Şiir Nehri -1- [Arşiv] - Sayfa 650

Mahşer Güneşi

Sponsorlu Bağlantılar

Geceler gündüzleri
gündüzler geceleri
kovaladıkça kovalıyor
Saatler günlerin
günler haftaların
düşmüş de peşine
yıllar da dizi dizi dizilmiş
yılların ardına peşi sıra
Amansız bir kovalamaca
amansız bir tâkip sürüp
gidiyor zaman yaratıldığından
bu yana hep
Bu böyle devam edecek
Tâ ki kıyâmet kopana dek
Tâ ki ufukta mahşer güneşi
Parıl parıl parıldayana dek.



Mahsus Yapıyorsun

Yokluğunda kaçıncı gün bu gün ?
Sabahları yaşamayı bıraktığımdan mı bilmem
Saymayı da beceremedim günleri

Sahi ne kadar oldu gideli
Kaç gece sensiz buldu sabahı
Ve kaç rüyada bıkmadan terk ettin beni

Yazdığım bir hikaye değil ki ayrılık
Başını ben yazmadım sonunu hiç sorma
Ben cahilliği seçtim hep bilirsin senden yana

Ne olacak şimdi
Söylesene kim açacak telefonu
Ve ben kimin karşısında terleyeceğim bu kez

Bak gördün mü
Nasılda berduşa dönüverdim üç günde
Mahsus yaptın belki perişanlığımı gördün de

Bana acı vermeyi seviyorsun
Saçlarımı çekiştirmek cinsinden olmasa da
Sen beni duvardan duvara vuruyor öldürüyorsun

Bir Damlacık



Eksiltme kendini bende.
Yüzün kıvrımlarıdır tozlu patikalarımın
ve yüzün yakarken gözlerimi
susamış alev damlalarıdır gözlerin.
Düşsen,ağlasan çocuksun;
sevsen, okşasan ZİN;
gülsen, konuşsan ateşsin
ve öyle bir sessizliksin ki
ne kadar kavga etsem;
ne kadar türkü söylesem;
ne yapsam dağıtamam seni.
Kurşunun yüreğe girdiği;
sözün kulaklarda estiği;
Ay’ın gözlerde kamaştığı
Ve hep sıcak bir yaşayıştın.
Geride kalmadın.
Şimdisin, başlamışsın yeniden
dün kaldığın yerden
ve yine çiziyorsun sınırlarımı.
Güneşe beni yine sen çıkarıyorsun.
Sen hep böyle acı bir yine mi kalacaksın?
Dağlar.
Aşklar.
Ve tarifleri
Utançların.
Seni böyle yazmazdım ben;
bu ayrılık olmasa;
bu ömür böyle yapmacık olmasa.
Seni böyle yazmazdım;
bendeki bu ağıtlar olmasa
ve sen hep böyle gülmesen
bu akan sularda.
Ben seni bir kuşa benzetirdim;
Belki bir kuğuya;
ama benzetirdim mutlak.
Havanın bu pembeliği olmasa;
düğünler böyle kalabalık olmasa.
Böyle korkmasam yok olmandan
Belki bir kuğuya...
Suda süzüm süzüm,
genç kızlarda melül melül.
Bir kuşa
Benzetirdim
MUTLAK!
Bendeki bu yanlışlık olmasa...
Sendeki bu kir olmasa...

Yansıyan Şehir



dünyada ki en güzel şehirsin sen
sanki ayrı bir dünya,ayrı memleket
büyülü şehrim,güzel şehrim
yansıyan şehrim benim

