLDUĞUNU HATIRLAYACAKSIN
X X X X
BİR ANDA DÜNYAN YIKILICAK
HAYKIRARAK AĞLAYACAKSIN
BANA YAPTIKLARIN AKLINA GELDİKÇE
MEZARIMA GELMEYE UTANACAKSIN


ÇİLEM DEMİR

460 Gün



Gözyaşlarımı sakladım sen üzülme diye
Halbuki daha o anda saplandı yokluğuğn içime
İsyan etmiyorum,
Yalnızca alışık değilim sensizliğe
460 gün böyle geçer mi be Abim?
Yüreğime bir ateş düştü ardından bakarken
Gözlerim buğulandı,
Kelimeler boğazıma tıkanıp kaldı
Canımıda aldın götürdün yad ellere
460 gün sensiz geçer mi be Abim!
Sen vatan yolunda nöbete dururken
Ben hasretimi gönderiyorum sana her mektubumda
Sen yaylaları söylerken sabah iştimasında
Ben kardeşliğimin şarkısını adıyorum sana
Her günün başında




Elçin Alptekin

sen gelmedin !

yine geçtim o sokaktan,
hayalin geldi gözümün önüne
sen gelmedin ...
yağmur geldi gökyüzünden
sesin geldi
rüzgarın sesi geldi kulaklarıma
sen gelmedin ...
yaşlar geldi gözlerimden
eve geldim annem geldi yanıma
sen gelmedin ...
ölüm gecti avuçlarımdan
karanlık oldu her yer

sen yine gelmedin !

Gözlerin Ayışşığımdır




Anna Frank’a
Ren’in kirli sularına bıraktım kaygılarımı
alıp götürdü dalga dalga tarihin karanlık dehlizlerine
tut elimden Anna Frank düşersen yalnız kalırım
taşıyamaz yüreğimin acısını bu köhne kaldırımlar

gözlerimde diken diken korku gölgesi
solgun bir gül titremesi yüreğimde
feryadım Amsterdam sokaklarında sarı bir yaprak
savrulur binlerce kilise çanında hüzünsü

hangi kışlarda kaldı mutluluğum baharımı anımsamıyorum
hep acısını çektik ihanetlerin aldattı bütün mevsimler
kesik kulağıyım Van Gogh’un yaralı yarım tablosu
intiharımı ne yer bilir, ne gök ne de insanlar

aşklarki en güzel ölüm ve ayrılıklarla anlatılabilir
yarım kalmış tablolar bitirilmemiş hatıralarla
düşersem elini ver, üşürsem yüreğini
ki, ömrünce ölü bir kadının dudaklarını öperek yaşadım
korkunç acısını çektim insanın insana ettiğinin

eğme başını
kanar içimdeki yara
gözlerin ayışşığımdır güzelim Anna Frank
yıldızları kirlenmiş bir gecenin sayfalarında umutla ışıyan

lığların örttüğü küs bir bahçedir yüreğin
binlerce çiçeğin içinde boğulduğu

eğme başını
son umudu öpmeden gülücüğün
ölüm getirmeden gençömrüne ihanetler

eğme başını
sen ayışığıyla yıkanmış gökyüzünde
gecegözlü güvercinimsin güzelim Anna Frank
içinin kızıllığınca gül ve yangın
gelecek baharlara erteleyip tüm sevinçlerini
bir demet kızıl kor karanfille örttün yüreğinin üstünü

tüm hatıralarını ateşe veriyorum, tüm acılarını
bağışla bu masum kırğınlığımı dünyaya, bağışla





1977 Amsterdam




Nuri Can

Karanlıkta Mavi


Karanlık bana esin ver
Karanlık beni besle
Karanlık gözlerimi gizle
Karanlık ciğerlerime dol
Karanlık bileklerimi sar
Karanlık kanımı kurut
Karanlık yüzümü ak çıkar
Karanlık çekin benden
Karanlık seni yaracak tırnaklarım
Karanlık koru kendini

Biliyorum yarının denizi ve göğü mavi
Ve şiiri güzel olacak yarının biliyorum

Deliler deliler deliler
Deliler ellerin ellerinde
Ölülerden deliller bilirler
Yuvarlayıp duvarları bayırlardan
Ezdikleri sessizliğin üzerinde gezinirler
Haykırarak yargılanmayı arzulamadıklarını
Deliler şairleri öldürmediler

Karanlık geçip gitme yanımdan
Karanlık dur gitme
Karanlık kazı sözlerimi derine
Karanlık söyle uykusu kaçan herkese

Biliyorum yarının teni yumuşak
Ve sıcak olacak bakışları yarının biliyorum

Geldiler geldiler geldiler
Ardımda yanımda ayaklarımın altında
Durmadan homurdanıyorlar hiç durmadan
Götürecekler

Ama bekle
Bir masalım var onlara
Ufukta bir şövalye gölgesi yanaşıyor
Yanlayarak şafağın kızıl mızraklarını
Kulede bir prenses
Üzgün gözlü ejderhasının başını okşuyor

Kandıracağım ölümü

Karanlık bana esin ver
Karanlık bana şiirimi yazdır
Karanlık bana öykümü anlattır

Biliyorum yarının karanlığı da mavi
Karanlık bırak beni yaşama