Anlayana - Sayfa 127

Sessiz bir gecenin kör karanlığında ilerlemek ne zordur, ne ürperti verir insana. Anlamsızlığın boşluğunda kalakalmak öyledir. Anlayamamak öyledir iste. Anlatamamak daha da başkadır., daha acıdır, daha çok üzer insani. İşte sen böylesin. Anlatamıyorsun dertlerini. En çok da neye yanıyorum biliyor musun? Ne istediğini bilemiyorsun. Simdi uyuyorsun, evet ağladığımı görmüyorsun. Görsen üzülürsün biliyorum. Yüreğin ağlar senin de, gözlerin değil. Umutsuzluğun limanında bir gemi var. Duruyor umuda yolculuk için yolcu bekliyor ama nafile, sen yoksun. Bir konuşsan neler söyleyeceksin kim bilir? Bana baba diyeceksin. Sana sarılacağım sımsıkı. Acili yılların ardında ilaç gibi gelecek bu bize. Kötü günleri unutup gideceğiz o gemiye. Bir an bir sevinç yaşadı gönlüm, bir umut doğdu yüreğime. Ama sonra, sen oradasın iste öylece uyuyorsun kanepenin üzerinde. Hepsi bir rüya, hepsi bir anlık umut iste. Simdi uyuyorsun orada öyle. Yalnız anlamadığım bir şey var. Sen farklısın, hayat dolu gözlerin acılara yenilmemek için umut ediyor. Umutsuzluğun açtığı yarayı sen iyi bilirsin. Sen günahlardan arınmış tertemiz bir meleksin. Her şeyden önemlisi sen, sen benim oğlumsun. Ve simdi uyuyorsun, uyumana bak sen küçüğüm, uyumana bak. Sen beni anlıyorsun ve beni benden iyi biliyorsun ama ya ben, ya ben seni ne kadar tanıyorum. Sen benim oğlumsun sadece... Resimler yapıyorsun kendince, fenada olmuyor hani. Maviyi seviyorsun, en çok da maviyi özgürlük olarak biliyorsun. Bakıyorum resimlerine derince bir şeyler görüyorum sonra içinde. Bir aile; sen, ben ve annen. Sen askere gidiyorsun güzelce davullar, zurnalar görüyorum resimde, sen el üstünde. Anlıyorum seni. Seni duyuyorum bebeğim. Seni seviyorum. Sen de söylüyorsun beni sevdiğini resimde. Sen konuşuyorsun bebeğim, seni anlıyorum. Sonra soruyorum, sen bana kendini anlat diyorum. Bir resim yapıyorsun hemen. Çiçeklerin arasında sen, yine mavi, yine özgürlüğün içinde duran, kocaman ışıl ışıl gözleriyle bakan bir adam. Evet sen adamsın simdi. Simdi uyuyorsun. Uyumana bak sen küçüğüm...

.

Vermem

gel sokul içime su gönlümü yak
heder oldu gönlüm sevdansa tuzak
yıllar yılı ister seninle isterse uzak
durmasa da vermem, dursa da vermem

şimdi hicransın sen bağrımda yara
senden çektiklerim yetti bu cana
artık ben gönlümü bir daha sana
ölmese de vermem ölse de vermem

terkedişin hala içime batar
ruhumda hicranın elemin yatar
bu gönül benimse ölene kadar
gülmese de vermem, gülse de vermem

dizimde derman yok gözlerimde fer
sendin eyleyen beni derbeder
gönlümün içinde bir sevdalık yer
olmasa da vermem olsa da vermem..

isimsiz kral

Anlamıştım
Fikrimi kaybettim sanmıştım;
Son...

Ellerimi çukurlara gömmüştüm;
Sonu...

Çekilmez olmuştu gözlerin;
Sonun...

Senin kahverengiliğine kapılmıştım;
Sonuna...

Ölesiye seveceğimi anlamıştım;
Sonuna dek!.

Emre Altınok

BEN KANDAN ELBİSE GİYDİM HİÇ DEĞİŞTİRSİNLER İSTEMEZDİM

Kendinden birşeyler kattın
Güzelleştirdin ölümü de
Ellerinin içiyle aydınlattın
Ölüm ne demektir anladım

Yer değiştiren ben değildim
Farklılaşan sendin
Sendin bana gelen aynalarla
Sendin bana gelen sendin

Artık ölebilirdim
Bütün İstanbul şahidim
Ben kandan elbiseler giydim
Bundan senin haberin var mı
S.KARAKOÇ

Anla Beni

Bir anlayabilsen beni
Ya da bir anlatabilsem kendimi
Belki böyle olmazdım
Uçabilen ama kanadı kırık kuş misali
Belki yıpratmazdı seneler
Genç görünen yaşlı kalbimi
Belki ağlamazdım..
yorulmazdım..
Bu hayatta boğulmazdım..
Yaşardım,
Her kanat çırpışından
Mutluluk duyan bir kelebek gibi...


Aybike Şahinoğlu