Özlem -1- [Arşiv] - Sayfa 55

zalim
hala anlamıyorsun değil mi
gelmem değil gelemem dediğimi
seni göremediğim her an
benim de ne acılar çektiğimi
bilmiyorsun seni görebilmek için
yasaklarla baş ettiğimi
zalimi yakıştırıyorsun
sonra da *****yi
bilmiyorsun söz verip te
evden kaçıp sana geldiğimi
unuttum sanıyorsun
geçen günlerde seni.
sürekli söylüyorsun
sadece senin acı çektiğini
zalim derken görebiliyormusun içimi
görebiliyormusun neler çektiğimi
senin gibi uykularımı hiç ettiğimi
her şarkıda seni hissettiğimi
her nefeste seni içime çektiğimi
görebiliyormusun içimde
çığ gibi büyüyen ateşi
sana göre ben bozdum dimi...

ÖZLEDİM SENİ


Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir...
Beynimi uyuşturuyor özlemin...
Çok sık birlikte olmasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca yıl
içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum.
Yokluğun, hatırlandıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp
sürekli bir boşluğa dönüşüyor.
Sabahlara seni okşayarak başlamaları, akşamları her işi bir kenara koyup
seninle baş başa karşılamaları özlüyorum; oynaşmalarımızı,
yürüyüşlerimizi, sevimli haşarılığını, çocuksu küskünlüğünü...
Nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken; ve ne yumuşak,
bir çift kısık gözle kendini ellerimin okşayışına bırakırken...
Ya da kolyeni çözdüğümde kollarıma atlarken...
Hasta olduğunda, o korkunç kriz gecelerinde günler,
geceler boyu nöbet tuttuk başında... O şen kahkahalarına
yeniden kavuşabilmek için sessiz dualar ederek...
"Atlattı" müjdesini kutlarken yorgun bedenindeki yaraları okşayarak,
doktorun böldü sevincimizi: "Yaşayamaz artık bu evde...
Yüksek binalar ve beton duvarların gri kentinde" dedi,
"O gitmeli... Ve kendine yeni bir hayat çizmeli..."
Bilsen ne zor, gitmen gerektiğini bile bile "Kal" demek sana...
Ne zor, senin için ebedi mutluluğun beni unutmandan geçtiğini bilmek...
Gitmeni asla istemediğim halde, buna mecbur olduğumuzu görmek
ve sana bunları söyleyemeden "Git artık" demek...
"Beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın
mutluluğa" demek sana ne zor...
Sesimi, kokumu çekip alıvermek beyninden,
sesin, kokun hala beynimdeyken...
Seni görmemek ve belki yıllar sonra karşılaştığımızda
bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden...
Yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek...
Ve sonra kendi ellerimle bindirip seni yabancı bir arabanın
arka koltuğuna, birlikte güneşlendiğimiz onca yazı,
yan yana titreştiğimiz onca kışı, paylaştığımız bunca acıyı,
onca kahkahayı ve bütün o uzak yeşillikleri katıp yorgun bedeninin yanına,
arkadan pişmanlık gözyaşları dökmek ne zor...
Ne zor hiç tanımadan seni emanet ettiğim bir şoföre "Hızla
uzaklaş buradan ve gidebileceğin kadar uzağa git" demek...
Yokluğunu beklemek, ne zor...
Bunları düşündükçe, şu anda uzaklarda bir yerlerde
üşüdüğünü sezinleyerek panikliyorum. Bütün engelleri aşıp,
terk edilmiş caddeleri, kimsesiz sokakları, yalnız bulvarları arşınlayarak
sana ulaşmak, sessizce başını okşamak, kulağına sevgi sözcükleri fısıldamak
ve yavaşça üzerini örtmek geliyor içimden...
Paylaştığımız bir mazinin, yitirdiğimiz bir geleceğe
dönüşmesinden hicran duyuyorum.
Gizli gizli hüzünlendiğim akşamlardan birinde,
terk etmişlere özgü bir terk edilme korkusunu da
yüreğimin derinliklerinde duyarak sana koşmak,
yaptıklarım ve daha çok da yapamadıklarım için özür dilemek
ve "Dön bebeğim" demek istiyorum:
"Geri dön... Kulüben seni bekliyor..."

Ağlama

alışamadım vedalara
ağlama
dayanamam

çıplaktı ellerim
tutamadım güneşi
söküp yerinden yüreğimi
veremedim bir çingeneye
heba ettim gençliğimi de
güçsüz kalmış bedenimi
teslim edemedim Azrail’e
Allah kahretsin

öksüz sabahlara uyanırken
yetim gecelerin kucağından düşüyorsun
bir yanın hep kırık
bir yanınsa hep yanık
ve boynuna geçirilen bu yazgının
isyanını yaşıyorsun
ağlama
kıyamam

bir sigara içimi daha bakayım gözlerine
bir nefes daha çekeyim kokundan
izin ver avuçlarından öpeyim doya doya
sonra vakit tamam
ağlama
bırakamam

az sonra
öksüz kollarını boynuma dolayacaksın yine
ve yine isyan edercesine tutulacak dilin
ben ezikliğini hissederken gidişin
sen kalmak istemeyeceksin
hiçbir sözün kar etmediği
ve hiçbir vaadin anlam içermediği
vedalardan birinde daha
“seni seviyorum” demeğe utanacağım
Allah kahretsin

Ağlama makamı

yaralıyım, peşimsıra düş avcıları
harcım değil ki, ellerini bırakayım.
Bozkır vadilerde etimi kemirdiler
öptüğün güneş renkli dağlarda
hala ben
ağlama makamındayım.

Hırçın kuşların yüküdür, ellerin yorgunluğu
toprağımı itirazsız çağırıyorum
gözlerime üşüşen güvercin sürüsüyle.

Usul usul açılır ellerin
kıyısında gölgemi kaybettiğim denizlerime
çığlığımı kaçırıyor yüreğinden uğurladığın gemi
haylaz ergenliğimle
ellerinden ümid sağıyorum.
Adem Özbay

O SENSIN

Hani bazen dersin ya;
Elim ayagimsin sen.
Hani hissedersin bazen;
O sensindir
Kokun kadar sana yakin
Agrilarin kadar gerçek
Sesin kadar sendir
Onunla gülümser güne günes
Ve onunla aydinlanir
Zifiri karanliginda,
Gecenin aydinligi ay odur
Kazinmis bir gecmisim;
Yasanacak hayallerimdir
Belkide sende biliyorsundur
Belkide o sendeki
Sesin kadar yakin olan bendir...

Odamda yanan mumu üfledi bir çan sesi.
Gözlerim halka halka gördü bu uçan sesi.
Önümden bir hız geçti, aktı ateşten izler;
Açıldı kıvrım kıvrım toprak altı dehlizler.
Şimşekler yanıp söndü, şimşekler sönüp yandı;
Derindeki sarnıçta durgun sular uyandı.
Sağa sola sallanıp, dan, dan, dan, çaldı çanlar,
Durmadan çaldı çanlar, durmadan çaldı çanlar,
Sular ürperdi, eşya ürperdi, tunç ürperdi;
Çanlar, kocaman çanlar, korkunç korkuç ürperdi.
Gördüm ki, adım adım, gölge gölge keşişler.
Ebedi karanlığın mahzenine inmişler...

sevdaya bulanmış ellerim boyuyor
gönül sayfalarımı
beyazdan siyaha dönen satırlarım
içime dökülüyor
gülün rengi yağıyor yüreğe

kalem
gün batımı kızıl..lığında..
uç veriyor

özlem