Sahipsiz Mektup'lar - Sayfa 9

En güzel beraberlik seninle olmak diyorum, nasıl en korkunç yalnızlık sensiz olmaksa... Biraz önce buradaydın. aradan geçen zaman henüz kokunu bile dağıtamadı. Oturduğun koltukta ağırlığının izi duruyor. Dokunduğun her yerde sıcaklığın var, baktığın her şey de aydınlığın.

Gittin mi? Ben şimdi yalnız mıyım? Duvarlar üzerime yıkılıyor, yüzümde

parçalanıyor aynalar, resim çerçeveleri. Tarifi mümkün olmayan bir boşluk içindeyim. Gözlerim kapıda, belki yine gelirsin diyorum. Uzaktan ayak sesleri geliyor. Sen değilsin gelen biliyorum, ama yine de bir ümit var içimde vazgeçemediğim.

Bir sigara yakıyorum ve seni arıyorum dumanın havada çizdiği şekillerde.

Sonra ne yapacağını bilmeyen ellerime bakıyorum bir zaman. Ellerim hala
ayrılırken ellerine temas etmenin hazzı içinde şaşkın ve kararsız.

Oysa , o ellerle şimdi şiirler yazabilirim senin için, sana yokluğumun
dayanılmazlığını anlatabilirim.

Zaman hayli ilerledi. Evine varmış olmalısın. Kulağım telefon sesinde. Beni
aramanı bekliyorum. Telefonun her çalışında umutla uzanıyor ellerim ahizeye.

Oysa hep bir başkası çıkıyor karşıma. Kahroluyorum. Senden başkasının
varlığına değil, sesine bile tahammülüm yok artık. Ağır dayanılmaz saatler geçiyor. Nihayet senin sesin telefonda. Beni anlayan, o özlemli kısık sesin.

derken bile yüreğimi heyecanla dolduran, kanımı tutuşturan
sesini işitmenin sevinci sarıyor her yerimi. Hiç bitmesin istiyorum konuşmamız.

Senden başka bir şey düşündüğüm yok, dünya umurumda değil. Konuşuyor konuşuyoruz ve diyorsun. Sana düşündüklerimi söyleyemiyorum. diyemiyorum.

Boğazıma bir şeyler düğümleniyor. Ellerimde soğuk, hissiz bir aletle
yapayalnız kalıyorum. Biraz önce sesini bana ileten telefona düşmanım şimdi.

Hırsla ve kinle bakıyorum bir zaman.

Sonra sevdiğin bir plağı çalmak geliyor aklıma. Birden seviniyorum.

Her şeye rağmen yine seninleyim, ne iyi. Beşinci senfoniyi dinliyorum.

Odayı orkestranın güçlü, tanrısal sesi dolduruyor. Hiç ayrılmadığımıza
ve ayrılmayacağımıza inanıyorum. Yüzyılların ardından bir Beethoven
sesleniyor, isyan ediyor zamana. Ve sonra bir başka plakta Schumann
ağlıyor, ben ağlıyorum, uzaklarda sen ağlıyorsun. Aşkın ve sanatın
ölümsüzlüğüne bir kere daha inanıyorum.

Artık seni sevdiğime pişman değilim.

onu ben okulda tanıdım aşkımı ona tam şöyluyecektim ki bi arkadas ben den önce davramışşş allahım ya o beni sevmiyor dusuncesine kapılmıştım ama ne olursa olsun sevecektim onun yanından hiç ayrılmıyordum anlamadı daha halen ama ben ona anlattacaktım ve arkadasımdan ayrıldııı oleyyyyyyyyy hemen ben çıkma teklifi edecektim kiiii ya kabul etmezse dusuncesıne kapıldım ama öleisye sewiyordum gözum başka kız görmuyordu sonra okullar açıllınca yinnneee o kız yineee gözum hep ondaYDI SEWİYORUM YAAAAAAA

Gözlerine baktığım zaman susmanın bir sebebi olmalı. Bana kendini anlat.