Rumeli'den bakıyor gözlerim sana
tabi ki sadece geceleri
hain güneş etkisini kaybettiğinde
insanların daha sessiz olduğu vakit
çıkıyorum surların tepesine
bırakıyorum kendimi sana
büyülü şehrim,güzel şehrim
yansıyan şehrim benim

boğazın o güzelim yalıları senin
arabalar,sokak ışıkları da
sessiz geceler
sahilde oturan insanlar da senin
ve surların tepesinde ağlayan delikanlı da
büyülü şehrim,güzel şehrim
yansıyan şehrim benim
sen dünyanın en güzel şehrisin
başkalarını bilemem ama
sen benim tek sevgilimsin
sen benim hayalimde ki İstanbul'um
gözlerimde ki damlaların tek şahidisin
sen benim yanlızlığımın örtüsü
karanlık gecelerimin ışığısın
büyül şehrim,güzel şehrim
yansıyan şehrim benim

Mahzun Duruşun

Bak gidiyorum en sonunda oluyor istediğin
Yolu gösterme biliyorum zalim sevdiğim
İlk defa sessizce gidiyorum
Ve seni inan çok seviyorum

Sen ki bir zalim uğruna satmıştın beni
Sen ki zevkin uğruna yakmıştın beni
Sen ki bir hücreye tıkmıştın beni
Ben de artık sevmiyorum seni

Artık gözyaşı dökülmeyecek gözümden
Artık ölsemde geri dönmem sözümden
Hayatım haraboldu bir zalim yüzünde
Yaşamıyorum ayrıldım özümden

Zannetme artık seni düşünürüm
Seni düşünsem yaz akşamı üşürüm
Senin ne gaddar olduğunu bilirim
Arkama bile bakmam çeker giderim

Sana mutluluk dilemiyorum bu defa
Ne acıma duygusu var içimde nede vefa
Ben konuşucam herkes sussun
Hayalimde duruyor mahzun duruşun.

Metal Sesler



Eksik ölümleri mi bu Eskimoların?
Tutunamadığımız ömür uzantıları mı?
Derinlere vuruyor artık küllerimiz.
Kurt, kuş, yansımalı güzellikler;
biz mi kuruttuk yolları? Unuttuk mu?
Yoksa yolculuklar mı terk eyledi sevdamızı?
Biri güzergahlarımızdan geçmiş bizden önce.
Çok yakınız uzak olmaya birbirimize.
(Bitirmek istemiyorum beni anla,
korkuyorum tekrar başlayamamaktan,
bundandır devam edişim hayata)

Gülmüyorum. Bunu anla ve kız.
Çoban ıslığı kulaklarımda söyler
en eski evlatlarını tarihin ve sazın.
Işık yükselir sesten önce benim şehirlerimde.
Karanlıksak; sessiz kalmak gökyüzümüz.
Karanlıksak ozanlarını dağların
imrenerek anlatırız kendimize.
Yollarda rastlıyorum tarihime,
tarihim yürüyen bir renkti sokaklarda,
tedirgin sabah serinliğidir tarihim.
Vedalı günbatımları, ve nice isimlerdir

Sayfa aralarından çıkan çocuk,
birşeylerle uğraşıyor belli,
belli ki çok önemli onun için,
belli ki düşünüyor nasıl çocuk olacağını,
ve bir çocuk silahı elinde.
Hiç nefret etmedi kuşlardan.
Sıcak hayvanlardır,sevilesi hayvanlar.
Ama öldürüyordu kuşları,çocukluk kanunları.
(Bitirmek istemiyorum beni anla
korkuyorum tekrar başlayamamaktan
bundandır devam edişim hayata)

Konuşacağı birşeyleri vardır suların.
Şırıltılarını duymaktı bizim işimiz,olmadı.
Son gürültüsünü koparabiliridi şehir.
(ki bunu yapmalı artık,bekliyoruz)
Devam edeceğim heykelleri kırmaya,
ellerim hep yumruk yürümeye
Ve bütün tüketmelere rağmen bitmemeye.
Bu benim ölüme inat devamlılığım
saklı bir sırdır biryerlerinde vücudumun.
Kelimelerimi böyle yaşacakmışım,
böyle gülecekmişim anlamaz makinalar.
Dostlarımı bırakmıyorum, makinalar alaycı

Çocuk sayfa arsından seyretti suları.
Bekledi, dinledi ve güldü makinalara.
Öldürdüğü kuşları sayıyor, şehre bakıyor.
Merhametin azabı oldu çocuğun ağlaması.
Bitirilecek birşey değil olmuyordu.
Ama çocuk bitirdi kuş ölümlerini.
Ağlayabilmenin karşılığıymış yaşamak.

