-Z- Harfi İle Başlayan Kelimeler - Sayfa 38

ZIRT PIRT, ZIRT ZIRT be. Tkz ikide birde, sık sık ve uygunsuz anlarda: Zırt piri lafa karışıyor.

ZITGERİLİM a Elektrotekn. Zıtgerilim teli ya da hattı, alternatif akımla beslenen kimi elektrik hatları üzerine, katener hattına koşut ve zıt faZlı olarak yerleştirilen de- bısız elektrikhattı; çevredeki metal parçalarında (telekomünikasyon hatları, dikenli teller vb.) oluşacak indüklenme etkilerini yok etmeyi sağlar.

ZIVANALI sıf.
1. Zıvanası olan.
2. Zıvanalı sigara, bir ucunda kartondan zıvana bulunan sigara.

—Marangl. Zıvanalı birleştirme, birine zıvana deliği, öbürüne zıvana dili açılmış iki ağaç parçasını birleştirerek yapılan geçme. (Zıvanalı birleştirme özellikle çatı ele manlarının bağlanmasında, kapı, pencere geçmelerinde, masa, sandalye ve koltukların ayak-kayıt birleştirmelerinde çok sık uygulanan bir birleştirme türüdür.) || Açık zıvanalı birleştirme, zıvana deliğinin karşı cumba ve başağaçtan çıkacak biçimde açılmasıyla elde edilen geçme. || Çift zıvanalı birleştirme, çift zıvana dili ve deliğinden oluşan birleştirme || Yatiancı zıvanalı birleştirme, her iki parçaya da açılmış deliğe yabancı bir parça yerleştirerek yapılan birleştirme. || Yarım açık zıvanalı birleştirme, zıvana deliğinin karşı cumbadan çıkmayacak biçimde açılmasıyla yapılan geçme.

ZIVANASIZ sıf.
1. Zıvanası olmayan.
2. Kaçık, delişmen.

ZIYA a. (ar. ziyg).
1. Kaybolma, yitme.
2. Yitim, kayıp.
3. Zıya ı ebedi, ölüm, ölme || Zıyaı savt, ses yitimi.

—Esk. nörol. Zıya-yı intizam, ataksi. || Ziyayı şemm, koklama yitimi.

—Esk. ruhbil. Zıya-yı hafıza, bellekyitimi. || Zıya-yı kelam, sözyitimi. || Zıya-yı kıraat, okumayitimi. || Zıya-yı şahsiyet, kişilik kay- bı.

—Esk. tıp. Zıya-yı elem, acı yitimi, analjezi. || Zıya-yı his, duyu yitimi. || Zıya-yı savt, ses yitimi.

ZIYA çoğl. a. (ar. za/a'nın çoğl'. zıya’'). Esk.
1. Tarlalar.
2. Küçük çiftlikler

ZIYKISADIR a. (ar. zıyk ve şadr’dan zıyk-ı şadr). Esk. Nefes darlığı.

ZİB a. (fars. zib). Esk.
1. Süs; "Cur'a cü- rğ mey içib zib-i cemal artırdın" (Fuzuli,
XV. yy.).
2. Zib ü fer, süs ve parlaklık. || Zib û ziver, süs.

ZİB a. (ar. zi‘b). Esk.
1. Kurt.
2. Zib-i Yusuf, suçlu olmadığı halde cezalandırılan kimse.

—Esk. tıp. Da-üz-zib, kurt hastalığı; açlık, doymazlık.

—Esk. zool. Zib-i bahri, deniz kurdu denilen yırtıcı bir balık.

ZİBAK ya da ZEYBAK a. (fars. jive'den ar. zîbak, zeybak). Esk. Cıva.