Korkularını, dileklerini söyle bana. Aşktan ne bekliyorsun? Dostluk mu? Al,
istediğin kadar..Yüreğimi apaçık önüne seriyorum işte! Orada sevdiğin, istediğin ne varsa al, senin olsun. Sana arzularımın ötesinden sesleniyorum.

Aydınlık! Sen en güzel aydınlık! Bizi bırakma.

Kalplerimizde girmediğin köşe kalmasın.

Çek, kurtar bizi insan yaratılışımızın korkunç karanlığından. İçimizde, ta derinlerde kükreyen o vahşi hayvanı sustur. Düşüncemizi tırmalayan o kanlı pençelerden kurtar bizi. Unutulmuşların dünyasında biz unutmak istemiyoruz.

Hadi sevdiğim sen de aç yüreğini. Dostluğun o ölümsüz ışığı dolsun içine.

Saçlarımı okşadığın zaman, annemin eli sanmalıyım ellerini. Dudaklarından yalnız aşkın hazzı değil, dostluğun doyulmaz içkisini de içmeliyim. Bana önce insanlığımı öğret, bana unutmamayı öğret. Seni hiç unutmak istemiyorum.

Bilinmeyen içkilerin en zevk dolu şarhoşluğunda yaşayalım seninle.

Kurtulalım bu korkulardan, bu çaresizliklerden.

Beni hiç unutmayacaksan sev, usanmayacaksan sev.

Birlikte yaşayacağımız her dakika ömrümüzün bir yılına bedel olmalı.

O dakikaları hatıraların sonsuz mezarlığına gömeceksek hiç yaşamayalım.

Önce zamandan kurtulmalıyız öyleyse, önce zamandan kurtulmalıyız. Birbirini yenilemeli saatlerimiz. Yarın bu günü aratmamalı. Yerçekiminden kurtulurcasına aşmalıyız zamanı seninle. O zamanı, o dost zamanları.

Bana dediğin an; mesafeler de anlamını kaybetmeli. Yolları dakikalarla, günleri kilometrelerle ölçmeliyiz. Beraberliğimiz, bütünlüğümüz hiç bitmemeli.

O hiç sönmeyen dostluk ateşinin çevresinde hep böyle elele, dizdize olalım.

Ne yağmur söndürmeli o ateşi ne rüzgar. Yüreklerimiz hep böyle ışıl ışıl
olmalı alevlerinde.

Hadi sevdiğim, sen de aç yüreğini. Bana kendinden bahset. Hep ben ol,
durmadan ben ol istiyorum. Dudaklarım kurudu bak! Bir yudum su ver
güzelliğinin pınarından. Acıktım dersem iyiliğinle doyur beni. Üşüyorsam;
yalnız dostluğunun ateşinde ısınsın ellerim.

Benim olma demiyorum. Ama önce ben ol. İnan, ben hep senin olacağım,
baştanbaşa sen olduğum için.

Aşkta kaybettiklerimizi dostlukta tamamlayalım.

Gel aydınlık bizi bekliyor...

Dün bir şiir daha yazdım senin için.
Önce tuttum karşıma oturttum seni, konuşturdum, güldürdüm, ağlattım.

Her halin hoşuma gidiyordu.

Kadındın, ama önce insandın.

Güzeldin, ama önce iyiydin. Elbette seni yazacaktım, senin için yazacaktım.

Bana diyorlar.

Bir insana denir mi?

Benim yaşamam ve şiirim birbirinden ayrı şeyler değil ki !

Yaşarken şairliğimi yaşıyorum ben.

Yürürken, konuşurken, sevişirken hep şairliğimin içindeyim, o da benim içimde.

Birbirimizi tamamlıyoruz durmadan.

Sen hiç denize baktığın zaman bir orman gördün mü?

Dağların gökyüzüne en yakın olduğu yerde yeraltı nehirlerini düşündün mü hiç?

Öpüşürken, sevişirken açların, yoksulların yüreği çarptı mı sende?

Güldüğün zaman Afrika `da isimsiz bir zenciyi hatırlayıp, onun büyük acısını duydun mu derinden?

Senin o güzel gözlerin bende yalnız seni görüyor.

