Yalnızlığıma (Yalnızlık) - Sayfa 177

Senin Adin Yalnizlik





Sevgin tereddütlü senin,
Ömrümü gölgeler istemem,
Adın yalnızlıkmış senin,
Yeni öğrendim,
Herkesin kaderi adına benzermiş,
Kaderinde adına benzemiş,
İstesen de çok geç veremem,
Aşkım küflenir sende,

Ruhunda yalnızlık şarkısı çalınır.
Bir ses gelmez gönül telinden,
Bizim için çalmasın,
Üryan notalarında isimsiz bir senfoni...
bestelerim sayende hep nemli,
Hiç kurumaz artık, kuruyamaz...
Zamansız geldiğin şarkımda
Sesin yakışmaz artık
Sakın adımı söyleme...
Sözlerini tutmaz aynaların,
Küf kokulu bir yalnızlık seninkisi;
Ve için acımaz sadece acıtır,
Kimseyi istemez benliğin,
Çaresizce susar kalbin,
Suskunluğu bilirim asaletindendir.
Kendini gösterir yine benliğin
Kör olmuştur, aydınlığı yoktur
Ve rezilliğini ayyuka çıkarırken yalnızlık
Bir ayrılık daha yazılır sessiz notalarda...

Dağınık zamanların;
Toparlanamamış ruhusun sen.
Dünün olmadı, bugününde olmayacak, yarının da...
Zamanlarımızı birbirine yetiştirmeye çalışsam da,
Nafile; vakit farkıyız biz.
Ben gündüzle doğarken ömür şarkıma,
Sen gece ile gelmeyi şeçmişsin bile...

Beklemiyordum; zamansız geldiğin gibi
Zamansız gidişini aslında...
Gidişinde hazırlık telaşı başlamış,
Kaç gün olmuş, kaç gün batmış...
Zamansızız henüz dedim ya...

Her gece aramızda sessiz bir düet olacak...
Aşkta bir olsak da düşlerimiz ayrılacak,
Adın artık ağır gelir bana,
Gölgende küflenir aşk,
Küflü aşklara ayrılık yazılmıştır zaten,
Çöpler yine çığlık çığlığa...

Ömür melodin çalmadı hiç,
Nakarat sadece sende yalnızlık...
Hiçbir ayrılık yakışmaz bana ama,
Hiçbir şey hak etmez ayrılığı senin kadar.
Aşk içtim sayende, dilim yandı,
Ayrılığı şimdi üfleyerek içmeli,
Yalnızlık sende bir ayrıcalıksa,
Küflenen aşkımın şerefine son kez
Gözyaşı şarabımdan içelim mi?



A.Gülşah Türkyılmaz

olmayan aşkım,
olmayan aldatan kadınım yoksun yine
bende yoksun işte,
yapayalnızım yine
üşüyorum belki de
alıştım ama üşümeye....

Yalnızlık




Karanlıkta sessizliği dinliyorum pür-dikkat
Hiç bir ritim bozmuyor sükutun musikisini
Ruhumu esir eden eziyet artıyor kat kat
Kesiyor neşeye dair seslerin nefesini

Sanki bir ben varım bu gurbet diyarı dünyada
Renksiz fikirlerin tesiriyle hüzne gark oldum
İrkildim bir an bu kabusa dönüşen rüyada
Yalnızlık vahşetinden dolayı sararıp soldum

