Şiir Nehri -2- [Arşiv] - Sayfa 349

Koltuk Değneklerim hayatın hep acı yanlarıyla
yaşamak
sadece ağlamak
yani
kardeş olmak koltuk değnekleriyle...

biz bilmem kaç milyon kardeşiz
hepimiz, aslında daha şanslıyız
sevgiyi ellerin ya da ayakların değeri görenlerden
en azından yüreğimiz var
en azından gerçek sevgiler
yaşıyoruz
gerçekçi olmak gözlerimizi
kollarımızı, ellerimizi alsa da
yüreğimiz bizlere kalıyor

koltuk değneklerim
umudu yaşamak
ayaksız, elsiz de olsa
umutlu olmak..
gerçek sevgi, gerçek aşk
gerçek inanışlar
gerçeğe inanışlar..

evet
aynı göğün altında
ve eğer binebilmeyi başarabildiysek
aynı belediye otobüsü içinde
yanyana, kanadı kırık bir hayat
özürsüzlerle..

allah aşkına bırakın
kendi özrünüze bakın
belki yürüyebiliyor, konuşabiliyorsunuz ama
sevemiyorsunuz
hep lekeli aşklara
kurban giden
bir toprak dolusu
özürsüz

kendi özrünüz
yetmez mi sizin
bıkmadınız mı?
tekerlekli sandalyeme,
koltuk değneklerime bakarak hüküm giydirmelerden

aynı kışın soğuğu
ve aynı sıcağı temmuzun
aynı toprak aynı toplum
aynı güneş aynı yıldızlar
ama
ayrı insanlar
ikiye bölünmüş
özürlüler özürsüzler..
ama hangimiz
özürlü? Ömer Seydi Ekinci

Bildiğim Bir Şarkı Var


Merhametsiz karanlık içindeyim
Ne zaman güneş doğacak bilmiyorum
Mavi denizlere mor dağlara karşı
Bildiğim bir şarki var onu söylüyorum

Bildiğim bir şarki var onu söylüyorum
Butun şarkılar gibi kederli

Ümit Yaşar Oğuzcan

NOT: BU ŞİİR TOKAT IN REŞADİYE İLÇESİNİN ÜÇ YOL KÖYÜNDE ÖLDÜRÜLEN TERÖRİST GENÇ KIZIN CEBİNDEN ÇIKMIŞTIR

SON HIÇKIRIK...
İlk mektup tadında yazılmalıydı
Bir aşkın son satırları da
Sana ilk mektubum say bunu
Belki seni çok özleyeceğim
Ama bil ki seni hep çok sevdim
Ve her zaman seveceğim

Seni çok seviyorum
Her zaman seveceğim
Bin kalbim olsa sana
Hepsini vereceğim

Bir gün kaparsak gözlerimizi
Son hıçkırık göklerde
Buluşturacak bizi

Sana bu kez okeyden çaldığımız taşları değil
Yüzünün kıblesine okuyamadığım duaları yazdım
Ne ezberleyip unuttuğumuz hicaz şarkıları
Ne de zula da söndürdüğümüz sigaraları
Beyaz yalanlarımızın ince hesaplarını da değil
Yıllardır içimden sayıkladıklarımı yazdım sana
İdamımın son dileğine taşıyamadığım itiraflarımı
Çaldığın yıllarımı yazdım bu kez sana

İçimin en iç yanığı
Sakın ağlama sen
Yokluğumu da at pencereden şimdi
Ve okuduğun her satırda yırt beni
Duvarlara astığın her asi sitemini
Tak peşime de gönder hadi

İçimin acıyan yüzü
Sakın ağlama sen
Ağzımdan her kaçanı
Ezberle sadece
Ve söyleyemediğim diğer yalanları da
Bu mektup
Allah'ın emriyle
Bu mektup
Sana tüm hasretimle

Seni çok seviyorum
Her zaman seveceğim
Bin kalbim olsa sana
Hepsini vereceğim

Bir gün kaparsak gözlerimizi
Son hıçkırık göklerde
Buluşturacak bizi

Tıpkı gözlerinin renginde mürekkebim
Satırlarım bahtının karanlığında
Kaybedilmiş bütün savaşlarım adına
Yenilmişliğimin mahçup cesaretine sığınıp da
Sensizliğe ve hep sessizliğe biriktirdiklerimi
İçimde dağları deviren gizleri yazdım sana

Bir gün bu hikayenin biteceği de
Aslında hep aklımda
Sana veremediğim bütün sözler
Artık son satırlarımda

İçimin en iç yanığı
Bendeki bir enkaz yığını
Seni terketmenin bile
Başkaydı tadı
Sana hasretlenmek
Zaten bana mübahtı
Baksana bu ayrılık
İkimize de çok yakıştı

İçimin acıyan yüzü
Sakın ağlama sen
Bendeki bir ayrılığın hüznü
Sende kaybetmişliğin acı telaşı
İnan seninki çabuk geçer
Ama benim ayrılığım
Kim bilir kaç ömür sürer

Bir gün kaparsak gözlerimizi
Son hıçkırık göklerde
Buluşturacak bizi

Paylaşamadıklarımız



Yan yana otururken ırmak kıyısında
Öpücüklerin ıslaklığı kalmıştı dudaklarımda
Acımızı paylaşmıştı ağaçlar
İki sevgili gelip
Aşkı sormuştu bize
Gözlerimizle anlatmıştık aşkı
Aşk anılarını anlatıyordu
Deniz
Bizi dinliyordu can
Ruhi sazıyla eşlik ediyordu
Hasretle
Anladım ki hepimiz devrime âşıktık.



Behzat Mansuroğlu

Ben Kandan Elbise Giydim Hiç Değiştirsinler İstemezdim

Kendinden birşeyler kattın
Güzelleştirdin ölümü de
Ellerinin içiyle aydınlattın
Ölüm ne demektir anladım

Yer değiştiren ben değildim
Farklılaşan sendin
Sendin bana gelen aynalarla
Sendin bana gelen sendin

Artık ölebilirdim
Bütün İstanbul şahidim
Ben kandan elbiseler giydim
Bundan senin haberin var mı

Sezai Karakoç

Sahipsiz Kelimeler...

Bembeyaz bir sayfa üzerinde kelimeler sahipsiz kaldı,
neden,niçin ve kime yazıldıklarını bilmeden,
fırtınayla başlayan gece sessizliğe bürünmüştü,
hayallere yenik düşmüştü yaşanan nefes alıp vermeler
ve işte hayat buydu; renklere bürünmüş bir bukalemun misali...
zamansız kalp atışlarımın hızlanmasını özlüyordu bedenim,
yüzümdeki tebessüme imza atıyordu,hızla geçip giden zaman,
tüm dokunuşlar,hissedişler buz tutmuştu ellerimde,
gözlerimin gözbebeklerime bakışı küsmüştü aynalarda,
somut soyut düşsel bir karmaşada kayboluyorduk aslında,
oysa güneş yine tüm parlaklığıyla ışık saçarken dünyaya
şiirlerinde mateme bürünüyordu siyah gözlüklü kadın,
ne gidenler kazanıyordu,nede geride kalanlar bu aşk savaşında,
tüm yaşanmışlıklar,hatıralar,anılar kalplerdeki mabette gizli kalıyor,
sevmek tanrı ile eş değer tutuluyordu.....

alıntı...