Seviyorsan beni seviyorsun, beni istiyorsun benden.

Oysaki ben sende bütün insanlığı, güzelliği seviyorum.

Al gözlerimi de kendine bir benim gözlerimle bak.

Gör, ne kadar erişilmez, ne kadar yüce olduğunu.

Her maddenin bir atomu olduğu gibi bir şiiriyeti de vardır.

Bilgin atomu parçalayan, sanatçı ise şiiriyeti bulan, işleyen ve onu sanat haline getiren insandır.

Şiir bir köprüdür madde ile ruh arasında. Şiir güzelliğin en yoğun
ifadesidir ve nefes alışıdır duygularımızın.

Atom gücü, elektik gücü gibi bir de şiir gücü vardır dünyada.

Sanatçı bu gücü ellerinde tutan kimsedir işte. Onu şiir, müzik, heykel ve resim haline getiren mutlu kişidir o..

Her zaman, her yerde söylemişimdir. diye.

Yazmamı bana çok görmeyin....

Bu iklimi sevdim sevgili. Eylül ya bu; orda da güzel, bur da bir başka. Doğa kabullenmiş yeniden uyanmak üzere uyumayı bir süre, hazırlanıyor işte kara bir kışa. Ben hüzün insanıyım, bu besbelli de, nedendir bilmem böyle bir son buluşta sevinişim benim. İnandığımdandır belki de yeniden doğacağına.

Biliyor musun, nazlanıyorum dokunmaya denize. Üşüyeceğimi düşünüp, bana kıyamayacağına getiriyorum olayın bir ucunu da. Ben bu iklimi sevdim sevgili, sevdim sevmesine de; gel gör ki, o sevmesin beni diye, yağıyorum elimden gelen her şeyi, sevip de alıkoymasın diye. Önce saçlarımı darmadağın toplayıp tepemde, ojelerimi çıkararak koyuldum işe. Düşünmeden, elime geçen ilk şeyleri giymeye başladım üzerime ve vazgeçemediğim tüm takılarımı koydum bir kenara. En ilginç olanı da ne biliyor musun sevgili, her seferinde kendimi bir kez daha sevdiğim aynaya bakmaz oldum.

Bir yanan meltem rüzgarı değerken tenime usul usul, burnumda yosun kokusu ve ben bir kar tanesinin saflığıyla yere düşmeyi bekliyorum salına salına. Şehrimin caddelerinin kimsesiz kalabalıklarını mı özlüyorum, kaçıyor muyum bu iklimin beni benden alışına alışmaktan anlayamıyorum ama bana yaraşmaz buralar öyle uzun zamanlar bilirim. Bilirim bu sakinlik koparır beni yaşamımdan, yaklaştırıp da kendime.


Saatlerce çiçek tohumları topluyorum bahçeden; akşam sefası, top kadife, aslan ağzı ve daha adını bilemediğim bir sürü renk renk çiçek, büyütüp sana hediye edeceğimi hayal ederek. Ve hepsine birer isim koyarız diye geçiriyorum içimden, gözlerim parlıyor. İşte böyle böyle oyalıyorum kendimi sevgili.

Rüzgarın karşısına dikildiğim zamanlarda, sen şefkatle izleye duruyorsun öylece dalgalanan saçlarımı. Ve sesin yankılanıyor ağızlardan çıkan her sözde. Deniz gözlerinden çalıyor, ay yüzünden geceleri sevgili. Sen bana bakma sevgili, bakma; eğer istesen, inan, ben de senin baktığın yerdeyim.

Gülen bir güne kavuşmayı bekleyen bir gecenin tam orta yerinde, alacakaranlık bir zamandayım yine sevgili. Ve griye çalıyor tüm beyazlar, ki karaları göremiyorum, Allah'tan gece rengi. Alışılmış bir hüzne bulanmışım yine.

N’olur yumma gözlerini sevgili, çağırdığım bu güneş ısıtmayacak beni. Aç avuçlarını da, içlerini öpmeyi özledim. Gülümse n’olur, açarım o zaman ben yüzünde. Ah sevgili, unutma beni...