(Bitirmek istemiyorum beni anla
korkuyorum tekrar başlayamamaktan
bundandır devam edişim hayata)
Çocuk burda kalmayacak hayır.
Bitirmek diye bir şey yok hayatımızda.
Bizim de beklediğimiz yolcular var
garların uğultulu ve ışıklı hüznünde.
Metal seslerinin yakınında duruyoruz.
Bitmeyecek dedik bir kere, bitmeyecek.
Otobüsler hep yakınlaşıp uzaklaşacaklar
ama biz hep yakın kalacağız uzak olmaya.
Sokaklara ayaklarımızla yazdığımız şey;
biz yaşamayı çocuklardan ve çiçeklerden,
şarkılardan ve kitaplardan öğrenmiyoruz
ama bunlardır yaşamamıza sebep.
Ağlayabilmenin karşılığıymış yaşamak.

Bak yine sabah oluyor gece gözlüm
Yine sensiz kalkıyor İstanbul yeni güne
Camilerden ezan seslerini bir başıma dinliyorum
Hiçbir zaman olmaz diye bilirdim ama
Simidimi bile paylaşmak için kuşları bekliyorum
Bak yine sabah oluyor gece gözlüm
Ellerim ceplerimde
Günü boyuyorum maviye
Çaresizlikten dolmuş gözlerim
farkında değilim
Ben ağlamayı bilir miyim
Yoksa sen misin herşeyi öğrettiğin gibi
Bunu da ezberime çizen
Yüreğim ellerinde
Günü boyuyorum maviye
Durağa çıkıyorum öylesine adımların sahibi olarak
Ne kaybedenlerdenim ne de hep galiplerden
Gittiğim yere kadar gitmek
Kaldığım yerde beklemek
Ama sonunda hep sana dönmek istiyorum
Olmuyor
Saatler senin gelişine kurulsun
İnsanlar işlerine senin için gitsin
Kuşlar yavrularına değil
Sana doğru uçsun
Dalgalar bir ileri, bir geri
Bir de sana aksın
Irmaklar seni çağlasın
Tüm dünya benim için ağlasın
Herkes seni benim için arasın istiyorum
Olmuyor
Ve ben yine
Günü boyuyorum maviye
Belki bir gün
Bana gülümsersin diye..

Küçük Bir Gezinti



Yine yürüyorum yağmurlu bir akşamda
Tenime işliyor damla damla ıslaklık
Sanki gökyüzü benimle birlikte ağlamakta
Üşümeyi bekliyorum zamansız bir kış ortasında

Yavaş yavaş yürüyorum
Yürüyorum çelimsiz kaldırımlarda
Atıyorum adımımı bilinçsiz bir duyumla
Çarpıyorum çöp kovalarına
Çamurlaşmış toprağa
Gökyüzü yine maviliğini kaybetmiş
Karanlık çökmüş gündüzün ortasına

Sokak lambaları yanıyor her köşe başında
Uzaktan sanki göz kırpıyorlar
Karanlık bir sokakta o iri binalar
Dile geliyorlar
Anlatıyorlar dertlerini
Yalnızlıklarını,
Hüzünlerini,
Anlatıyorlar
Sanki anlarmışım gibi

Uzaklaşıyorum yanlarından
Kederim kederleriyle birleştiğinde
Kalbim atıyor hızlı bir şekilde
Söküyorlar yerinden sinsice

Yürüyorum loş ışıklar altında
Elinde bir şişe nara atıyor yaşlı bir ihtiyar
Yürüyorum çamurlaşmış toprak üzerinde
Ayaklarımda göl olmuş birikintiler
Sarılıyorum ceketime
Yine yağmur yağıyor vakitsiz bir sonbahar gecesinde