BEN VE YALNIZLIĞIM

Yalnızlıgımla basbasayım yine
Hayaller ve anılarla
Yasamımı hatırlayıp
Agladıgım yalnızlıgımlayım
Sadece duygularımı paylasan
Kader var yanımda
Yalnizliga düşmüş bir kuş gibi
Çaresiz kanadı kırık
Yinede yılmadan ama gözyaşlarına yenilerek...
Terkedilip bırakılan bir güvercin gibi
Anılarımla ve kaderımle paylaşıyorum herşeyi...
Çaresizligimiumarsızlıgımı
Yalnız bırakılan fakat yılmayan
Kimseye muhtaç olmayan
Ama aglayan...
Bir dag yamacına oturmuş
Geceyi ve gündüzü düşünüyorum sadece...
Sadece içimi yakan ateş gibi
Kıvılcımlanıp yasadıgım acı günleri yakmak istiyorum...
Yakmak istiyorum ki
Kül olup ortadan kalksınlar diye
Beni sadece yalnızlıgımla bıraksınlar diye
Düşünüyorum.....
Seni düşünüyorum yinede Yılmadan bıkmadan
Damladamla dökülen yagmurlar gibi
İşte yine yanaklarım ıslandı
Yine aynı şey oluyor
Ne zaman seni düşünsem
Hep aynı şey oluyor bana
Ama sen beni hiç sevmedin ki
Beni yalnızlıgımla başbaşa bıraktın
Şimdi kuş olup uçmak isterdim
Bulutlarin üzerinde
Asagıya bakmak isterdim
Seni görürüm diye
Sevgimin bitmedigini
Sana göstermek için
Sensizligin acı yüzünü
Sevmenin şevkatsizligini
Göz yaşlarımın bile ezildigini
Sana göstermek için ...

Yalnızlığın hangi tarafındayım bilinmez...
En çok da yabancıyım kendime.Saklandıkça yaşadığım yalanlardan...
Gözümü her açtığımda hissettiğim korku; avuçlarıma damlayan bir
hayal kırıklığı, bir acı oldu...

Nasıl yürüdüm, ne zaman geldim ben bu yalnızlığa?...
Daha kapıyı bile çalmamıştım, ne çabuk açtın... Müsadenle yüreğimi aramaya geldim, kendi kimliğimde yitirdiğim yalnızlığımda...
Doğuştan mı yalnızım, yoksa yalnızlığım da mı doğdum? Ne zaman geldim unuttuğum bu zaman kavramından, bu bomboş kalabalıklardan sıyrılıp... Beni buraya getiren hayallerim, umutlarım, göz yaşlarım, hayal kırıklıklarım ve yıkımlarım....biliyorsun...
Eğer gelmeseydim kalacaktım enkazın altında. Kusura bakma rahatsız ettim seni yalnızlığım. Eğer yalnız değilsen ben gideyim...Ama ben ne zaman gelsem sen yalnızsın...Yok hayır biliyorum, uzun zamandır buradayım. Her gitmek istediğimde senden, aslında hiç gidemediğimi anladım sana dönüşlerimde... Sanki bir kördüğüm oldun boğazıma düğümlenen...
Madem geldim anlatayım izninle...
Bir hayal kapısında doğdum.Yalan insanların adına sevgi dedikleri ve iki dudak arasında tükettikleri yaşamda buldum kendimi...
Neye uğradığımı anlamamıştım daha. Taptım, inandım, güvendim sadece iki dudak arasında dökülen cümlelere, harcanan yüreğimin eridiğini göre göre. Göz göre göre... Aslında gözüm kör olmuştu, kulağım duyardı sadece.
Bense yüreğimde yanan ateşin kor olmasını seyrettim ve kendi küllerimden yeniden doğmaya çalıştıkça, bir tokat daha yedim yalan hayattan. Öleceğimi bile bile, göre göre, göz göre göre, kör olduğumu bile bile...
Şimdi anlıyorum, çok iyi anlıyorum, ama neye yarar; kör olmuş gözlerim, yüreğimi arar olmuşum yalnızlığımda...
Ve yine ve şimdi yüreğimde yanan ateşin adına hayal koydum.
Çünkü sevgi sadece dudaklardaki cümlelerde yaşanan yalan olmuş...
Ne umut, ne sevgi cümlelerde anlam bulamazdı yüreğimdeki kadar...
Ama su gibi akan zaman, bir nehir oldu şimdi gözlerimde, gittikçe
uçuruma akan. Her geçen gün yaşadığım yaşanmamışlıkları, yalanları
tokat gibi vursan da yinede yanındayım yalnızlığım,

Yüreğimdeki Mavi için...

Umutlarımı aramaya geldim, hayallerimi, yüreğimi aramaya geldim...
Nasıl yürüdüm ne zaman geldim ben bu yalnızlığa...?