Kıssadan Hisseler - Sayfa 11

20 Yılı aşkın süredir oturmakta olduğum mahallemizde, evliya olduğu söylenen asırlık bir ihtiyar vardı.İsmi pek bilinmediği için kısaca "Nur Dede" diye çağırılan bu ihtiyar, insanın karşısına hiç umulmadık zamanlarda çıkar ve kerametli sözleriyle onların dertlerine derman olurdu.
Bir gün karşılaştığımızda, kısa bir sohbetten sonra:
Bana da dua et dede, dedim. Dünyanın yükü, benim omuzlarımda sanki.
Titrek elleriyle kulağımı çeker gibi yaparak:
Cenneti taşıyanların yanında dünyayı taşıyanların lâfı olmaz evlât, dedi. Ve hemen sonra, Cenneti yüklenen o adamı nerede görebileceğimi tarif etmeye çalıştı.
Nur Dedenin bahsettiği kişi, yakın köylerin birinde oturan ve her cuma günü şehre gelen bir gençti. Bu bahtiyar insan, dedenin anlattığına göre son zamanlarda hep aynı binaya uğruyor ve sırtındaki o mübarek yükü, bir an bile olsun bırakmıyordu.
Nur Dede ile karşılaşmamızdan sonraki ilk cuma günü, tarif ettiği yere giderek beklemeye koyuldum. Burası, merkezî bir binanın en üst katıydı. Büroların açıldığı koridorda uzun süre gezindikten sonra, merdivenlerde ayak sesleri duydum. Atılan adımların yorgunluğu sebebiyle onların bir gence ait olduğunda tereddüt etmeme rağmen, Cennet'i taşıyan adamın geldiğini hissediyordum. Merakımı yenemeyip merdivene doğru ilerlediğimde, bir anda onunla karşı karşıya geldim. 25-30 yaşları arasında çelimsiz bir insandı ve yaşlı annesini sırtına almış vaziyette, asansörü her zaman bozuk olan işyerinin beşinci katındaki doktor muayenehanesine tırmanmaya çalışıyordu. Delikanlının annesi, güçsüz kollarını evlâdına dolamış ve işlemeli yemenisi ile çevrelediği nurlu yüzünü, hafifçe yana çevirmiş vaziyette oğlunun omuzlarına dayamıştı.
Sırtındaki mukaddes yükü rahatsız etmekten korktuğum için o gence yardım edemedim. Ama yanına yaklaşarak:
Allah senden razı olsun kardeşim, dedim. Cennet'i taşıdığının farkında mısın? Delikanlının terli ve solgun yüzü, sıcak bir tebessümle aydınlandı. Fakat nedense tek kelime bile konuşmadı. Ama Rabbim biliyor ki, o tebessümde, ömrüm boyunca hiç kimsede görmediğim bir sıcaklık ve güzellik vardı. Belki de haşir ve sırattan sonra, ebedî saadet diyarına doğru uçan Cennet insanlarının mutluluğu ...

Kötü Huylu Sofu

Dervişler bir sofiden şikâyetçi olarak şeyhe geldiler: "Ey yüce şeyh himmet et bizi bu kötü huylu sofinin elinden kurtar," dediler. Şeyh:

"Şikâyetiniz nedir?" diye sordu.

Dervişler:
"Bu sofinin üç kötü huyu var," diye başlayarak saydılar:

"Söze başladı mı, can gibi susmak bilmez, yemeye başladı mı yirmi kişiden fazla yer, uyudu mu ashab-ı kehf gibi uyur."

Şeyh bunun üzerine sofiye dönerek:
"Her ne yaparsan haddi aşmadan yap, çünkü işlerin hayırlısı orta hallisidir.

Arkadaşına pek yüklenme, çok söz söyleme, çokça övme çünkü bu ayrılığa sebep olur, dedi.

Derviş sükûnetle şeyhe cevap verdi: "Orta yol hikmetse, orta hâllilik de nasiptir. Su deveye göre azdır, fakat fareye göre deniz gibidir.

Birinin dört ekmeğe iştahı olur da iki veya üç tane yerse bu orta hâldir. Fakat dört ekmek yerse bu orta hâl değildir. O adam kaz gibi hırsına esir olmuştur.

Birinin de on ekmeğe iştahı olsa da altısını yese bu orta bir yiyiş sayılır.

Benim elli ekmeğe ihtiyacım var, senin altı yufkaya. Biz eşit sayılmayız. Sen on rekât namaz kılınca usanırsın, ben beş yüz rekat kılsam usanmam.

Birisi Kabe'ye kadar yayan yürür, öbürü mescide varıncaya kadar yürüyünce kendinden geçer.

Orta hâili oluş sana göredir. Bu önü, sonu olan şeye nispetledir.

Bir şeyde evvel ahir olmalı ki ortası tasavvur edilebilsin.

Benim halim uyuyormuş gibi yapan adamın haline benzer. Gören beni uyuyor, sanır, hâlbuki gözüm uyur gönlüm uyanıktır," dedi.

• Bütün halk endişelere vesveselere mahkûmdur. O yüzden hepsinin gönlü hasta, hepsi gamlı kederlidir.

• Eğer lokma, kimde ululuk nuru hâline geliyorsa, ne dilerse onu yesin, ona helaldir.