Özlem -1- [Arşiv] - Sayfa 54

Buz Tuttu Bak Gözlerim

Sponsorlu Bağlantılar

Seni özlemek gelmiyor içimden
Ağlamak saatlerce
Gittiğin gün bitirdim
Sevdamı ben delice

Sana doydu yüreğim
Buz tuttu bak gözlerim
Söndü yıldız yıldız
Tükenmeyen ateşim

Seninle doğdum oysa
Sende tattım ben aşkı
Acıya döndürdün
İçimdeki baharı

Özlem - bu filmin adı
Sonsuz özlem

Kavuşmalar
Antraklarda mümkün
Ayrılmalar, terin kurumadan
Tenine doyamadan
Hep antraklarda
Bir iki kelam konuşamadan
ışıklar söner, gong çalar
Sonra filmin devamı
Bitmeyecek gibi bu film

Özlem,yine özlem,yine özlem...

Yaktığın Yerdeyim


Sokak kapısında durmuş
teğellerken anılarımı yakama
içeri bakıyorum.
Mavi gölgemle kapıyı açtım
içerdeki denizi kırmışlar
arşivlerde unutulan yüzümle
soyunurken seni
tünedim kaderime.
Islak gözümü kırpmadan
gölgeni buğularda aramaktayım
aynalara resmini çizerken
yüzümde artan yorgun çiziklerle
hala yaktığın yerdeyim.

Özlediğin, gidip göremediğindir;
ama, gidip görmek istediğin

Özlem, gidip görememendir; ama
gidip görmek istemen

Özlediğin, gidip görmek istediğin-
ama gidip göremediğin

Özlem, gidip görmek istemen-
ama, gidememen, görememen;
gene de, istemen

Yalanlar Yıpratıyor Ruhumu


Yalanlar yipratiyor ruhumu
Aglamakla care bulunmuyor bu acilara
Nasil bitsin acilar düsünüyorum
Serfermi cikiyim yaninami geleyim
Islak islak yagmurlarin altindami yürüyeyim
Nedenim cok, yalnizligimda Aglamaya deger

Yeter demeye calisiyor
Artik aglamak istemiyorum
Neden hep ben diyorum kendi kendime
Gizli gizli agliyorum her gecede
Isiz bir yerde gibiyim her Seferinde
Neden neden yine neden ben diyorum kendi kendime
Lanet ediyorum bazen yasadigima
Ayrilmayi düsünüyorum dünyadan Aci verdiginde
Rüzgar alip götürsün istiyorum ruhumu bir seferde

Özlüyorum seni,
Yalansız bir özlem bu
Dolansız, saf bir özlem.
Yeni doğan bir çoçuğun
Minicik elleri gibi
Yumuşak ve mazlum
bir özlem bu...

Gökyüzü kadar büyük
Senin kadar yüce
bir özlem bu...

Hasretten ağlayanan sevdalıların
Yıllarca kavuşamayanların
İki gün bile dayanılamayan
bir özlem bu...

Ne yapacağini bilmeyen
Telefonlar bekleyen
Ağlayan, isyan eden
Kendisini harap eden
bir özlem bu...

Yolda yürürken
Otobüslere dört gözle bakan
Belki, onu görürüm diye
Kıpır kıpır yerinde duramayan
Salak salak, bos bos gezinen
Seni arayan bir özlem bu.

Bulutlara baktığında bile
Sanki seni göreceğini sanan
Orda olmadiğını bilen
Ama yinede şansını deneyen
bir deli özlem bu...

Yani güzelim,
Bir kalpsizi bile,
Ağlatabilecek,
bir deli özlem bu...

**Hayal(siz) , Ümit(siz) , Özlem(siz) **



Bir hayaldi aşk, okyanusların derinliğinde.
Deniz kızlarından duydum ilk kez isminizi.
Ellerinde eşsiz inci taneleri.
İstiridye ağzında yürekleri.

Aşkı sizsiz öğrendim, siz yoktunuz.
Deniz aşırı ülkelerden haberiniz gelirdi.
Deniz kızlarının dilinde masaldınız.
O masalda yaşamayı ümit ederdim.

Deniz kızları bana benzerdi.
Alev alev yanardı güneşte saçları.
Saçlarında özlemlerim kanardı.

Size gönderiyorum şimdi.
Hayalleri, ümitleri, özlemleri...
Hayal, hiçbir zaman yaşamadıklarım...
Ümit, isteyip de yapamadıklarım...
Özlem, yüreğimden atamadıklarım...

Ve sizi hala bekliyorum.
Hayalsiz, ümitsiz, özlemsiz...
Gözleriniz kaybolmuş birer yıldız,
Sesiniz uzakta bir hüzün senfonisi,
Elleriniz yokluğun efendisi

Hayal siz, ümit siz, özlem siz...
Bir gün ben de kaybolup gideceğim,
Sürgün sevdalarla sessiz
İliklerime kadar sizsiz.



Ayşe Korkmaz

sana

bir şiir borcum vardı
yorgun düşen akşamların gölgesinde
haykırıştı o vuslat acemiliği
yarım kalmış bir uykuydu hüzün
bu deli kentin sabahına inat
senli geceler kuşandım
gözlerini dokudum
kapanmak bilmeyen göz kapaklarıma

bir şiir borcum kaldı
yüreğime mıhlı
gizemli öyküler esrarında
saman alevi hayata inat
yangınlar kuşandım aşka dair
ondandır susuşum
düşüşüm ondan / gecenin kuytu yanına
yalnızlığımla

hani kanar ya gece
hani yıldız yıldız dökülür ya kelimeler
öylece uzatıp ellerimi
yokluğuna dokundum

yokluğun
bir suret aynaya her bakışımda
gözlerimin içinde bir koca dünya
yokluğun
çığlıklanmış bir dize
kalemime bağdaş kurmuş
yokluğun
bir zehirli nân

oyy
yokluğun isyan

belki bu son şiiri gençliğimin
belki yazılacak yeni bir ömrün başlangıcı

gözleri kısık bir İstanbul yokluğun / karanlık

zaman erirken sarhoş gülmeler ısrarında
tenha sokaklarda kırıldı adımlarım
peşimde iri gölgeler
bir şiir yazacaktım sana
ellerime çiy düştü

alnı ak bir kaç harf kopardım gökyüzünden
çiy düşen ellerimle
gecenin en karanlık yanına adını yazdım
düştüm
kanadım

yokluğun
şiirimi kuşatmış en anlamsız cümle
yokluğun
bir apansız kurşun kalbimi dağıtmış
yokluğun
zemheride kurulmuş bir dâr

oyy
yokluğun intihar...